The Moon in her Broken Home (Broken Series #1)

Fractum 6

Broken 6: Mother Figure

Grades. What does my grades mean to me?

To others, grades are just a number. To me, it is my future.

What I do today will determine my future. What I achieve today will be an opening to the bright future I want. I might not have the highest grades, but I still want it to be high. Higher than the average. Kapag mataas ang grades ko, mas maganda ang magiging kahihinatnan ng kinabukasan ko. I can get scholarship with it. A lot of opportunities will open up to me. My studies are half of my self.

Others might think I’m greedy, others might think that I work hard. What others say does not matter to me as long as I know what I think of myself.

Ang ibang estudyante, sinasabi nilang gusto lang nilang i-enjoy ang pag aaral at school experience. For me, I think I can enjoy the school experience even when I’m studying hard. I even follow and obey my mother hard. There are some things I can’t handle. I can’t even handle my own life. Why bother handling others’?

As long as I know that I’m not doing anything wrong, I’ll continue what I’m doing. Pinaghihirapan ko ang mga ginagawa ko. Pinaghirapan ko ang mga bagay na nakamit ko. Anong mali roon?

Hindi ba sapat na pinaghirapan ko? Kulang ba ang mga naging effort ko?

Kung hindi kulang ang effort at paghihirap ko, bakit ang baba ng grades ko?

“Ang bababa ng English niyo. Walang nakaabot ng 90 kahit ang mga honors last year,” announce ng adviser ng section namin sa amin.

That frustrates me. Why? Bakit lahat kami mababa? I’m sure I’ve aced my quizzes, exams, performance tasks, and recitations. I did everything I can. Kulang pa ba?

Nagkagulo sa classroom namin. Tahimik lang akong nag-iisip kung anong nangyari pero ang iba ay maingay na isinisigaw ang iniisip nila.

“Hinuhulaan niya ba ang grades?” sigaw ng isa.

“Bakit mababa? Ang tataas ng exams ng honors, ah?” tanong pa ng isa.

“Baka iyan iyong sinasabi niyang hindi niya patataasin ang unang grades natin?” hula ng isa.

Napalingon ako sa huling nagsalita. Hindi patataasin ang unang grades namin…?

“Oo! Hindi ba sabi niya, mula mababa raw muna tayo pataas ng pataas?” sabi niya ulit.

I remember that. Our English teacher said that we will start from the bottom to the top. Akala ko figure of speech lang! Ito ang ibig sabihin niya? Ang pababain ang grades namin para magsimula sa ilalim? Is that fair?

I’ve done so much! Kahit hindi ko siya gusto bilang teacher, I put up with her, been good to her, did every activity of hers perfectly, perfected my quizzes and exams, and still… babagsak ako?

Is that really fair? Can a teacher be like this?

“Nagtataka rin ang principal. Lahat talaga kayo mababa. 86 na ang highest. Si Agape,” lingon sa akin ni Ma’am.

Nanghihina akong napaangat ng tingin. If I have one low grade, I don’t think I can make it to a high honor. That may be high enough for others, but for me who’s running for high honors, it’s low…

“Ang baba pa rin!” sigaw ng isang kaklase ko.

“Anong grade mo ng first grading last year, Agape?” tanong ng babaeng kanina pa nanghuhula.

Napalingon ako sa nagtanong. Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya para makapag-isip. Ang English teacher namin ngayon ay siya ring teacher namin last year… that’s odd. Hindi ganito kababa ang grades ko last year’s first grading.

“N-ninety five,” sagot ko, nanghihina.

“Halos sampu!” sigaw ng isa matapos magbilang sa kamay.

“Hindi naman yata pwede iyan, Ma’am. Hindi ba siya mapapatalsik sa ginagawa niya?” tanong ng isa.

I’m not even the highest on this class. Pero pwede ba talagang ganito? Section A ito. Pwede ba ng mangyari sa estudyante ito?

Is it really okay? Is it okay that even when we, students, did hard enough, teachers will still not be contented of it?

Umuwi ako ng hapon na iyon na halos humagulgol na sa daan. Habang naglalakad ako pauwi sa bahay, hindi ko makalimutan kung bakit kailangang mangyari sa akin iyon.

Ngayon… ngayon ang isa sa mga panahong gusto ko ng yakap ng isang ina. Gusto ko ng makakapitan.

Gusto? Kailangan. Kailangan ko ang pamilya ko para mayroon akong mapanghahawakan. Kailangan ko kahit ngiti man lang ni Mama. Kailangan ko ng yakap mula sa kaniya.

