God Bless the Broken Road

Part 30

Simula no'ng sa summit, Alec and I has been closed to each other. Hindi man lagi ang communication dahil busy kami sa kanya-kanyang gawain at trabaho, pero minsan naman kaming nagkikita sa mga gawain, sa bahay nila o sa amin.

It's been two years since I graduated and my life run unexpectedly smooth. Nakakapunta na ako sa mga general conferences, sa mga regional summit kasabay si Hannah, Joy at ang pamilya ko. We are all good and it's because God has been so faithful.

“Ma'am Liah, tapos na po 'yong production ng bagong designs natin for this summer.” Sabi sa akin ng aking secretary. I am the head of production sa kompanya nila Tita Eloisa. Naging patok din ang mga bagong release na damit at nakaipon ako ng sapat na pera para makabili ng konting stocks sa kompanya nila. And now, I am a stockholder.

At the age of 27, I'm really stable. Looking back kung saan ako nanggaling, naiiyak ako lagi sa kabutihan ng Diyos. Sa daang tinahak ko noon, masalimuot, madilim, maraming rough roads, madalas mabato pa, ngayon nasa plain and smooth road na ako.

Look how God turn the tables and blessed the broken road I've been.

“Flowers for the pretty lady over there!” Nakangiting mukha ni Sandro ang nakita ko sa may pintuan.

Napangiti naman ako. “Pasok, Andro!” Alam ko na naman kung saan galing ang mga bulaklak na ito.

Inabot niya sa akin ang pinaghalong tulips and sunflowers na bouquet na agad kong tinanggap at kinuha ang card na nando'n.

“I have found thee, whom the Lord has given.”
—Alexander

Agad naman akong napangiti. He has been sending me flowers no'ng pinayagan na siya ni Pastor, ng youth president namin at ng family namin na manligaw sa akin. All of them know that Alec has something for me. Umiyak pala 'yon sa harapan ni Pastor noon dahil bakit daw gano'n nalang ang nararamdaman niya. And when he tried to ask for permission sa pamilya namin, pareho lang din ang sinabi, “idaan mo muna sa dalangin at magpalago ka muna sa Diyos. Kasi kung ngayon mo gagawin 'yan 'di rin kayo magtatagal kasi hindi pa rin naman kami papayag. Ayaw naming magrebelde ka tulad ng dati.”

“Thank you sa paghatid nito, Andro. Nasaan si kuya mo pala?” I ask him.

“Nasa site pa po ng ginagawa niyang project. He just told me to send you those, mamayang hapon nalang daw po kayo magkita sa simbahan.” sagot naman niya.

Makalipas ang ilang oras ay umalis na ako sa office at dumeretso sa simbahan. It's midweek service. Bakit parang hindi 'to normal na midweek?

Pagkarating ko ay nagmano ako sa mga nakakatanda, sa elders at nakipagkamayan sa mga kapatiran. Everything was just unexplainable. Pero pinagsawalang bahala ko nalang.

Maya-maya pa'y nagsimula na kami sa pagsamba. Two hours run smoothly at tapos na pala ang midweek but everybody seems so excited. Ano, excited umuwi?

Biglang namatay ang ilaw. Subalit walang nag-panic! Walang nag-on ng flashlight. Okay, I get it something is happening at hindi ko alam.

Biglang narinig ko ang introduction ng kantang God bless the broken road, acoustic. Does someone's playing it, live?

I set down on a narrow way, many years ago.
Hoping I would find true love along the broken road...

Alec is singing! Biglang may spotlight na nakatutok sa kanya. Wow?! Ang prepared naman.

While he was passionately singing, naiyak ako bigla. That song is one of my favorite song! It describes my journey. Kung para sa iba love song 'yon o ano but for me, sobrang meaningful no'n.

Matapos niyang kantahin ay bumaba siya at ayon nasa amin na ang spotlight. Nakakahiya naman! Ayoko ng ganito.

“I wasn't sure of my decisions until I met you. Sa palengke lang naman tayo nagkita no'n e. I can't forget your simplicity. Pero akala ko hanggang do'n lang 'yon.” Nagsimula siyang mag-speech. Ano ba 'tong pakulo niya?

“Kaya noong sinabi ko sayo ang nararamdaman ko, akala ko sasabihin mo rin sa akin ang iyo. I envy you that time, you're so firm with your principles. At totoo nga naman, nagmadali ako noon. Kinausap ko ang pamilya natin, sila pastors, I seek advices at ang sabi nila magpalago muna ako dahil sabi nga nila nand'yan na ang tamang tao, tamang panahon nalang ang wala.”

Naiiyak na ako.

“And there I start waiting while growing spiritually. And it's true, you are worth the wait. Hindi ko rin alam e kung ba't ginagawa ko 'to pero napanaginipan ko kasi ang araw na 'to. Ang sabi sa akin, May 3. I have been dreaming this date, at sat'wing nagigising ako, mukha mo agad ang nakikita ko. I ask, God “what are you up to, Lord?”. Nag-fasting pa ako one day just to be sure. And that is when the conviction told me. Athaliah, can you be my proverbs 31 woman?”

Hala, engagement ba 'to? 'Di ko pa nga 'to boyfriend.

“Y-yes, Alec.” I have questions in my mind pero ba't ito ang lumabas?

“Yes!” Sigaw niya at bumalik na ang mga ilaw. Nagpalakpakan ang mga kapatiran ko, ang pamilya, kaibigan at sila Pastor. I can't contain my happiness.