Beklenmedik

🦋13🦋

Herkese iyi okumalar dilerim. 😍

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

0544****:Geceler çığlığımı duymadı. Mavi gözlerim deniz gözlerini aradı ama bulamadı. Buruktu yüreğim bunca zaman. Sence de artık bu hasretlik bitmek zorunda değil mi Ruhumun Eşi?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mesajları okurken hissettiğim duyguların bir tarifi yoktu. Şaşkınlık desen değil, üzgünlük desen değil, acıma desen değil. Belkide hepsinin toplamıydı. Bir şey sıkıştırıyordu kalbimi. Nefes almak benim için zor bir aktivite olmuştu. Mavi gözün Ruh Eşim olduğunu anlamak tarifsiz bir duyguydu. Bunca zaman onun kimliğini çok merak etmiştim. Şimdi ise kendini belli etmişti.

Egoist birinin Ruh eşim olması beni gülümsetmişti. Onunla çok işim vardı çokkk.

Bir yandan da bu kadar sevilmek hoşuma gitmişti. Her ne kadar ben onu tanımasam da o beni tanıyor ve seviyordu. Kelebek olarak yanımda ne kadar dolaşmıştı kim bilir?

Ben düşüncelere dalmışken annem çoktan kendini toplamış ve konuşmaya devam etmek için hazırlanmıştı. Gözlerimin içine baktı ve o güzel sesiyle konuşmaya devam etti. Bir yandan da masanın üstündeki her şeyin başlangıcı olan zarfa bakıyordu.

-Bu zarfı gördükten sonra babanla çok tartıştık. Seni başka bir yere götürmek istiyorduk ama nereye götüreceğimize karar veremiyorduk. Bir de zarfın konuşması gerçeği vardı. Bunu sindirmemiz baya bir zaman aldı. Battaniyenin içinden bize bakıyordun. Öyle sevimliydin ki. Omzunda da kelebek şeklinde bir doğum lekesi vardı. Ama o gün zarfın konuşmasını bitirmesiyle ışıldayarak ortadan kayboldu. Bizi en çok şaşırtan şeylerden biri de buydu. En sonunda seni kendi çocuğumuz yerine koymaya karar verdik. Ailemiz uzakta olduğu için onlara yalan söyledik ve seni kendi üzerimize kayıt ettirdik. Normal bir bebekliğin vardı Hira. O gün olaylardan sonra olağanüstü bir şey görmedik sende. O yüzden bunca yıl gideceğin günün gelmeyeceğini umduk. Ama yanılmışız gördüğün gibi.

Evet yanılmışlardı. Bu dünyadaki kalkan engellemişti her şeyi. Annemin gözlerinin içine baktım, elini sımsıkı tuttum ve konuşmaya başladım.

-Seni anlıyorum anne. Bunca zaman bana baktığınız için çok teşekkür ederim. Bana sen annelik yaptın. Sen baktın. Yeni bir hayatımın olacağı seni unutacağım anlamına gelmiyor. Ben seni çok seviyorum.

Ağzımdan dökülen son cümlenin ardından gözümden bir damla yaş firar etti. Annemin de benden kalır yanı yoktu ama konuşmak için çabalıyordu.

-Sen de benim kızımsın yavrum. Buse çıkıp gelene kadar bugünün gelmeyeceğini ummuştum hep. Ama bir gün geldi ve bize olanları anlattı. Seni bir gün götüreceğini ve kendimizi hazırlamamızı söyledi. Ama nasıl hazırlanır ki böyle şeye ?

dedi ve bana sarılarak ağlamaya başladı. Kendimi onun yerine koyduğumda hissettiğim şeylerin tarifi yoktu. Zor olacaktı bizim için ama alışacaktık.

Zaten insanoğlunun işi alışmak değil miydi? Zaman değişirdi ve bizde ona uyum sağlardık. Doğanın kanunu böyleydi.

Annemden ayrıldım ve onu çok sevdiğimi ama artık uyumam gerektiğini söyledim. Biz fark etmemiştik ama saat çoktan gece yarısını geçmişti. Yatağıma girdim ve annemin üstümü örtmesini üzgün gözlerle izledim. Alnıma bir öpücük kondurdu ve odadan çıktı.

Arkasından baktım bir süre. Bir daha onu ne zaman görebilirdim bilmiyordum. Yüreğim acıyordu. Güçlü olmaya çalışıyordum ama güçlü olmak çok zordu.