Love In The Rain

KABANATA 11

OMG, I'm crying while typing this. Kahit short story lang ang storya ni Kliox at Veronica, ang lakas ng epekto sa akin dahil ito 'yung first story na nacomplete ko.

With tears in my eyes, I want to say thank you, loves! Salamat!

Puting liwanag ang sumalubong sa akin pagmulat ko ng mga mata ko. Where am I? Nasa heaven na ba ako? Sinusundo na ba ako ni God?

I laugh at my thought, of course I'm dead, wala silang mahahanap na heart donor on the spot. I.. I-I just wish that I can say I love you to them for one last time.

Say I love you to my dad, my mom, Yna.. and--a-and specially Kliox.

Nanatili akong nakadilat hanggang sa unti-unting nawala ang pagiging blurred ng paningin ko, then realization hit me.

No! I'm not in heaven, I'm in the hospital!

Nabuhay ang loob ko dahil hindi ako nawala, they made it in time. Unti-unting pumatak ang luha ko habang nakadilat pa rin ako. I want to thank God for saving me. I want to thank Him.

Pumikit ako para magdasal. I want to thank Him for my new life. Para sa chances na makita silang muli at makasama.

I even start laughing while crying, pero mahina lang. I'm still weak.

Pinunasan ko ang luhang dumadaloy sa mukha ko gamit ang kamay kong may dextrose. After that, pinakiramdaman ko ang puso ko. It's beating, normally. All my life.. All my life hindi ko na feel na tumitibok ng normal ang puso ko.

Iginala ko ang paningin ko. Nakita ko oras sa ibabaw ng lamesa na katabi ko. It was 9 AM, I'm glad I would be able to see the sun again. Nakita ko ang bulaklak at mga prutas na nasa lamesa rin kahit wala pa akong malay.

Napangiti ako. They're still thinking about me. Tumingin ako sa bintana, It's raining, I badly want to get out and feel the rain again but I can't. Tinuon ko ang atensyon ko sa harap then I saw my mom, para akong bagong silang na bata na ang ina ang unang masisilayan pagmulat ng mata. She's sleeping in the couch. She looked stressed.

Smiled bitterly, 'yung mga taong nagmamahal sa akin ay nahihirapan dahil sa kondisyon ko. N-Now... Now they won't have to worry about me anymore, magaling na ako!

Sa kabilang gilid ko ay may nakita akong puting papel, it's a letter actually. Penmanship palang ay alam ko na kung kanino ito galing.

I was smiling widely, akala ko hindi niya na ako maaalala, maybe kaya wala siya dito kasi baka umuwi siya.

I started reading the letter. At first, I was laughing but then... A-Akala ko-- akala ko matutuwa ako sa mababasa ko but tears started flowing from my eyes.

Veronica,

Hi baby! I know ang cringe ng endearment na 'yan pero gusto ko e, bakit palag ka? Charot lang, baby yata kita. So, first of all, I want you to know that I love you so so so much, and I want to say sorry.

Sorry kasi hindi ko matutupad ang pangako ko. Di'ba nangako akong sasamahan kitang lumaban? Na ipaglalaban kita kahit pa kay kamatayan? Masaya ako na naagaw kita kay kamatayan, na hindi ka niya inagaw sa amin kasi magaling ako, but... But baby, I want to say sorry kasi sa panahong makakarecover ka na ay hindi na kita masasamahan. Hindi na kita maihahatid sa school at hindi na kita makakasamang maligo sa ulan. Wala ng pipilit sa'yo na pumunta sa bahay para magnetflix and chill, kasi... Kasi baka sa oras na magising ka ay wala na ako. I'm sorry for breaking my promise, pinangako ko pang hindi ka mang-iiwan tapos ako pa nang-iwan sa'yo. I promised my self that I will give you my heart, that I will give you everything you need, kahit pa ang puso ko. Nakakapagtaka 'no? Kasi nagawa kong i-donate 'yung puso ko kahit ilang buwan palang tayong magkasintahan, but love moves in unique ways, ito na siguro 'yung purpose ko, 'yung mahalin ka, para may pagkakataon ka pang magmahal ng iba.

