The Moon in her Broken Home (Broken Series #1)

Fractum 4

Broken 4: Night

“Paano mo nalaman ang pangalan ko?” a boyish voice called out beside me.

Napalingon ako sa pinanggalingan ng panlalaking boses. Hindi pa nga ako nakakalayo sa pagtitingin ng cellphone…

Si tisoy!

Nagulat ako pero hindi ko pinahalata yon. Bumuntong hininga na lang ako. Nakatayo lang siya sa gilid na harap ko. Pinanoood ko siyang tumalikod at itinungko ang kamay niya sa deck. Mabilis niyang iniangat ang sarili niya roon.

“Hello to you, too,” malamya kong sagot sa kaniya.

Ibinalik ko ang tingin ko sa cellphone ko pero hindi pa ako nakakasampung lipat sa pictures ko ay naramdaman ko na ang titig niya sa akin kaya napalingon ako sa kaniya.

I met his pitch black eyes. Seryoso lang siyang nakatitig sa akin at kahit nakatingin na ako sa kaniya, hindi niya hiniwalay ang titig niya sa akin.

Hindi ko nausisa ang itsura niya kahapon dahil malayo at hindi ko naman siya masyadong napansin. Ngayong na sa malapit na tabi ko lang siya, nagkaroon ako ng oras na mausisa ang itsura niya.

The soulful look in his eyes is everything. Kitang kita ko ang pagkatotoo niya isang tingin pa lang sa mata niya. The seriousness in his face are etched in everything he owns that even when he has soulful eyes, there’s a strong serious look. His eyes are so soulful that I can easily see his curiousness and uneasiness.

I traced his face. Dahil sa kaputian niya, he looks so soft. Malambot pa sa ulap na nakikita ko sa likuran lang niya.

Everything in him looks so soft that it doesn’t match my preferences.

Ang ganda ng tangos ng ilong niyang soft lang rin tingin. Sa taas ng cheekbones niya at lalim ng istura ng contour niya, kapag sinubukan niyang magsungit, hindi na mahirap sa kaniya. His thin lips even look softer than mine. His lips are soft red while mine is light pink. If he’ll choose to detach his stare with me and look away, I’ll definitely see his white jaw.

Kung may makikita man akong hindi soft sa kaniya, it’s his eyebrows. Kasing itim ng buhok at mata niya ang kilay niyang hindi normal ang kapal. It’s thicker than the average eyebrows for men.

His eyebrows are the only strong trace in his face. It opposes to his soft feautres because it is dark, black, and bold. I have never seen a man with eyebrows ad thick and strong as his.

“Hi,” he called, stopping my thoughts about his soft white face with hard eyebrows.

Naiangat ko ang sarli kong mga kilay at agad na paiwas ng tingin sa kaniya. I heard the smooth flick of his tongue.

“Kay Everette,” I answered his question from earlier. I laughed a bit to ease myself.

“Sa bata pa talaga nagtanong,” seryoso niyang sabi.

Does this man never laugh at all?

Nilingon ko siya. I met his soulful eyes once angain and his serious yet soft look, “Hindi naman. Bukambibig ka lang noong bata,” sagot ko, nanatili ang titig sa mata niya.

I breathed naturally. Inilpat ko ang tingin ko sa loob ng bahay nang marinig na nag-iiritan na ang mga pinsan ko.

“Talaga lang, ha,” sagot niya.

Kunot noo akong napalingon sa kaniya. I sensed the menace and malice in his voice that’s saying that he doesn’t believe me.

“Eh ‘di huwag kang maniwala,” seryoso kong balik sa kaniya.

I’m normally sociable but this man does not even give me a chance to be what I am. Seryoso siya kaya sinasalim ko ang kaserysohan niya. If this is what socializing is for him. The serious talk without even smiling.