Nefes alamıyor gibi hissediyordum.
Duvarlar üzerime üzerime geliyordu sanki.
Bu bataklıktan nasıl çıkacağımı bilmiyordum.
Ne yapacağımı bilmiyordum.
Neyin içine düşmüştüm ben böyle?
Küçücük bir olay nasıl kıvılcıma dönmüştü ?
Keşke şuan bana yardım edebilecek biri olsaydı.
Ama kimseden yardım isteyemiyordum, kimseye güvenemiyordum.
Çünkü beni bu hale getiren insanlar bir zamanlar en güvendiğim insanlardı.
Nasıl yapabilirlerdi bunu bana?
Neden yapmışlardı?
Kendi kıçlarını kurtarmak için benim canımı yakıyorlardı.
Sikeyim sadece benim canımı yakmalarıda sıkıntı değildi.Benim beraberimde bu leke ailemede bulaşacaktı.
Gerçi bu leke miydi?
Utanılacak bir şey miydi?
Sanmıyordum.
Ama insanlar yargılamayı severdi.
En ufak şeyden açığımızı aramaya çalışırlardı.
Buluncada başlarlardı yalan yanlış dedikodulara.
Asıl sorun buda değildi. Asıl sorun milletin birbirine bilip bilmeden attığı boklardı.
Doğru insanlara yaptığım yanlışlar neyse de yanlış insanlara yaptığım doğrular beni delirtiyordu.
Şuan paramparçaydım. Yıkılmak üzereydim ama ayakta kalmam lazımdı.
En kötüsü de bunu kimseye belli etmemem lazımdı.
Çünkü şuan ağlarsam güçsüz gibi gözükebilirdim. Ama şuan güçsüz olamazdım.
Eğer güçsüz gibi gözükürsem yalancı da çıkarabilirlerdi beni.
Ağlayan taraf her zaman haksız mıdır?
Ağlayan taraf her zaman güçsüz müdür?
Belki de uzun süre güçlü kaldıkları için artık ağlıyorlardı.
Kim bilir?
Neden en güçlü olmam gereken zamanda güçsüz gibi hissediyordum.
Şuan müdürün kapısının dışında bekliyordum.
Annemler içerideydi. Babam çok öfkeliydi. Annem ağlamaklı olmuştu.
Yanımda ise arkadaş sandıklarım oruspu çocukları vardı.
Onlarla birlikte olayın sonucunu bekliyorduk.
Biraz zaman geçtikten sonra
Kapı açıldıktan sonra müdürün odasından ilk babam çıktı.
Bana doğru yavaş yavaş yürüdü ve derin bir nefes aldıktan sonra konuşmaya başladı :
"Sadece kendi hayatını maf etmekle kalmadın bizim yüzümüzü de kara çıkardın.
Küçüklükten beri bize bir faydan olmadı.Bir faydan olmamasına rağmen hep zararın dokundu.
Okuldan da atıldın. Senin yüzünden gün yüzüne de çıkamaz olduk.
Senin gibi bir kızım yok artık. Ne halin varsa gör.
Eve falanda gelme. Artık başını boka nası soktuysan öyle kendin çıkar.
"dedi ve bana bir tokat attı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İçimizdeki Karanlık
Mystery / Thriller"Bir intihar olayı duyunca insana buz gibi ter döktüren şey, pencerenin demirlerinde asılı duran ceset değil; İntihardan hemen önce o kalpte olup bitenlerdir. (Simone de Beauvoir)" "Bak senin ölümün onların hayatında bir şey değiştirmeyecek ama seni...
