0544****: Balıkların sevgisini bilir misin? Birbirlerine dokunamazlar ama sevgilerini hep yüreklerinde hissederler. Bende bunca zaman sana dokunamadım çünkü hep yüreğimdeydin.
0544****:Geceler çığlığımı duymadı. Mavi gözlerim deniz gözlerini aradı a...
Birazdan beni terk eden annemi görecektim ama şuan tek düşündüğüm William ve o hoş elleriydi.
Silkelenerek dönüp duran eserime baktım ve ürkekçe fısıldadım.
"Her şey, asıl şimdi başlıyor..."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Portaldan geçtiğimizde içim bir garip olmuştu. Sanki süpürgeye çekilmişte bırakılmış gibiydim. Geldiğimiz yere baktığımda karanlıktan ve sersemlikten bir şey görememiştim. Will kolumu tutarak o zifiri karanlıkta ilerlememizi sağlıyordu. Biraz daha kendime geldiğimde elinde çubuk gibi bir şey olduğunu ve bu çubuktan yayılan ışıkla yolumuza devam ettiğimizi görmüştüm. Sanırım bu çubuğu her ihtimale karşı cebinde taşıyordu ya da bunların olacağını tahmin edip önlem almıştı.
Adım seslerimizin kulağıma ulaşmamış olması William'ın bir şeyler yaptığını düşündürüyordu. Bütün olasılıkları düşünmeden, beni buraya getireceğine ihtimal vermeyecek kadar ona güveniyor olmam, yapıma ters olsa da güveniyordum işte.
Bu kadar kısa zamanda güvenimi kazanmış olması takdire şayan bir hareketti. Normalde bile bu kadar kolay güvenmeyen ben, yaşadığım onca şeyden sonra bu adama güveniyordum. Buse bile ortalarda değildi. Buradan gittiğimizde Buse'yi sormayı aklımın bir kenarına not ettim.
Burası dünyada bulunan eski zamanlardan kalma hapishanelere benziyordu. Demir parmaklıkların ardında türlerinin ne olduğunu bilmediğim değişik yaratıklar ve insanlar vardı. Hepsinin uykuda olması bunun da William'ın işi olduğunu düşündürmüştü ister istemez. Yoksa bu kadar canlının aynı anda uyuyor olması anca farklı bir diyarda olmamız ile açıklanabilirdi.
O kadar çok parmaklığın önünden geçmiştik ki sayamamıştım. Tedirginlikten ve yürümekten dolayı bacaklarım sızlıyordu. En sonunda gösterişli,eski bir kapının önüne geldiğimizde, William cebinden beze sarılmış bir şey çıkarmıştı. Ne olduğunu anlamak için yaklaştığımda, ışığın titrek yansımasında, onun ele benzeyen siyah bir şey olduğunu görmüştüm. Gözlerime inanamayarak, korkuyla mavi göze baktığımda ise sessiz olmam için işaret yaptı ve işine geri döndü. Kapının sağ alt köşesine sessizce dokunduğunda, el izi okuyucu olarak adlandırdığım şey meydana çıkmıştı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
