✔ [⑅ Childhood Friends ⑅] / Tododeku

[⑅ 1 ⑅]

⑅ 9 Yıl Önce ⑅
⑅ Yazar-chan'nın Ağzından ⑅

Küçük Izuku odasında, yere oturmuş boyama yapıyordu. Elleri ve yüzündeki birkaç yer, pastel boyanın cıvıl cıvıl renkleri ile kaplanmıştı. Kırmızı, mavi, sarı... Boyadığı şey ise, hayatının en büyük yerinde olan biriydi. Bir kahraman. Gülümsemesi ile insanlatın içini huzur ile dolduran, sevilen, saygı duyulan biri. Bu kişi, All Might'tan başkası olamazdı. Ona bakan herkes mutlu oluyordu. Tapılacak bir canlıydı o. Tek istediği şey, insanların huzurlu bir şekilde hayatlarına devam etmesi. İşte minik Izuku da, tam olarak böyle biri olmak istemişti. Onun yaşlarında olan herkes gibi. Fakat çözümü olmayan bir sorun vardı. Özgürlüksüz doğmuştu. Bu nedenle yaşıtlarından kimse onu sevmiyordu. Ayrımcılık yapıyor, dalga geçiyorlardı onunla. Anca bu onun suçu değildi ki. Özgürlüksüz doğmak onun istediği bir şey değildi. Haksız yere dövülüyor, aşşalanıyordu. Bunu o istememişti. Annesi de öyle. Annesi onun için en iyi olan şeyi yapmak için uğraşıyordu. Onu mutlu etmek için her şeyi yapıyor, alıyor, elimden geldikçe yardım ediyordu oğluna. Fakat minik Izuku, bunu anlayamayacak kadar küçüktü. Sadece özgürlüksüz olduğunu biliyordu. Onu sevmediklerini, asla da sevmeyeceklerini düşünüyordu. Arkadaşsız olmak kötü bir şeydi onun için. Eskiden, onun çağırışı ile "Kacchan" ile en yakın arkadaşlardı. O özgürlüğünü keşfedene ve ayrımcılık yapmaya başlayana kadar tabi.

O minik elindeki, sarı pastel boyayı bıraktı. Lavaboya gitti. Ellerindeki ve yüzünün birkaç yerine bulaşmış boyaları temizledi. Ellerini ve yüzünü güzelce kuruladı. Annesinin yanına gitti. Bulaşıkları yıkıyordu. Annesinin boynuna astığı açık yeşil önlüğü çekiştirdi Izuku. Annesi musluğu kapattı ve ellerini silkeledi. Oğluna döndü. Oğlunun yüzü asık olduğunu gördüğünde üzülüyordu. O anlardan biri de şu anda yaşanıyordu.

"Anne, ben biraz dışarı çıkabilir miyim?"

"Tabiki de Izuku. Geç geleyim deme sakın."

Minik Izuku kafasını salladı. Kırmızı spor ayakkabılarını giydi. Annesi arkasınıdan kapıyı kapattı. Evlerinin biraz ilerisindeki bir parka gidecekti. Kimse oraya gitmezdi. Sakın, sessiz ve tek o olurdu orada. Bu onu rahatlatırdı. Kendini dinlerdi orda. Yavaş adımlarla yürümeye başladı. Park biraz uzak olsa da, temiz bir nefes almak ona iyi geliyordu.

Parka geldi. Büyük köklü bir ağacın altına oturdu. Narince esen rüzgar, kıvır kıvır saçlarının içinden geçti. Ağacın dallarındaki sararmış birkaç yaprak yere düşmeye başlamıştı. Sonbahar her zamankinden daha serin ve güzeldi. Izuku, yine onu üzen düşüncelere dalmadan edememişti. Belki de burda kaçırılsa, kimsenin umrunda olmazdı. Aramaya gelmezlerdi, değil mi? Gözleri hafiften dolmuştu. Bacaklarını, minik bedenine doğru çekti. Kafasını, bacaklarının ve bedeninin arasındaki karanlık boşluğa doğru götürdü. Karanlık...onu kendine çekiyordu resmen. Sanki simsiyah bir odadaydı. Ne bir ışık, ne kapı, ne de pencere yoktu. Sadece o ve karanlık. Önceden karanlıktan korkarken, şimdi karanlık onun en yakın dostu olmuştu sanki. Gözlerini kapattı. Rüzgarın çıkarttığı fısıltıları, kuşların ötüşlerini ve biraz ileride gelen çocuk seslerini dinlemeye başladı. Arada bir çıkarttığı hıçkırık sesleri, dalması ve uyumasını engelliyordu. Bir süre bu şekilde kaldı, omzuna birkaç defa birinin veya bir şeyin dokunduğunuz hissetti. Ve ardından gelen nazik ve hoş tonda konuşan bir çocuk sesi.

"Bir yerin mi acıyor?"

∞

Yeni bir Tododeku kurgusu ile karşınızdayım. Hikaye şu an için 9 yıl öncesini anlatacak. Birkaç bölüm sonrasında şimdiki zamana dönecek.

Severek okumuş olduğunuzu umuyorum. Sizleri seviyorum!
｡･:*:･ﾟ★,｡･:*:･ﾟ☆｡･:*:･ﾟ★,｡･:*:･ﾟ☆｡･:*:･ﾟ★,｡･:*:･ﾟ☆｡･:*:･ﾟ★,｡･:*:･ﾟ☆｡･:*:･ﾟ★,｡･:*:･

506 kelime...