Kamp Ateşi (Kitap Oldu!)

bölüm 6

Meriç 

artık akıllanmıştım , doğaya olanlardı beni akıllandıran . artık onunla ve ailesiyle ilgili olan konuları ertelemeyecektim . çünkü bunlar , hepimizin başına dert açıyordu . doğanın ilacını almak için eczaneye giderken telefonum çaldı . arayan adaydı . telefonu açtığımda adanın telaşlı sesi bana ulaştı

"meriç doğa" sesi nefes nefeseydi . ama anladığım kadarıyla bu iyi bir haber değildi. 

"ne oldu doğaya" derken sesimdeki kuşku ifadesini saklayamamıştım . adanın kesik kesik nefes alma sesleri giderek artıyordu . 

"söylesene ada ne oldu"  arkadan bir ağlama sesi duydum .  büyük ihtimalle nermin ablanındı.

"meriç doğaya  benim ilacım ağır gelmiş ve sanıyorum ki zehirlenmiş" dediğinde sinirlerimin iyice bozuk olduğunu anladım . doğa benim ona içirmeye zorladığım ilaç yüzünden ölebilirdi . o ölürse, ben de katil olurdum . elimi o anın verdiği sinir ile direksiyona vurdum ve adaya bağırmaya başladım

"nasıl zehirlenmiş ya nasıl" kulaklarım uğulduyordu . aklımda olan tek şey bir katil olacağımdı ne olusa olsun eve geri dönmeliydim . ancak eve geri dönünce ne yapacağımı bilmiyordum . aniden direksiyonu kırarken önden gelen sert bir darbe ile nefesim kesildi. 

Ada 

telefondan gelen ani fren sesi ile olduğum yerde kalakaldım . ardından telefona

"meriç" diye haykırırken nermin abla benim yanımda geldi 

"ne olmuş benim evladıma" diye evin içinde haykırmaya başladı . bir ümit sinyal çekmiyordur diye telefonu kapatıp tekrar aradım ama bir faydası yoktu . nermin abla kendini kaybetmiş bir şekilde ağlamaya başlamıştı o anda aklıma gelen kişi ile donup kaldım Doğa zehirlenmişti nermin ablanın yanına gidip ona

"doğanın yanına git , hadi" desemde kendini kaybetmişti . ve beni duymuyordu . bunun kimseye yararı yoktu hemen doğanın odasına çıktım . Doğa. Bu o muydu. Emin olmak için kulağının arkasına baktım. Nefesim kesilirken yere yanına oturdum. Hadızamda taptaze olan anılar aklıma geldi.
*********
"Saçmalama ada. Sen gidiyorsun. Götürüyorlar seni. Nasıl olacak. Daha telefonum bile yok. Nasıl bulacaksın beni" diye ağlamaya devam etti küçük kız. Genç adam başını avuçlarının arasına aldı.
"Sana söz veriyorum bulucam seni. Ne olursa olsun. Hem bak. Biz birbirimize yemin ettik. İçimizdeki aşk ateşi hiç sönmeyecek. Onu biz ayakta tutacağız. Şimdi gitsem de bulucam seni" alnına ilk defa dudaklarını değdirdi. Onu öpmek çok farklıydı. Hiç bir şeye benzemiyordu. Kızın kalp ritmi değişmişti. Daha önce onu öpmemişti.
"Seni seviyorum" dedi çocuk arabaya binerken. Kızın gözünden usulca bir damla yaş düştü.
"Bende seni"
*************
Anılar gözümden geçerken hemen yanından kalktım. Bulmuştum. Yıllardır aradığımı bulmuştum. Hayatımı, çocukluğumu bulmuştum. onu burada tutamazdım , bu onun ölümüne sebep olurdu , eve doktor çağıramazdım , çünkü ellerinde testler yapılmadan bir şey çıkacağını sanmıyordum . bu yüzden meriçin odasına çıkıp şirketin anlaşmalı olduğu yerlerin dosyasını bulmaya çalıştım

beş dakika içinde aradığım dosyayı buldum . hemen içini açıp okumaya başladım . buraya en yakın hastaneyi buldum ve tekrardan doğanın olduğu odaya gittim telefonumu alıp son kez meriçi aradığımda telefon açıldı .

"meriç" yabancı bir erkek sesi geldi.

"hasta bir trafik kazası geçirdi . nesi oluyorsunuz" birden kaskatı kesilmiştim.

"k-kardeşiyim" dedim bana hangi hastaneye gittiklerini söylediklerinde telefonu kapatıp doğa yı kucağıma aldım . kapıya doğru koştum . arabanın arkasına doğayı yatırdıktan sonra evin içine girerek nermin ablanın yanına gittim .