Kanadı Kırık Ruhlar Diyarı

Başlangıç

"Dünle beraber gitti cancağızım
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım
Ne kadar söz varsa düne ait
Şimdi yeni şeyler söylemek lazım."

Bölüm şarkısı: Emre Sertkaya - Yeniliğe Doğru

Başlangıç...

Sözlükte: "Bir işin, bir dönemin, bir hayatın vb.nin ilk bölümü, ön söz veya giriş, mukaddime." demekti başlangıç.

Benim için ise pek çok anlam ifade etmekteydi, ve sözlük anlamından daha fazlasıydı. Ben doğduğumda, bir hayata başlangıç yapmıştım evet. Ancak bu başlangıcın başı güzelken, ilerleyen yaşlarıma başlangıç yaptığımda hiç de güzel bir devam olmamıştı. Aksine her başlangıç benim için hep yeni bir acı, yeni bir hüsran olmuştu. Evet, tam da şimdi yeni bir başlangıcın eşiğindeydim. Bu başlangıç da diğer başlangıçlarım gibi hayal kırıklığı mı olacaktı, bilinmezdi.. Yaşayıp görmeliydi..

Aynada gördüğüm yabancıya hala şaşkın şaşkın bakmaktaydım. Sahi, bu kimdi? Aynaya bakan bendim, ancak gördüğüm bir yabancı. Şaşkınlığım devam ederken, elimi yüzümü yıkayıp dışarı çıktım. Sonrasında merakla söze başladım:

"Benim yüzüme ne oldu?"

Rahul amca:

"Harleen sana bu durumdan bahsetmedi demek evlat. Sana arabayla çarptığımızda, uçuruma doğru savruldun. Savrulmanın etkisiyle yüzün bir taşa çarpmış ve parçalanmıştı. Seni hastaneye getirdiğimizde ilk olarak hayatta kalman için gerekli müdahaleler yapıldı. Sonrasında ise yüzünün tedavi edilemeyeceği söylendi bize. Biz ne yapacağımızı şaşırmış bir haldeydik ki, henüz ölmüş bir gencin yüzünün sana nakledilmesi için, gencin ailesinin onayını almış doktorlar. Böylelikle sana yüz nakli ameliyatı yapıldı."

Ben söze başlayacaktım ki Harleen'in sesini duymamla devam etmedim:

"Ben, henüz kendine geldiğinde sana bu durumu söylemek istemedim. Zaten ağır bir kaza geçirmiştin. Bunun şoku vardı üzerinde. Bir de yüzünün artık yabancı bir insanın yüzü olduğunu sana söylemek istemedim. Buna hazır değildin çünkü."

Ben:

"Anladım, demek ki çarpmanın etkisiyle gerçekten şiddetli şekilde savrulmuşum. Ben, sadece çarpma anını hatırlıyorum, gerisi  karanlık. Belki bu söylediğime şaşıracaksınız ama, yeni biri olduğum için üzülmedim. Aksine bu benim için iyi bir şey. Sahip olduğum yüzümle bu hayatta yeterince sıkıntı, acı, hayal kırıklığı yaşadım ve bu döngü devam edecekti. Şimdi ise yeni biri olarak yeni bir başlangıç yapacağım. Evet adım hala aynı, ancak yüzümün farklı olması da benim için bir başlangıç. Artık o güçsüz, yaşadığı hüsranlar karşısında pes eden Ishaan yok. Yaşadığı kötü olaylar karşısında güçlü bir Ishaan olacak bundan sonra."

Rahul amca:

"Yaşadıkların için çok üzgünüm Ishaan, bunları seninle paylaşmak da isterim. Yüzünün nakil olmasına da üzülmemen beni rahatlattı. Tüm bu olanları uzun uzun konuşuruz. Şimdi haydi eve gidelim. Ve itiraz istemiyorum, bizde kalıyorsun."

Ben:

"Peki Rahul amca, nasıl isterseniz." dedim gülümseyerek.

Ardından da hep birlikte çıktık hastaneden. Biz Harleen'le hastanenin giriş kapısında beklerken Rahul amca arabayı getirdi. Arabaya atlayıp koyulduk yola. Aradan geçen bir yarım saatin ardından arabayı park etmişti Rahul amca. Sonrasında eve geçtik. Evleri, bir villaydı. Evin bulunduğu yer sessiz sakin, ormanlık denebilecek bir yerdi. Çok güzeldi evin bulunduğu konum. Evin içi de konumu gibi oldukça güzeldi. Huzur verici bir havası vardı buranın. Henüz kendimi pek iyi hissetmediğim için çevreye çok da dikkat edememiştim. İçerisinin salon olduğunu düşündüğüm odaya yöneldik ve koltuklara oturduk. Ardından Rahul amca başladı söze:

"Ishaan, biz senin için birer yabancıyız biliyorum. Ancak bize güvenebilirsin bunu bir kez daha söylemek istedim sana. Hayatta yaşadığın olumsuz olaylar sebebiyle insanlara güven hissin kolay oluşmuyordur tahminimce. Şunu bilmeni isterim ki, ben de gençliğimde senin gibi pek çok kötü olay yaşadım, haksızlıklara, iftiralara da maruz kaldım. Yani senin gibi, seni anlayabilecek bir insanım. Kızımla, senin yaşadığın hayatın bir benzerini de biz yaşadık. Bunları uzun uzun konuşuruz elbet. Burada kalmanı istemem meselesine gelince, sadece iyileşene kadar değil tamamen burada yaşamanı istiyorum. Lütfen beni kırma."