I feel so down. I feel so betrayed. I feel the hardship things make. I want the warmth of my mother. I badly need a hug from her.

Pagkarating ko sa bahay, naglalaba si Mama sa terrace. Sa gate pa lang, alam kong talagang nagbabadya na ang luha sa mga mata ko kaya paniguradong namumula na iyon pati ang ilong ko. Hindi ako nagsalita habang papasok ako. Ibinaba ko muna ang gamit ko sa kwarto saka naisip na ikwento kay Mama ito.

Lumabas ako sa kwarto at tumayo sa may dining table. Dahil hindi gaanong kalaki ang bahay namin sa subdivion na ito, ang screen door namin ay malapit lang sa dining table. Pumasok si Mama kaya kinuha ko na ang oportunidad.

“Ma…” tawag ko sakniya.

Masama ang tingin niya nang mapalingon siya sa akin. Nanginginig ang boses ko at nagsibagsakan ang mga luha ko nang magtama ang mata namin.

That’s not the look I’m opting for. I want the sad look that’s asking why I’m crying. Sa tingin niya sa akin ngayon, mukhang imbes na yakapin ako, mabubugahan niya ako ng galit.

“Ano?! Bakit ngumangalngal ka na naman?!” galit niyang singhal.

Napapikit ako sa sigaw niya kaya mas nagbagsakan ang luha ko. Naisip ko na huwag na lang ituloy ang pagsabi sa kaniya pero dahil na andito na ako, itutuloy ko na lang.

“Ma, ang baba ng grades ko sa English…” nangangatog at nanghihina kong sabi.

Sinamaan niya lalo ako ng tingin saka siya lumabas ulit papunta sa terrace.

“Anong gagawin ko?! Hindi mo ba kayang mabuhay kapag mababa ang grades mo!?” nangagalaiti niyang sigaw mula sa terrace.

Mas lalong nagbagsakan ang mga luha ko. Hindi ako makapaniwala na ito ang nakukuha ko.

Ma, I badly need a hug… can’t you just give me hug? Can’t you just caress me like a mother?

Is it wrong to want to feel the warmth of your mother?

Wala ang papa ko dito. Wala akong ibang kasama dito. Am I supposed to go throught this alone? Can’t my Mama be with me? Kahit saglit lang… I’m begging for a warmth of a mother…

“Lahat p-po kami m-mababa… Ma, 80 lang ako…” halos nagmaamakaawa kong sabi sa kaniya.

Mukhang hindi na niya ako narinig, o hindi na niya ako pinakinggan. She got through her shouts alone without even giving me a chance and listening to what I can say.

“Pagod na pagod iyong tao sa trabaho! Pagkauwi naglalaaba! Tapos ikaw ngalngal pa ng nangngal diyan!” sigaw niya pa rin.

Bumalik na ako sa kwarto, dismayado sa nakuha ko.

I feel so pathetic. I feel so embarrassed.

It’s not even the grades now. I feel hurt. I feel sad. I loved to be alone but this is not the alone time I want. I feel so wronged.

Pakiramdam ko, maling-mali na umasa akong makakahingi ng yakap kay Mama. Pakiramdam ko, maling-mali ako sa pag-iisip pa lang na ico-comfort niya ako.

Can’t she be a bit mother-like? Ina na ba kapag nagtatrabaho ng mabuti? Am I just ungrateful or is it not really enough?

I feel so lonely. I was not even given the right to be listened.

I just want my mother to stand by my side. I just want her a hug from her. I just need a hug from my mother. Is that too much to ask?

Mali bang naisip kong manghingi ng yakap sa kaniya?

Naisip ko lang naman… na baka kahit saglit lang… baka kahit kaunti lang…

I am a child. I need the warmth of a parent. Siya ang present. Siya ang kasama ko. My Papa is not here. Kung hindi si Mama, sino? If it’s not her, who am I going to hug?

I really need her right now…

I could have begged, but I did not. Because there will never be a chance.

Kapag sinubukan ko, mas magagalit lang siya sa akin. I remembered that I can’t smile or cry. That’s her rules. Can I really not cry? Even for once in a while? Can’t I cry in my mother’s arms?

Bakit ang iba, kung ganoon? Bakit ang iba, alagang-alaga ng mga magulang nila? Bakit ang ibang anak, binibigyan ng yakap ng mga magulang nila?