I love you so much, Veronica Anderson. Mahal na mahal kita, at... At kahit na sa'yo na 'yung puso ko, sana huwag mong kalimutan na mahal na mahal kita. I love you so much, that I am willing to give my heary for you to live. I love you so much baby,

I love you, like how much you love the rain.

-Kliox

Sunod-sunod na pumatak ang luha ko. Nakatakip ng bibig ko ang kamay ko. I don't care kung maskatan ako dahil may nakakbit pa sa akin dextrose.

K-Kliox, w-why--why do you have to do this?

Kinapa ko ang puso ko habang humihikbi. Basang-basa na ang mukha ko dahil sa mga luhang sunod-sunod na pumapatak.

I-I can't... I c-can't live like this. H-Hindi ko matanggap na binigay niya ang puso niya para--para mabuhay ako.

Ang sakit sa dibdib. "K-Kliox naman... A-Akala ko ba--akala ko ba sasamahan mo akong lumaban? P-Pero hindi ko sinabing i-ibigay mo--ang puso m-mo," parang pinipiga ang puso ko dahil sa sakit.

Guilt. Pain. Love. consumes me. Hindi ko matanggap.

Lumakas ang paghikbi ko, to the point na nagising si mommy.

"B-Baby, why are you crying?" Mabilis na lumapit sa akin si mommy para yakapin ako. Kumapit ako sa braso niya at doon umiyak.

Ang sakit. "M-Mommy, s-si Kliox, he's not dead right?" I asked mom, hoping... Hoping that he's not.

"I-I'm sorry anak--" hindi ko pinatapos si mommy dahil gusto kong ilabas ang bigat na nararamdaman ko. Hindi ko kaya.

"M-Mom, b-bakit--hindi niyo s-siya--pinigilan. B-Bakit?" Mahinang tanong ko dahil sa totoo lang ay pagod na akong umiyak.

Inaalo ako ni mommy sa pag-iyak pero parang wala lang. "Calm down, anak."

"M-Mom! I c-can't calm down! K-Knowing... Knowing it's my fault-- oh my g-god--it's my fault. I-I'm sorry Kliox, I-I'm sorry baby-- I love you so much."

Naramdaman ko rin ang luha ni mommy sa may balikat ko. I know she's hurt because I am crying.  Ws

Baby, I'm sorry. I'm sorry Kliox, hindi ko sinasadya. I'm sorry. I wish this is just a nightmare, na magigising ako at nandito na siya sa tabi ko.

Niyakap ko ang sulat na hawak ko at inilapat ko sa dibdib ko. Na para bang iyon lang ang huling bagay na magpapakalma sa akin kahit konti. Na  kapag iisipin ay iyon ang huling hinawakan niya kaya iyon rin ang hahawakan ko. I won't let go.

"I-I'm sorry Kliox, I love you so much," bulong ko sa sulat.

Naramdaman ko ang paghaplos ni mommy sa buhok ko at hinalikan ako sa noo.

"Anak, hindi mo kasalan okay? You don't need to say sorry," pagpapakalma sa akin ni mommy pero para akong bingi na wala ng naririnig at tanging tibok lang ng puso ang pinapakinggan ko.

"I'm sorry Kliox, S-Sorry for everything. S-Sorry baby,"

"Sorry for?" Napantig ang tainga ko dahil sa narinig. Am I hallucinating? Napatawa ako. No, he can't be here, nasa akin na ang puso niya e.

Narinig ko ang pagsara ng pinto kaya napalingon ako. And there he is, wearing shorts and simple black t-shirt. Magulo ang buhok niya at may eyebags sa ilalim ng kanyang itim na mata.

Napatawa ako, no, I'm hallucinating. Hindi siya totoo. Mas napaiyak ako sa naisip. I wish he was true, para mayakap ko ulit siya.

Naramdaman ko ang isang yapos at halik sa noo ko. Ang pamilyar na amoy at pamilyar na boses.

K-Kliox, is it possible? He's really here?

Niyapos ko siya ng mahigpit at umiyak sa dibdib niya. Please, ayaw ko na ulit siya mawala.

"I told you baby, I love you, like how much you love the rain. But how can I love you kung mamamatay ako. Yes, you have my heart, but... But please don't make it literally."