Until the End

CHAPTER 2

Naka labas na ako ng building ng biglang umulan ng malakas.Kasabay ng ulan ang ang pag buhos din ng mga luha ko.

"Ang sakit,ang sakit sakit.Tangina!" sigaw ko habang umiiyak sa ilalim ng ulan. Ang sakit bakit nya ko niloko bakit nya nagawa sakin to.

Pumara ako ng jeep wala na akong pakialam kung pag tinginan ako ng mga tao wala na akong pakialam.Naka tingin lang ako sa labas, malakas parin ang ulan walang tigil ang pag buhos nito na para bang wala ng bukas.

Pumara ako ng dumaan ang jeep sa may kanto bg bahay namin.Hindi na ako nag atubiling hanapin ang payong ko sa bag ko.Umaambon nalang, tahol nalang ng mga aso abg naririnig ko. Naalala ko nanaman ang mga bagay na nangyari kanina lang, nag babadya nanaman ang mga luha ko.

Ayaw ko na, pagud na ako. Im tired physically and emotionally. Nag lalakad ako nang bigla nanamang bumuhos ang napaka lakas na ulan.Tumulo nanaman ang lintek na mga luha ko ramdam ko yung pagud pero ayaw mag pa pigil ng mga luha ko. Umiiyak ako sa ilalim ng ulan na para bang dinadamayan ako
nito.

Nasa harap na ako ng gate namin.Bukas na ang ilaw sa loob, at alam kung naka uwi na si mama. Paano ako haharap sa kanya ng ganito fvck! Im a mess now, fucking mess.

Pumasok ako sa bahay, bahala na. Bubuksan ko na sana ang pinto ngunit bigla itong bumukas. Bumungad sakin ang nag aalalang mukha ng aking ina.Naiiyak na naman ako.

"ayy jusko saan ka galing anak? bakit basang basa ka? wala ka bang dalang payong?" sunod sunod na tanong ni mama.
Tinitigan ko lang sya habang nangingilid ang aking mga luha ano mang oras ay bubuhos ito.
"ok ka lang? anong nangyare sayo?" tanong nya na may bahid ng pag aalala.
"mama" usal ko at niyakap sya.

Umiyak ako ng umiyak sa dibdib nya.Hindi ko alam kung gaano katagal akong umiyak hanggan sa kumalma na ang sarili ko. Hindi na ako nag atubiling punasan ang mga luha ko wala na natuyo na.

Ikinwento ko kay mama lahat ng nangyari kahit pagud na pagud ako ikinwento ko lahat dahil alam kung isa sya sa mga taong kayang intindihin yung pakiramdam ko ngayon. Naka tingin lang sya sakin,nakikinig sa kwento ko. Kinwento ko lahat, sa simula hanggang sa huli,walang labis walang kulang.

" Alam mo anak hindi dyan mag tatapos yung buhay mo.Wag na wag mong hahayaan na sirain ka nya. Ok fine umiyak ka ngayon dahil alam ko kung gano kasakit ang pag taksilan kung gano kasakit ang lokuhin.Alam na alam ko anak. Always remember that there's a rainbow after the rain. Don't let that rain destroy you. Anak, hindi sya kawalan sayo.Ikaw ang kawalan sa kanya.You should be thankful anak kasi nawalan ka nang pesti,salot sa buhay mo.Alam mo anak hindi sya worth it sa luha mo cause your tears are precious.Binibigay lang yang luha mo sa worth it na tao."

Nakinig lang ako sa pangaral ni mama. Napaka swerte ko na merong akong ina katulad nya. Hindi man ako biniyayaan ng huwaran at mabuting ama,hindi man kami biniyayaan ng marangyang buhay katulad ng iba.Napaka swerte ko pa rin,dahil sya yung naging mama ko.Dalawa nalang kami. Iniwan kami ng papa ko sa sinapupunan palang ako ng nanay ko.

Tanginang mga lalaki pare pareho lang, mga manloloko, mapanlinlang. Sa libro nalang talaga ngayon ang lalaking mapag kakatiwalaan ang lalaking huwaran, ang lalaking pinahahalagan ang kababaihan. Meron pa naman sigurong lalaking ganun sa totoong buhay pero bilang nalang.Bilang nalang talaga.

Hindi ko alam kung paano ako naka punta sa kwarto ko kung paano ako naka bihis.
Nakahiga na ako ngayon sa kama ko hindi ko manlang maramdaman ang gutom.Mahapdi na ang mga mata ko pero wala paring tigil ang pag patak ng mga luha ko.

Yakap yakap ko ang unan ko habang umiiyak. Ito na ang huling beses na iiyakan ko ang gagung yun. Ito na ang huli.Sisikapin kung kalimutan sya.Hindi lang sya ang lalaki sa mundo tangina nya!

Biglang tumunog abg cellphone ko inabot ko yun sa gilid ng kama ko.

Paul:
kamusta lakad mo?

Naiyak nanaman ako, ngayon ko naalala hindi lang ako yung masasaktan sa sitwasyong to pati yung kaibigan ako. Pareho kaming niloko.

Hindi ko alam paano ko ipapaliwag sa kanya. Na wala na kami ni Cris at ang dahilan ng pag hihiwalay namin ay ag babaeng nililigawan nya. Alam kung masasaktan din sya pero kailangan kung sabihin sa kanya.He deserves to know the truth. We both don't deserve this kind of pain. We don't deserve it!