Ruhumun İkizi | Yarı Texting

3️⃣0️⃣.Bölüm

"Beni kabul edecek miydi?"

~Kaan'dan~

Yarışma bitmişti ama ben hala kendime gelememiştim. Şu geçen birkaç dakikada bile bu soruyu kendime o kadar çok sormuştum ki. Ama hiçbir sorduğumda cevap verememiştim kendime.-ben onu nasıl farkedememiştim?-. Öğretmenler kazananı belirlemek amacıyla bir masanın etrafında toplanmış konuşuyorlardı. Yarışmacılar ise sahneden inip konferans salonuna dağılmıştı. Ama Melodi gelmemişti. Ben bile ne diyeceğimi bilmezken onun gelmemesine şaşırmamalı.

Öğretmenler bizi susturuyordu. Herkes yerlerine geçmiş kazananı açıklamalarını bekliyorduk.

"Evet arkadaşlar güzel bir günün daha sonuna geldik. Biliyorsunuz ki yarışmaya isteyen herkes katılabiliyordu. Ama galiba duymayan arkadaşlarımız olmuş. Küçük bir sorun oluştu. Bu yüzden kazananı henüz belirleyemedik. anlaşılacağı üzere hafta sonundan gelince yani Pazartesi gün kazananı açıklayacağız. Herkese beni sabırla dinlediğiniz için teşekkürlerimi sunuyorum. Dağılabiliriz arkadaşlar." Herkes bulunduğu yerden kapıya doğru ilerliyordu. Ben kalkmamıştım.

"Abi sandalye rahat geldi galiba ama kalkıyoruz maalesef. Seni sandalyenden ayırmak istemezdim." Bu çocuk neden bu kadar boş yapıyordu. İnsan istemeden bile olsa gülmeye başlıyordu.
"Yok abi siz gidin ben biraz daha burdayım." Derin kulağıma eğilerek bir şeyler söylemeye başladı.
"İyi madem sen bilirsin. Ama bunun açıklamasını istiyorum." Dediği şeyle kafamı sallayarak onayladım. Hep birlikte çıktıktan sonra salonda kimse kalmamıştı. Ben hala Melodi'yi beklemekte kararlıydım. İçeride benim çıkmam için beklediğine adım gibi emindim.

En sonunda kimsenin kalmadığını düşündüğünü için perdenin ardından göz gezdiriyordu. Taa ki gözlerimiz buluşana kadar. Hemen geri perdenin arkasına geçti. Biraz daha bekledim ama gelmeyince konuştum.
"Seni ömrümün sonuna kadar bekleyebilirim ama sencede perdenin arkasından çıkmanın zamanı gelmedi mi?" Dediğimde derince bir iç çekmişti. Galiba hâla heyecanlıydı. Aslında bende farklı sayılmazdım. Bir kez daha derin bir nefes alıp buraya yöneldi. Yüzüme bakmayıp aksine yere baka baka yanıma geldi. Tam konuşacağım sırada eliyle susmamı işaret edip dinlememi istedi.

"Bak benim kim olmamı isterdin bilmiyorum. Seni hayal kırıklığına uğrattıysam özür dilerim. Sen ister kabul et ister etme ben... seni..."
"Seviyorum" dediğim şeyle hayretle kafasını yerden kaldırıp bana bakarken onu kendime çekip sarıldım. Hala şaşkın olacaktı ki sarılmamla kaskatı kesildi.

"Hayal kırıklığına uğradığım falan yok. Aksine daha mutlu oldum. Senin olmanı istiyordum zaten. Endişelenme"

"Çok mutluyum şuan.Ben...ben ne diyeceğimi bilmiyorum."

"Bir şey demene gerek yok. Sadece seni bırakmayacağımı bil yeter." Güldü,çok güzel güldü.

Bir süre daha aynı pozisyonda kaldık sonra saatin geç olduğunu anlayıp ayrılmaya karar verdik. Onu ne kadar sevdiğimi söylesemde hala bir şey dediğimde utanıyordu. O akşam eve gittiğimde ilk defa huzurla yattım. Tam uykuya dalacağım sırada bir telefon geldi. Babam arıyordu. Açmakla açmamak arasında kalmıştım ama sonra açamaya karar verdim.
"Efendim."

"Kaan Demir siz misiniz?"

"Buyrun benim. Siz kimsiniz?"

"Ben Gamze Altan. ....... hastanesinin hemşiresiyim. Babanız bir trafik kazası geçirdi. Acil arama listesinde sizin adınız vardı. Gelebilir misiniz?"

"Geliyorum."

/————-/

👣Kitap hakkındaki yorumlarınızı buraya bırakabilirsiniz.

👣Aklınıza takılan sorular varsa burdan veya özelden yazabilirsiniz.

👣Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın;)

👣Seviliyorsunuz bunu unutmayın.

👣Kendinize iyi bakın (;