ŞİZOFREN MİSİN?~texting~

21~

"Yasmin ben eve gitmek istemiyorum size gidebilir miyiz?" Dedim hastaneden çıkma işlerini hallettikten sonra.

"Tabi lafı bile olmaz. Gidelim bizde kalırsın hem kafan dağılır." Minnettar bir bakış attım.

Birkaç eşyamı da toplayıp çıktık hastaneden. Elimdeki çiçeklere bir bakış attım hastanenin önünde taksi beklerken çöpe attım.

Sevgi zorlamaya gelmez.

Eminim ki babam o çiçekleri beni çok sevdiği için falan almamıştır. Yoksa siz öyle mi sandınız.

Söylesene kalbim, sen hep böyle mi hissettin?

Derin bir nefes aldım gelen taksiye bindik. "Biliyorsun dimi benim için çok değerlisin."

"Teşekkür ederim."

"Pol insanlara seni sevdiği için teşekkür etmezsin. Çünkü sevgi yürekten gelir. Seven insana verebileceğin tek şey sevgidir teşekkür değil." Dedi.

"Ben de seni seviyorum." Dedim

Beni kendine yaslayıp sıkıca sardı. Kafamı koynuna gömüp gözlerimi kapattım.

Gözümü açtığımda Yasminlerin sokağındaydık. Taksi durdu indik.

Eve girdiğimde Yasmin'in anne ve babasının geçmiş olsun dileklerine teşekkür ettikten sonra Yasmin tarafından odasına götürüldüm.

Dalgın dalgın kitaplığa bakarken "Pol sana sürekli sevdiğimi söylesem bile sana yetmiyor biliyorum ve bu beni çok üzüyor. Ama en azından seni anladığımı bilmeni istiyorum. Aldatılmanın ne kadar boktan aldatanın ne kadar bok olduğunu biliyorum. Ve senin boktan şeyler yüzünden üzülmeni istemiyorum. İkinci konu aile ama o konuya giremiyorum çünkü bir kitapta okumuştum. "Ailesi tarafından sevgi görmeyen çocuklara kimsenin sevgisi yetmez."-SemanurDzkaya Kan kitabından alıntı- diyordu. Bu yüzden sana ailen hakkında teselli veremiyorum. Teselliye de gerek yok aslında biliyorum. Ama şunu bil; güçlü olmak zorunda değilsin. Bir gün ayağın takılır düşebilirsin ya seni kaldırırım ya da seninle düşerim." Göz yaşlarımı sildim.

Sıkıca sarıldım.

Arkadaşlar insanların şansıdır. Şanssız insanlar mutsuz olmaya alışıktır. Ben mutsuzluğa alışık değilim.

Minnet kalbimde yaşamaya devam ediyor...