လွန်ခဲ့သော နှစ်ရက်ခန့်က။
PT ချိန်မို့ စာသင်ခန်းတွေထဲမှာ ကျောင်းသားတွေရှင်းနေတယ်။ ဆရာများရုံခန်းထဲက ရှောင်ကျန့်ဆီလာတဲ့ ရိပေါ်က တံခါးဝအကွယ်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေတယ်။
ရုံခန်းထဲမှာ ရှောင်ကျန့်က ဆရာတစ်ယောက်နဲ့စကားပြောနေတယ်။ တစ်ဖက်ကဆရာရဲ့ မျက်နှာကတော့ ဒေါသထွက်နေပုံ။
" ဒီကိစ္စမှာ ဆရာရှောင်း မှားတယ်လို့ထင်တယ် "
လက်ထဲကစာအုပ်တွေကို ဘေးစားပွဲပေါ်ဆောင့်ချရင်း
ပြောလာတယ်။" ကျွန်တော်...ဘာလုပ်မိလို့လဲ ဆရာဂျောင်..."
" နောက်မှ အလုပ်ဝင်ပြီး ငါသင်တဲ့ အလယ်တန်း
ပထမနှစ်အတန်းကိုပါ လုယူသွားတာတော့ မကောင်းပါဘူး"" ဆရာဂျောင် အထင်လွဲနေတာပါ ကျွန်တော်က
ကျောင်းအုပ်ရဲ့ စကား..."" တော်စမ်းပါ "
ရှောင်ကျန့်စကားမဆုံးခင်ပဲ ဆရာဂျောင်က ဖြတ်ပြောတယ်။ ရှောင်ကျန့်ရဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်ညိုးနဲ့ တွန်းရင်း။
" နောက်မှလာရင် ဂျူနီယာက ဂျူနီယာလိုနေ..."
လက်ညိုးကို အားထည့်တွန်းတော့ ရှောင်ကျန့် အနောက်
ကိုအနည်းငယ်ယိုင်သွားတယ်။ တံခါးအကွယ်က ရိပေါ်ရဲ့လက်တွေက တင်းတင်းဆုပ်ထားတယ်။ မြန်ဆန်နေတဲ့
အသက်ရှူသံတွေနဲ့။" အခုမှ အသစ်ဝင်တဲ့ဆရာပေါက်စဆို...."
" ကိုယ့်နေရာ ကိုယ်သိလေ...."
စကားတစ်ခွန်းပြောတိုင်း လက်ညိုးနဲ့ထိုးနေတာမို့ ရှောင်ကျန့် အနောက်နံရံနားကပ်သွားတယ်။
ဆရာဂျောင်ပြောသလို ဆရာပေါက်စ ဖြစ်နေတာကြောင့်
ရှောင်ကျန့်သည်းခံတယ်။ ပြဿနာမဖြစ်ချင်ဘူး။
ကိုယ်က ဂျ ူနီယာဖြစ်နေတာမို့ကိုယ်မှန်နေရင်တောင်
သည်းခံရမယ်လို့ ရှောင်ကျန့်တွေးထားတယ်။ဒီဆရာဂျောင် ပြဿနာရှာတာ အခုက ပထမဆုံးမှမဟုတ်တော့တာ။
" ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်...အလယ်တန်း အတန်းကို ဆရာဂျောင်ကို ပြန်ပေးပါ့မယ် "