Broken Faith (ON-GOING)

CHAPTER 9

"I... uh.. I'm sorry?" She laughed awkwardly. 

"Ang tagal kase ng driver namin, hinatid pa sila Dad sa dinner with their business partners," she added. Umupo siya katabi ng upuan ni Talia, she grabbed the glass of water in front of her and sipped on it.

Tumango naman ako at uminom din ng tubig. I saw Laureen let out a heavy sigh. Probably disappointed of how I approached Farrah. I don't know what to feel anymore. Kung ano bang emosyon ang uunahin kong maramdaman. O kung pwede bang sabay sabay ko na lang itong maramdaman para isahang sakit na lang. I can't even looked at her any longer. Ni hindi ko naisip na magagawa niya sa akin iyon.

I've known her for years, I never thought this would happened. She's the type of girl na nagi-entertain ng mga manliligaw pero hindi niya sasagutin, mahilig sa boys, lalo na at gwapo. She's that kind of girl but I don't care. I don't care beacause she's as precious as my family to me. But this happened... I closed my eyes to calm myself and to think.

Kaya pala... kaya pala palagi siyang wala. Silang dalawa. Palagi kong napapansin si Ralph na panay cellphone ang inaatupag pero si Farrah hindi. But now I remembered, she was always busy with her phone, texting and calling someone we don't know. And there's Ralph as busy as Farrah. Mas lalong nagliyab ang galit sa puso pero wala akong magawa kundi kontrolin ito.

Tangina...

Unti-unting nagpapakita sa utak ko kung gaano ako katanga una palang na napansin kong kakaiba si Ralph. Puro sa kanya ang atensyon ko na hindi ko napansing may ahas palang gumagapang lang sa paligid ko. I remember the caller of Farrah with the 'RV' as its contact name. What a fool... Ralph Valerio ang putangina.

At putangina! Nagtatawagan sila pero ni isang letter hindi niya maitype at isend sa number ko.

Isa pang putangina dahil hindi ko matanggap kung bakit ginawa sa akin 'to ni Farrah. At si Ralph? Gago siya.

Hindi na ako magtatakang pinagpalit niya ako sa iba dahil ngayon narealized ko na ang mga lalaking tulad niya hinding-hindi makokontento sa isa. Pero putangina! malapit na ang 3rd anniversary namin.

Fuck this fucking curses!

I opened my eyes and saw pity flustered on Laureen's eyes. Iniwas ko ang tingin sa kanya saka bumuntong hininga. Kompleto na kaming apat dito sa table at kumain na rin si Farrah habang kakwentuhan ang pinsan. I wonder if Talia knew this too. I bet she doesn't have any idea how shit is her cousin.

I can't even open my mouth at sumabay sa pinaguusapan nilang dalawa, Laureen too. Because we knew...but what if we don't know? Could this prom be more exciting for us? Could we laugh together just like before?

A part of me wished I never learned about it. Or never met Ralph. 

But this is life... and it sucks.

I wandered my eyes around, I saw how happy everyone is in here. I can see their eyes sparkling while laughing with their friends. Some eyes are sparkling because of butterflies in their stomachs while sweet dancing with their crush. They are all happy and shinning. They all looked fabulous with their gowns and tuxedos on. I just hope I can be that happy and shinning tonight. 

Ibinaling ko ang tingin sa tatlong babaeng katable ko. Ni hindi ko napansin kung gaano sila kaganda ngayong gabi. Laureen's wearing an off-shoulder A-line long pearl satin gown with rose gold heels. She had her short layered hair curled that made her looked stunning. Simple lang din ang make-up niya but it looks elegant with her gown.

Talia wore a charming mermaid backless champagne long gown, iyong maluwag sa bandang dibdib. Kung titignan ay simple lang ang sout niya but it really looks fabulous. Sobrang elegant and classic ng dating. Nahubog din nito ang maganda niyang katawan. Wavy naman ang ayos ng maikli niyang buhok at bagay ang suot niyang make-up sa ayos niya ngayon.

While Farrah wears a burgundy halter plunging tulle ball gown that suits her poise. Her straight hair is in a high ponytail. She looks exactly like a mistress from the color of her gown to the style of her hair. She looks stunning, though.

