Meydanda o kadar insanı hiçe sayıp boğazıma zehirli hançeri dayadığında,
Arkanda ölüm meleği gülüyordu...
Öleceğimden o kadar emindim ki beni öldüren kişinin bir kız olması dahi umrumda değildi,
Mavi gözlerindeki o masumiyeti gördüğümde sana yalvaracağımı sanman beni güldürdü,
Ve o beyaz peçene güneş ışınları vurduğunda dudağındaki küçük tebessümün sebebiyet verdiği yanaklarındaki o hastalık belirtisi çukurların güzelliği o kadar güzeldi ki...
Ben zaten o an ölmüştüm ve o çukarlara gömülmek istiyordum.
Sahra'da bulduğum gülü yani gül-i sahrayı sana doğru uzattığımda elindeki hançerin zehri sanki panzehrini görmüşcesine kurudu.
Ve sen utanırken ben ellerimle o beyaz peçeni indirdim, bir hastalığın bu kadar güzel olabileceğini senin gamzelerini görene kadar bilmezdim.
Sen utangaçlığınla kaçıp giderken benim aklımda sadece o çukurlar kalmıştı ve bir suikastçi gibi giyinmiş olmana rağmen sağ gözünü kapatıp o çukurlardan bir tanesine doğru uzanan ince uzun yılan,
Simsiyah zülfünden yere düşmüş sadece bir tel orada öylece bekliyordu,
Zülfünün tamamını hatırlayabilmem için bana bırakmış olmanı umud ederek yere uzandım ve o yılana benzettiğim saçının bir tek teline bile muhtaç olduğumu o an anladım.
Her dem mukteza-i hale mutabık olan ben,
Bu duruma bir anlam veremedim,
Hafızamın gücünün ne kadar yetersiz olduğunu bilmeme rağmen nikabını birkaç saniyeliğine indirmiş olmam seni hafızamama kazımama yetmişti,
Ve ben ölüm korkusunun aksine senin tekrar gelip boğazıma o zehirli hançeri dayayacağın günü iple çekiyorum.
Beyaz nikabının elimde kalması senin bir parçana sahip olmamın anlamı olsa dahi, ben sana sahip olmayı ya da senin o hançerinle ölmeyi yeğlerim.
Senin sadece gamzeni bu kadar güzel anlatan biri senin vücudunun tamamını ne kadar güzel anlatacabileceğini düşünebiliyor musun?
Anlatmamamın tek sebebi bu güzelliği benden başka kimsenin haberdar olmamasını istemememdir.
Şimdilik sen evlerin çatılarında ceylan gibi sekedur, vakti geldiğinde gölgen olacağım.
K_M_L_S_T Bu şiiri sana itâf ediyorum canısı.
©salasta
