𝐋𝐢𝐠𝐡𝐭𝐬 ❦ 𝓣𝓪𝓮𝓱𝔂𝓾𝓷𝓰 [Mini Fic]

Zwei

Birlikte benim evime doğru yürürken biraz önce olanlar gözümün önünden gitmiyordu resmen. Eğer Taehyung olmasaydı o adamlarla nasıl başa çıkardım ya da onlardan kurtulabilir miydim bilmiyordum.

Usulca kafamı hemen yanımda benimle birlikte yürüyen Taehyung'a çevirdim ve ürkekçe boğazımı temizledim.

"Taehyung, teşekkür ederim eğer sen olmasaydın belki de işler daha kötüye gidiyor olabilirdi."

Bakışları beni bulduğunda önce bir beni süzdü. Ardından yan bir sırıtış attı. "Sanırım şanslı günündesin çünkü normalde buralardan pek geçmem."

Anladığımı belirten şekilde başımı sallayıp önüme dönmüş yürüyordum. Diğer yandan da aklıma bana ilk defa iyi davrandığı geldi. Üç senedir ilk defa benim için iyi bir şey yapmıştı.

"Bu arada seni kurtardığım için artık senden nefret etmediğimi falan düşünme çünkü hâlâ duygularım değişmedi sadece benim için bir şey yapacağın yardım ettim."

Dediklerini işitince az önceki düşüncelerim bir anda tuzla buz olmuştu. Sadece kendi çıkarı için yapmıştı bunu bir de utanmadan dile getiriyordu, harika(!)

"Merak etme anladım o kadarını. Zaten alıştım artık senin bana böyle davranmana."

İçimden gelen bir şeyi ilk defa ona bu kada rahatça söyleyebilmiştim. İlk defa bana vereceği tepkiden çekinmeden söylemek istediğimi söyleyebilmiştim.

"İyi." diyerek omuz silkmişti. Bu hareketini pek önemsemeyip yürümeye devam ettim.

Geriye kalan yol boyunca gerçekten hiç konuşmamıştık. Ben sadece kendi içimde bir şeyleri tartışıyordum ya da kendi kendime bir şeyler söyleniyordum onun dışında koca bir sessizlik hakimdi.

Biraz sonra evime yaklaştığımızda annemin beni onunla görmesini istemediğim için 150 metre kala onu durdurdum.

"Buradan sonra ben evime gidebilirim." dedim ve yutkunup devam ettim. "Tekrardan teşekkürler."

Başını sallayıp "Önemli değil." dedikten sonra gidiyordu ki üzerimdekinin onun kapüşonu olduğunu hatırlayıp anlık bir hareketle koluna yapıştım. Bu hareketime şaşırıp kaşlarını çatınca elimi korkarak hemen geri çektim ve üzerimdeki kapüşonu çıkartıp ona uzattım.

"Şey...sadece bunu geri vermek istemiştim."

Elimdeki kapüşona bakıp gözleriyle üzerimi işaret etti. "Eve böyle girmeyi göze alıyorsan geri alabilirim."

Bakışlarım Taehyung'tan kendi üzerime kaydığında okul formamın düğmelerinin bir kısmının yırtıldığını ve Taehyung'ın da bakışlarının oraya kaydığını görünce kapüşonu üzerime kapattım.

"Bir daha düşündüm de sanırım yarın versem daha iyi olacak gibi." dediğimde öksürerek bakışlarını gözlerimle buluşturdu.

"Aynen öyle." diyerek parmağını şıklattı ve elinin tersiyle gitmemi işaret etti. Başımı aşağı yukarı sallayıp kapüşonu tekrar üzerime geçirdim ve fermuarını kapattım. Ardından Taehyung'a tekrar bakma gereği duymadan hızlıca evime doğru ilerledim.

Eve girerken de çok temkinli davranmaya çalışıyordum çünkü annem uyumamışsa kesin hesap soracaktı ve bu hesap sorma çetin geçecekti.

Işıkların hepsi kapalıydı bu yüzden ben de dış kapıyı elimden geldiğince sessizce kapatmaya çalıştım ve aynı titizlikle odamın yolunu tuttum. Fakat odamın kapısının önüne gelince bir anda ışıklar açıldı ve karşımda kaşları çatık bir annem vardı.