Mag-isa lang si Mama dito sa akin. Isa lang siyang kasama ko. Kanino ako manghihingi ng atensyon, kung ganoon?

Ahh… she wants my hug, too. She wants my kisses. She wants it in public. Kasi kapag ganitong kami lang dalawa ang magkasama, ayaw niya sa akin. Kapag may iba kaming kasama, she’s so clingy with me.

Is it just for show? Am I just for show? Do I not have a right to want her if we’re not in public?

I should be grateful, right? Kasi iyong iba yumao na ang magulang. Should I really be grateful? Magpapasalamat ba akong hindi ako makahingi ng kahit atensyon man lang sa Mama ko?

What’s the difference? Wala rin naman akong mayakap kapag kailangan ko.

It should be good, right? It should be good. Hindi lalaki ang hinahanapan ko ng yakap kundi ang Mama ko. Is it really good? Kung hindi si Mama ang yayakap sa akin, sino? Is she telling me to find someone else? Tapos sasabihin niya bawal akong magboyfriend. Saan ako hihingi ng warmth, kung ganoon?

I really need my mother. I badly need my mother. A mother is here… but a mother figure isn’t.

At tanga siguro ako kasi sinusunod ko pa rin siya. Hindi ako nagrerebelde at hindi ako nagkikimkim ng sama ng loob kahit umaakto siya na pa rang wala siyang binitawang masasakit na salita. I still let her be.

Nakatulog ako ng may luha sa mga mata. I felt my dried tears and stiff cheeks the moment I woke up. Ginabi na ako. Tapos na si Mama na kumain at tulog na. Napabuntong hininga aako.

May kasama naman ako, pero pakiramdam ko mag-isa ako.

Strangely, bigla akong napaisip about bullies. Pumasok rin sa isip ko ang nangyaring pagsigaw sa akin ni Randol kahapon. That was chaos, ngayon ko lang na-realize.

Tahimik at maingat akong gumalaw at kumuha ng pagkain, takot na mabulabog at magising ng ingay ko si Mama. Kahit kalansing man lang ng kutsara, sinusubukan kong hindi magkatunog.

I guess bullying is not when you’re punched or physically hurt. I think of what Randol said and I feel bullied. His words pierced me that I think about it right now.

Bullying is when you feel that you are bullied. What happened to me might be low for others but for me, I really feel that it’s deep. Hindi totoo ang sinabi niya, pero masakit.

What is bullying, really?

Others might curse me and I’ll feel okay. Others might curse me and I’ll feel hurt. It’s the same. Kahit minura lang ako, I still feel bullied.

Others might punch me and say it’s a joke, but if I feel bullied, then I am.

And what’s wrong about it? The elderly will say to report it to them immediately. And that’s wrong.

Tingin ba nila, porke nagsabi kami maayos na?

Let’s say a former bully was bullied. He or she reports it to an elderly. The elderly did not listen because the person had a record of bullying.

Is that fair? Is that right? Is that what the elderly should do? That is just wrong.

What if that person felt depressed after that? The elderly will not take responsibility. What if that person commits suicide? Magsisisi ba sila kasi hindi nila pinakinggan? They will not. Ibabaon nila sa limot para lang masabing wala silang kasalanan.

Now, is that fair?

What if a bulky, muscular person says that he or she is being bullied? And the elderly will not listen, because that person looks more like a bully than someone who is bulled? Is that fair? Is that right?

Paano kung ang isang maliit na tao ay bully, nagka-argument siya sa binubully niya, at nagsumbong siya sa matanda habang umiiyak at sinabing siya ang binully, at naniwala naman ang elderly, ang pinagalitan ay ang binubully. Is that okay?

Is the physique really something? Will the past record of a person determine if he or she is bullied?

Are the elderly always right? No, they are not.

Ang ginagawa nila ay nag sugat na nakabukas, mas sinusugatan nila. ang sugat na nagdurugo, sinasabuyan nila ng mainit na tubig.

Minsan naman, kapag nagsabi ka sa elderly at ipinaglaban ka, ang mga nambu-bully sa iyo ang makakalaban mo lalo. That’s more of a headache.

Now, should I consult the elderly? I should not. The elderly does not always understand. The elderly are not always right.

You think the elderly will help? They will not.

You have to help yourself. Hindi ka pwedeng umasa sa iba. Kapag umasa ka sa iba, you will be dependent. Paano kung mawala ang sinasandalan mo? You have to learn to stand all by yourself.

Thses are more of a reason why I keep this façade.