Bölüm Şarkısı:
Alec Benjamin~ If I Killed Someone for You
İyi okumalar... <3
Dedemle onun büyük ısrarı üzerine yaptığımız kahvaltının ardından masadan kalktım. Dünden beri aklıma gelip kafamı karıştıran Sarp'ı kafamdan atmaya çalışmakla geçen uykusuz bir gecenin ardından yorgun gözlerle okula gitmek üzereydim.
Dedeme hafifçe sarılıp hızla kapının önünde duran arabaya bindim ve okula gitmek üzere yola çıktık. Arka koltukta oturmuş kulağımda takılı kulaklıklarımla öylece geçtiğimiz sokakları izliyordum. Henüz bir gün olmasına rağmen alışma konusunda hiç de kötü değildim. Anlaşılan teyzem de dedeme güvenmiş ve alışmış olacaktı ki telefonla arayış sıklığını fazlasıyla azaltmaya başlamıştı. Ben buraya alıştıkça geçmişimden uzaklaşıyorudum. Bu ne kadar iyi bir şeydi bilmiyordum. Ama artık düşünmek değil, yaşamak istiyordum. Kendi hayatımı yaşamak.
Okulun önüne geldiğimizde araba yavaşlayıp durdu. Çantamı tek koluma taktım ve arabadan indim. Derin bir nefes aldım ve büyük gieiş kapısından içeri girdim. Bugün sadece birkaç dersim vardı. Hoş, okuduğum bölümü ne kadar benimsemiştim, o ayrı konuydu. Benim hayalim bu muydu bilmiyordum. Lisedeki Cemre şimdiki halini görse ne hisseder bilmiyordum. Artık eski ben değildim sanki. Eski, idealleri olan, bir amaç uğruna çalışan, babaannesini ve onu seven diğer insanları gururlandırmak için çabalayan bir Cemre görmüyordum artık aynaya baktığımda. Öylece bir yaprak gibi oradan oraya savrulan biriyle karşılaşıyordum hep. Sıradanlıktan oldukça uzak, mutlulukla da pek bir alakası olmayan bir hayata sahiptim artık. Sahip olmak isteyeceğimden çok daha fazla şeye sahip olmuştum bir anda. Ama benim istediğim hayat bu muydu? Belki de bunu sorgulamaya bile hakkım yoktu artık.
Kulağımdaki müzik ile birlikte bahçede yavaş yavaş yürürken omuzumda bir el hissettim aniden. Yavaşça arkamı dönüp o masmavi gözlerle karşılaşınca olduğum yerde kalakalmıştım.
"B.. Bora?" Bora buradaydı. Tam karşımda duruyordu. Hızla kulağımdaki kulaklığı çıkardım ve şaşkınlıkla Bora'nın suratına bakmaya başladım.
"Ta kendisi..." Gülümseyerek yüzüme bakarken onu görmek bana garip bir rahatlık hissi vermişti. Sanki ailemden birini görmüş gibi hissetmiştim bir anlığına.
"Senin ne işin var burada?" Birlikte bahçedeki banklardan birine oturduk.
"Artık hep burada olacağım Cemre. Senin yanında olacağım." Utanarak gözlerimi kaçırdım ve rüzgarda dağılan saçlarımı kulağımın arkasına attım.
"Ne yani, artık burada mı okuyacaksın?"
"Evet, bir sakıncası mı var?" Gülümseyerek gözlerimin içine bakarken onu en son görüşümde bana kurduğu o cümle geldi aklıma, seni seviyorum...
"Hayır..yani...sadece şaşırdım ben..."
"Endişelenmene gerek yok Cemre. Sana hislerimi çok saçma bir anda söyledim farkındayım. O günden sonra çok düşündüm. Sen o depoya gelene kadar bana hiçbir şey yapmadılar. Ama yapsalar da inan üzülmezdim ya da korkmazdım. Ben seni sevdiğimi..." Yavaşça gözlerini benden ayırıp yere çevirdi,
"Ben seni sevdiğimden tam o an emin oldum. Senin için her şeyi yapabilecek kadar sevdiğimden hem de... Ama şimdi senin yeni bir hayatın var. Bambaşka bir hayatın. Belki çok mutlusundur bu hayatta, belki de ait hissetmiyorsundur bu yeni dünyaya. Ben sadece seni yalnız bırakmamak için geldim. Amacım asla üzerinde baskı kurmak ya da seni hislerimle boğmak değil. Sen nasıl istersen öyle kalalım. Ama yeter ki yanında olmama izin ver..."
