I nagle wszystko wróciło do normy. Po za tym że czułem się jakbym nie spał kilka dni. Otwieram oczy.
-Już mi lepiej- Zwróciłem się do przyjaciół siląc się na uśmiech.
Byli wokół mnie. Dziwnie na mnie patrzyli. Nie wiedząc o co chodzi spytałem.
-Coś się stało?
-Mogłeś nam powiedzieć. W końcu się przyjaźnimy.-Odpowiedzieli wszyscy trzej na raz.
W tym momencie wszyscy rozpłynęli się jakby w powietrzu. Przez chwilę dookoła panowała ciemność. Po krótkiej chwili zaczęło się wszystko rozjaśniać. Przecież to niemożliwe znów znajdowałem się w Cankun. A do tego byłem w mojej starej pracy z której zostałem zwolniony. To wszystko wygląda jakbym cofnął się w czasie. Ciekawe co tu robię. Po chwili zdałem sobie sprawę że wszyscy zamarli, czułem że ma wydarzyć się coś okropnego. Tylko co i dlaczego nadal nikt się nie rusza, a w powietrzu jakby zawisło ogromne napięcie. Moja najlepsza przyjaciółka musi gdzieś tu być. Więc szukam Luny wzrokiem nigdzie jej nie widać, odwracam się i widzę broń wymierzoną wprost w moją najlepszą przyjaciółkę. Czemu nie ucieka? Stoi jakby wrosła w ziemię.
-Luna uciekaj- krzyczę mój głos niesie się echem w okuł zgromadzonych. Wysoki mężczyzna powoli naciska spust i w tym momencie chwytam pierwszą lepszą rzecz jaka była pod ręką. Na moje nieszczęście był to tylko pojemnik na sól, pieprz i chusteczki. Niewiele myśląc rzucam w uzbrojonego mężczyznę. Pojemnik odbija się od niego nie czyniąc mu żadnej szkody.
Odwrócił głowę w moją stronę. Uśmiechnął się widząc strach w moich oczach.
Tak bardzo się boję, bo wiem że za chwilę stracę moją najlepszą przyjaciółkę. Ruszam w stronę Luny najszybciej jak potrafię, staję na torze kuli i rozpościeram ramiona by zasłonić Lunę swoim ciałem. Właśnie w tym momencie słychać huk wystrzelonej kuli...
-----
Tak się kończy brak weny ;)