Ben:

"Siz, bana sizinle daha ilk muhatap olduğumda güven hissi verdiniz. Doğruyu söylemeliyim ki, yaşadıklarım sebebiyle güven hissim oldukça zayıf olduğu için size güvenmek istemedim. Ancak, şu an bu olanlar, bana söyledikleriniz öylesine samimi geliyor ki bana. Size güvenmemek mümkün değil. İyileşene kadar burada kalmamı istemenize saygı duyuyorum ancak, tamamen burada yaşama konusunda size itiraz da etmek istemiyorum ama, ben bu konuyu düşünmek istiyorum. Çünkü, sizin de kendinizce kurulu bir düzeniniz var..." diye devam ediyordum ki Rahul amca sözümün devamını getirmemi istemiyormuşçasına araya girdi:

"Bak evlat, bu düşüncelerini tabi ki anlıyorum ancak kendini bir yabancı olarak nitelendirmeni istemiyorum. Ben, kızıyla yalnız yaşayan bir adamım ve senin de benim oğlummuş gibi hissetmeni ve burada bizimle yaşamanı istiyorum. Lütfen itiraz etme. Ve, yaşadıklarına gelince, bunları seninle paylaşmak acına ortak olmak isterim. Ve de, babana yapılan yanlışlar için de her ne yapmak istersen, yanında olmak, sana yardım etmek isterim."

Bu duyduklarımla duygulanan, yeni tanıdığı bir yabancıya karşı böylesine samimi olan Rahul amcaya hayranlıkla bakan ben:

"Peki Rahul amca, sana itiraz etmeyeceğim. Sen nasıl istersen, sizinle yaşamayı kabul ediyorum. Bana yardım etmek, acıma ortak olmak istediğiniz için de çok teşekkür ederim. Sizin gibi iyi, böylesine zengin kalpli, samimi insanların hala var olabildiğine şaşırıyorum. Hatta, böylesine iyi kalpli insanlarla, bunca senelik ömrümde ilk defa yolumun kesişmesine de şaşırıyorum. Hayat, bana bu yüzünü ilk defa gösteriyor. Bunu görmeme vesile olduğunuz için size ne kadar teşekkür etsem az."

Rahul amca:

"Beni kırmadığın için teşekkür ederim Ishaan. Şunu bilmelisin ki, sen de tıpkı bizim için söylediğin gibi güzel bir kalbe, samimiyete sahipsin bence. Hislerim bunu söylüyor çünkü. Yaşadığın her şeyi de anlatmak istersen ben hep yanında olacağım. Şimdi, bu sohbetimizi sonlandıralım. Çünkü konuşacağımız bol vaktimiz olacak. Harleen sana bir şeyler hazırlasın onları ye, sonra ilaçlarını al ve biraz dinlen lütfen. Benim halletmem gereken bir takım işler var. Akşam görüşürüz." dedi ve gülümseyerek yanımızdan ayrıldı.

Sonrasında Harleen:

"Sen burada dinlen Ishaan, ben yiyecek bir şeyler hazırlayıp geliyorum." dedi ve yanımdan ayrıldı.

Ben de bir kaç günde tüm bu yaşadığım şeyleri düşünmeye başladım. Hayatı boyunca olumsuz şeyler, acı olaylar yaşayan, kötü insanlarla yolu kesişen bendim. Şimdi ise, böylesine iyi kalpli, iyi niyetli, anlayışlı insanlarla yolu kesişen de bendim. Nasıl olmuştu da, iyi bir şeyler olmaya başlamıştı hayatımda, buna şaşırıyordum. En son, hayatımın en büyük acısını yaşamış, bu dünyadaki tek varlığım, dayanağım, yaşama sebebim olan babamı kaybetmiş olan ben; o günden sonra olumlu, iyi şeyler yaşamaya başlamıştım. Bunun sebebi, yeni bir yüze sahip olmam mıydı acaba diye düşünüyordum. Ben ne yapmıştım da hayatımda ilk defa iyi insanlarla yolum kesişmişti? Ve, bundan sonrasında ne yapacağımı düşünmeye başladım. Yeni yüzümle, yeni bir isimle bir yabancı olarak, babamın katilinin karşısına çıkacaktım. Onunla zaten hiç karşılaşmamıştım. Ancak o benim yüzümü biliyordu muhtemelen . Şimdi ise farklı bir yüze sahiptim ve farklı bir de isim bulacak, yeni kimliğimle onun hayatına bir çalışan olarak  girecektim. Onun güvenini kazandıktan sonra, yolsuzluklarını bir bir kaydedip tüm bunları kanun önünde ispat edecektim. Ben, Ishaan Rajput babamın intikamını o adamdan fazlasıyla alacaktım..
Bu başlangıç, sonumdan önceki ilk başlangıcım, hayatta kalmama sebep olan başlangıç olacaktı..