𝘧𝘪𝘭𝘵𝘦𝘳 ༄ 𝒑𝒂𝒓𝒌 𝒋𝒊𝒎𝒊𝒏

17| Seni seviyorum

Bölüm 17:
"Seni seviyorum'

08.05.2020

Oysa tüm masumluğumla sevmiştim seni.
Bende sana atacak bir kalpte yok artık.

-Sumin-

Öğrendi... Gitti... Bittim...

Sadece bu üç kelime, ben bu üç kelimeden ibarettim. Bunun böyle olacağı zaten en başından belli değil miydi? Jimin öğrenecek ve gidecekti. Bense içimde yanan o ateşin içine hapsedecektim tekrar kendimi.

Elimle gözümden düşen yaşı sildim. Ağlamayacaktım. Bu sefer ağlamayacaktım. Eğer gerçekten seviyorsa gelir. Eğer gerçekten seviyorsa yine bekletmez beni...

09.05.2020

"Yemeğini yer misin artık"

"İstemiyorum. Aç değilim"

Gözlerimi arkadaşlarıyla yemek yiyen Jimin'den ayırmıyordum. Gülüyordu... Aslında o gülümsediği için gülümseyebilirdim... Çünkü reklam arasına giriyor o gülümsediği zaman acılarım. Yüzümde acı tebessümle eğdim başımı önüme. Belimi okşayan el ile kaldırdım başımı. Sun güç vermek istermişçesine belimi okşuyordu. Keşke o gücü alabilecek kadar gücüm kalsaydı.

"Yoruldum."

"Dayan"

"Dayan dayan nereye kadar artık Sun? Yeter artık. Dayanamıyorum tamam mı dayanamıyorum."

"Sakin ol"

Ağlamamak için dişlerimi sıktım. Beni güçsüz görsün istemiyordum. Beni bu saatten sonra güçsüz görsün istemiyordum...

Sensizlikle dolu bu hayatta yaşamak çok zor Jimin... Nefes almak çok zor geliyor... Ayakta durmak çok zor geliyor... Sana bakmak çok zor... Seni hissetmeye çalışmam çok zor... Mutlu olduğuma inandıramıyorum kendimi, çünkü buna hayallerim bile inanmaz.

10.05.2020

"Sumin artık yemek yemelisin"

"Daha yeni yedim"

"Bir bardak su ile doyduğunu mu söylüyorsun?!"

"Doydum işte Min uzatma!"

Min yanımdan hızla ayrıldığında önüme döndüm ve Jimin'i çizmeye başladım.

Yemekhanenin kapısından Jimin'le bir kız el ele girdiğinde gördüğüme lanet ettim. Kendimi şu an hiçbir şekilde anlatamıyorum. Yaşadıklarımın tarif edilir bir yanı yok. Öldüm merak etme, artık gözüme sokma...

...

Okul çıkışı üstümü değiştirip dışarı çıktım. Kulağımda kulaklık şarkı dinleyip kaldırımdaki taşları ayağımın ucuyla itiyordum.

Kaldırımın üstünde durduğumda yoldan geçen arabalara, yanan ışıklara ve mutlu insanlara baktım. Ben neden mutlu değildim?

Belki acılarıma son verebilirdim, nasıl olsa sevmiyor beni. Kendine birini bulmuş zaten.

Kırmızı ışığa gözüm çarptığında eş zamanlı sol gözümden bir damla yaş süzüldü.

Karşıdan gelen arabayı gördüğümde gülümsedim. Acılarımdan kurtulacağım için mutluydum.

Sessizde fısıldayışımın ardından adımlarımı attım,

"Seni seviyorum"

Ve vücudumda hissettiğim keskin bir acıyla kapanan gözlerim...

🌙

Gerçekten ilham yok, çok zor bölüm yazıyorum.

Moralim falan yerinde değil zaten o yüzden fazla uzatmak istemiyorum.

Sizi seviyorum okitoda'nın okitoları💜