Yazar notu: saçmalıklarını ve yazım hatalarımı gözardı etmeyin lütfen.
▪️ BAŞLANGIÇ
Biz ne zaman mutsuz olmayı öğrenmiştik? Biz ne zaman oyuncaklarla oynamayı bırakıp insanların kalpleriyle oynamıştık? Biz ne zaman arkamızda bıraktıklarımızı önemsememeye başlamıştık?
.
.
.
.
Okuldan eve dönüyordum. Her zaman ki gibi naruto ile beraber gidiyorduk. Naruto heyacanlı heyacanlı bir şeyler anlatıyor. Ne dediğini pek anlayamıyorum. Bu aralar sınavlar olduğu için dikkatimi naruto ya veremiyorum. O sırada cebimde tuttuğum telefonum titriyor. Onu hissetmemle soğuktan donmuş ellerim bataryasından dolayı ısınmış telefonumla buluşuyor. Narutonun evi bu sokakta olduğu için bana el sallayıp görüşürüz diyor bense tüm dikkatimi telefonuma vermişken ona küçük bir el sallayıp telefonuma veriyorum tüm dikkatimi.
______________________________
@blackeyes: gereksiz insan
@Sakuraax : ndn? Yani merak ettim
@Sakuraax : bana bunu diyen biri ne başarmış olabilir.
@Sakuraax : lütfen
bir daha yazma.
Açıkçası bıkmıştırm, hergün buna benzer hesaplar bana ne kadar boktan biri olduğum gidip kendimi öldürmem gerektiğini söylüyorlardı. Kafamı bu gereksiz şeylere harcadığım için kendimden daha da nefret ettim.
Belkide haklılardı...
Bunları düşünürken çoktan evimin kapısına gelmiştim iyi ki annem ve babam, naruto ve ino vardı yoksa hayat gerçekten benim için çekilmez bir yer olurdu zile bastım. Ve tek huzurlu olduğum yere geldiğim için rahat bir nefes aldım.
Helloooooğğğğ
Görüşlerinizi belirtmeyi unutmayın!
.
.
Mata ne
.
.
