Maybe This Time

Kabanata 15

Alyana Grace's POV

It's been a months since I decided na lumabas nalang ng hospital. I am with Dylan Keith, we are walking under the moonlit night now as I wished.

Nakasuot ako ng makapal na coat kaya hindi ko nararamdaman ang lamig ng gabi. Ayaw sana akong payagan ni Dylan na lumabas pero pinilit ko s'ya, alam kong makakasama sakin na lumabas ng gabi pero nangungulila akong makita at masaksihan ang kagandahan ng lahat ng aking nakikita kapag dumilim na ang paligid.

"Let's sit there." He smiled pointing the old bench. Tumango lang ako at ngumiti rin ng kaunti. He immediately hug me tightly. I love his warmth!

Naiwan ko si Faye sa eskwarter, roon sa bahay na inupahan namin noon, she's not alone there dahil pinadalhan naman s'ya ni Marky ng katulong. Ayaw naman umalis ni Faye doon at makitira nalang sa malaking mansyon ni Marky dahil wala pa silang karapatang magsama, sa bagay hindi pa naman sila pwedeng mag pakasal dahil sa pangarap ni Faye na gusto pang makapagtapos ng pag aaral. I admired her, pareho kami ng pananaw.

Nag aaral si Faye ng mabuti at ako naman ay tumigil nang pag aaral. No'ng tumigil ako ay masakit rin sa damdamin but I have no choice! Nalalabi nalang ang natitira sa buhay ko so ano pa ang silbi ng edukasyon para sa tulad ko? Si Faye, She promised me na kahit anong mangyari ay makakagraduate s'ya para sa aming dalawa, iniisip n'ya na ang tagumpay n'ya ay tagumpay ko rin. Her every words melts my heart,I wish I could stay any longer.

I failed my promised to her! I hurt her! Is it my fault for having this kind of fate? But I am still happy, I have my Dylan Keith Lopez and a best friend like Fayeche.

Nakatira na ako ngayon sa mans'yon ni Dylan, sinama n'ya ako dahil hindi na n'ya ako pinagayang tumira sa eskwarter because of my condition. May personal Doktor rin na kinuha si Dylan para sakin.

"B-Babe, I can't live without you." He started again. He always acting like a kid, tssss. He always told me that he couldn't live without me. What should I do? I feel too much pain everytime I heard those words from him.

"B-Babe, nakikita mo yun?" I said pointing the young boy, nakahiga s'ya sa karton na nilatag n'ya sa tabi ng basurahan. Gusto kong tumulong sa mga nangangailangan iyon ang gusto kong magawa muna sa ngayon. That boy is homeless!

"Babe, Tulungan natin s'ya, may pangarap din s'ya sa buhay at gusto kong mag tagumpay s'ya." I smiled. I feel sorry for him, and I am curious about his story. What is the possible reason why is he living alone in the street?

"Yeah he is. Gusto mo ba na ampunin natin s'ya?" Malambing na sabi n'ya.

"C-Can we?" Ngiti kong tanong. He just nodded and smiled but his smiles immediately disappeared when I started coughing. I feel too much pain in my chest but as long as I am with him, i'm no longer feel the pain.

Kinabukasan ay nagising ako ng pumasok sa aking silid ang aking Doktor. She started asking my condition and I replied the same that I am not feeling well at nahihirapan na akong huminga at masyadong masakit sa dibdib everytime na atakihin ako ng pag ubo.

Pinakain n'ya rin ako at pinainom ng gamot. Nagtaka rin ako dahil kadalasan ay si Dylan ang nagpapakain sakin pero bakit hindi n'ya pumunta ngayon?

"Mayroon ka bang gustong gawin ngayon?" Ngiting tanong n'ya. Nailing ako tulad ng kadalasan kong gawin. She's really kind to me, kung alagaan n'ya ako ay parang anak n'ya. She always asking me if may gusto ba akong puntahan at sasamahan n'ya ako pero madalas ko s'yang tanggihan dahil si Dylan lang ang gusto kong makasama kahit saan man ako pumunta. Am I that bad?

"Good Morning everyone! Is Alyana Grace here?"

Agad akong napangiti ng marinig ko ang boses ni Fayeche. Agad akong lumabas rito sa kwarto kasama ang aking Doktor. I miss that amazona girl kahit nagkita naman kami kahapon.