Vampir Cerrah

Kurt Saldırısı

Hepimiz karakola götürüldük ..Üstüme koşan bütün adamların gözü ağzı burnu her yeri kan içindeydi ben bir şey yapmamıştım ilk onlar üstüme koşmaya başlamışlardı hepimiz polisin karşısında oturduk dövdüğüm adamların bir tanesi konuşmaya hazırlanıyordu ;

''Gerçekten. Sinir bozucu olmaya başlıyor. Gerçek, bu serseri gerçekten... Bu velet gerçekten çok iyi bir dövüşçü olmalı , aynen aynen dövüşçü..''

Polis adamı dinliyor gibiydi ama pek de söylediklerine inanmıyordu. Çünkü bahsettiği kişi sadece bir çocuktu ve on-beş kişiyi dövmüştü. Polis söze girdi;

''Ne dövüşçü be, yok deve..Bir yerde dayak yediyseniz neden suçlamalarını kaldırabilecek tipte birine getirmiyorsunuz . Bu çocukta nesi''

Polis sözlerini böyle bitirirken dövdüğüm adamlardan bir tanesi araya atlayıp

"Deli olacağım cidden"deyip kendi kendine sayıklıyordu.

Bu konuşmalar aramızdan geçerken kapıya doğru hızla yaklaşan topuklu sesleri ile yankılanmaya başladı . Herkes sesin geldiği kapıya baktı başını çevirdi ve genç bir bayan girmişti. Kendisi benim annem oluyordu .Annemi bir an duraksadı ve dövdüm adamlara baktı annem sırasıyla bir adamların bir de benim yüzüme bakıyordu. Ama benim annemin yüzüne bakacak çok halim olmadığı için üzülmene çevirmiştim....

***

Mutfaktan tam su içerken bir anda annem girdi.

"Biraz güç gösterisinden sonra daha iyi hissediyor musun" diye sordu.

"Onlarla yüz yüze geldikten sonra hiçbir şey! Sanırım yolumu buldum biraz güç kullanarak para kazanmak. İstediği mi yaparak yaşayabilirim ben" Bunları söylerken annem sözlerin arasına girdi.

" İstediğini yaparsan mutlu olacak mısın? "

"Evet sanırım hiç bir şey şu ana kadar kötü olamaz. "

"Lütfen sahip olduğun güç ve kendini mücadele et Kendine karşı koy!
Ben senin..."Annem sesini yükseltmeye başlamışken ben girdim sözlere;

" (Ben senin kendini kurtarabileceğini inanıyorum .Buna kabiliyetim var!)Bu mükemmel bir söz, biliyorum. Bana bu mükemmel vasiyeti bırakan babam hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Bu yüzden içimden gerçekleştirmek gelmiyor"

"Sana her şey anlatacağım. Her şeyin üstesinden gelmeyi başarabileceğin zaman... " sözlerini kesmeden devam ediyordu ama..

"Her şey dediğin,her neyse yapmayacağım!" dedim. Annemin sözlerini keserek, ben normal biri olmak istiyorum ama annem neden bunu anlamıyordu veya neden anlamakta güç çekiyordu . İnsan kanının konusunun sizi nasıl baştan çıkarttığını ve kendimi çok zor kontrol ettiğimi bilemezsizsiniz. Annemin gözleri yavaş yavaş dolmaya başladı ,dudakları titriyor, bana üzgün gözlerle bakıyordu.. Onun karşısında kendimi tutamayıp gözlerimde biriken damlalara izin vermiştim . Evet canım yanıyordu ama fiziksel olarak değil içimden duygularım yanıyordu ve şöyle devam ettim;

"Ben, gerçekten!... İnsan olmak istiyorum. Ama hiç umut yok. Umudum olmadığı için sürekli sinirleniyorum." Ağlamaya devam ediyorken annemin o sıcak kollarını açıp bana doğru 1 adım attı ve bana sarıldı. Ben ona sarılamıyordum, kolumu kaldıramıyordum, ama o sımsıkı sarılıyordu sadece...

"Beni doğurmamalıydın!" Annemin gözlerinin kenarından akan damlalar teker teker omzuma düşüyordu. Ben ne kadar kelime edersem edeyim her kelime daha da sıkı sarılıyordu..

"O zaman bu kadar acı çekmezdim! Ve bunu almazdım". Annem derin bir nefes aldı, ikimizde mutfağın ortasında sarılarak ağlıyorduk..

***
Yazar'ın gözünde