Aldatma

Yanlış anlama

Altima bir kot üzerine de beyaz dar bir badi geçirip parka gitmeye karar verdim.  Evdekilere haber verme gereksinimi duymadım çünkü her zaman işleri başından aşkın ! Beyaz spor ayakkabılarimin bagciklarini bağlarken karşı kapı açıldı. Yeni komşular. Bizde yeniyiz ama onlar bizden sonra geldi. "Merhaba" kafamı kaldirmadan Merhaba dedim ve asansöre yöneldim. "Hep böyle misin?" Yeter ama ya. Soruları yönelten çocuğa döndüm ama donmeseydim keşke. Çünkü uzundu ve karşımda karın kasları duruyordu. Bi süre onları izledim. Evet kasları. Içimden kendime güzel okkali bir tokat atıp cevap verecektim ki kahretsin ne sormuştu bu. En iyisi cevap vermemekti. Ve kurtarıcım asansör geldi. Kulakliklarimi takip bindim ve kas yığını da girdi tabiki. Şarkı acmadim ama açmış gibi davraniyordum çünkü : bilmiyorum.  Evet ben canım o an ne isterse sebepsizce yapabilen biriyim. Sonunda zemin kat önden çıktı öküz. Ama arkasında bıraktığı kokusu tüm duygularımı uçurdu benden. Muzigimi açıp yoluma baktım bakmaliydim. Parkta biraz yürümek iyi gelmişti. Hoppala buda nesi. Karşıdan 10 tane erkek sürüsü geliyor evet sürü diyorum çünkü hayvan gibi davranıyorlar. Geri dönüp eve mi gitmeliyim yoksa yoluma devam mı etmeli derken biri yolumu kesmisti bile. "Tanisalim mi? Hepsi senin mi ? "Gibi saçma salak şeyler soyluyorlardi ki karşı komşunun yakışıklı kaslı ve muhteşem kokan çocuğu ! Beyler o kızı rahat bırakın diye yanımıza geldi. Kimse tek kelime etmeden dağıldı. Galiba birine bi teşekkür borçluyum. "Ben teşekkür ederim sen olmasaydin başıma bela acilabilirdi". Ne salak bir özür dileme ya bu afferin kızım sana. "buralar pek Tekin değil her zaman seni kurtaracak birini bulamazsın" ukala!! Ne gıcık biri bu ya. Ve daha ben cevap vermeden uzaklaştı benden. Ukala işte ne olacak. Bende pek oyalanmadan eve gittim ve kısa zamanda pek alıştığım odama geri geldim. Burası beni rahatlatiyordu.  Sanki kurtaricimdi. Bi ses mi duydum bana mı öyle geldi. Hayır hayır biri camima taş gibi bişey atıyordu ama nasıl olur. 5. katta oturuyoruz. Hemen pencereyi açtım ve kafama bir taş geldi.  Nerdeyse bir küfür kaciyordu ağzımdan. Ama kendime hakim olmayı başardım. Yana kafamı bi çevirdim ki gülmemek  için kendini zor tutan bir kas yığını kafasını uzatmis bana bakıyor.  Sinirden pencereyi kirarcasina kapattım. Amacı neydi bunun. 10 dakka Sonra yine taşlar penceremi çalmaya başladı. Bu kez bakmayacaktim kararliydim. Biraz sonra durdu  merakim daha ağır basarak pencereyi açtım ve bir çikolata koyulmustu altına not sıkıştırılmış "Özür dilerim. Şimdi odestik :) " daha bide gülmüş ya. Bu pencereyi sıkıca kapalı tutsam iyi olacak.