I sighed, hindi ko nagugustuhan ang mga iniisip ko pero a part of me says that she deserves it. She deserves more than that. I can't even stand hearing her laugh, seeing how her eyes smiled as if she didn't stole my boyfriend and betrayed her best friend. I can't do this... this is too much.

I stood up and walked away without informing them. I picked my phone out of my purse and dialed Mang Toni's number. Everything in here are suffocating me. Farrah, Ralph, those happy faces, their laughter, even the sweet songs the DJ's playing. 

I wanna runaway as far as I could. Leave this place and forget about those people who hurt me.

To: Ralph

Let's talk. Not now, ayokong masira nang tuluyan ang gabi ko. 

Hawak ko pa rin ang cellphone ko habang nakatayo sa labas ng entrance ng gym. Nanginginig ang kamay kong nakahawak dito. Tuluyan na ring bumagsak ang luhang kanina ko pa pinipigilang lumabas. Sapo ng kaliwang kamay ko ang dibdib ko habang mahina akong humagagulgol. Inayos ko ang pagkakahawak sa cellphone ko na nasa kanang kamay ko naman.

To: Ralph 

Tomorrow. Same place, same time. I will be waiting.

Nagsimula akong tumakbo nang maisend ko ang huling message ko kay Ralph. Sapo ko pa rin ang dibdib ko at nakatakip naman ang likod ng palad ko sa bibig ko habang hawak din ang cellphone ko. Nararamdaman kong magulo na ang buhok ko at nagkalat na rin ang make-up ko pero wala na akong pakealam doon. Tumakbo ako nang tumakbo hanggang sa matanaw ko na ang gate na entrace ng school. 

Tumingin ako sa paligid at tanging dilim ang nakikita ko. Ang ilaw lang sa gate di kalayuan ang sinusundan ko. Napatingala ako at nakita ang buwan, pati pala ang buwan ay nagsisilbing liwanag ko. Tumigil ako sandali at tinuyo ang luhang nasa mata at pisngi ko, hinabol ko ang aking hininga at napayuko saka humawak sa magkabila kong tuhod. Huminga akong malalim at pinunasan ang panibagong luhang pumatak mula sa mata ko.

"Adalyn!" Nagulat ako nang marinig ang boses niya. Lumingon ako sa kanya nang makalapit siya at nakitang hinihingal siya. Hinabol niya ba ako?

 "Why did yo-" naputol ang sasabihin niya nang makalapit at nang maaninag ang mukha ko. Siguro ay kumalat na ang make-up ko kaya ganyan ang reaksyon niya. Napayuko at suminghot ako upang mapigilan ang panibagong luha sa pagpatak.

"Look at me," seryosong sabi nito. Tila utos iyon kaya't hindi ko napigilan ang sariling lumingon sa kanya. 

Nagulat ako nang makatingin ako sa kanya. Hindi ko maipaliwanag ang emosyong nakikita ko sa kanyang mga mata. Galit, awa at pag-aalala. Hindi ko alam kung bakit galit ang isa kong emosyong nakita sa kanya, at kung sino mang makakakita sa akin ngayon ay maa-awa rin sa akin. At ang panghuli ay ang siyang nangingibabaw sa lahat... He's worried.

Napalunok ako at nagiwas ng tingin. Katulad ng pagkabighani ko sa kanyang mga mata noong una ko siyang makita ay gayon na rin ang pagkabighani ko nang tumingin ako sa kanya. Nakakalunod ang kanyang mga tingin, tila hinuhukay ang sakit na pilit kong itinatago sa kanya.

"I'm o-okay-" 

"Your not okay," you're right. I'm not okay. So please, don't ask me why.

Nagulat ako nang hawakan niya ang kaliwang pisngi ko at pahidin ang luhang nakatakas mula sa mata ko. I looked at him with shocked. Para bang gusto kong umiyak ulit ng walang tigil dahil sa mga tingin niyang ipinukol sa akin. He genuinely smiled and wiped another tears that fell from my eyes. He smiled like he knew my pain...

"I presume that's your service. Hmm?" He softly said. Lumingon ako sa gate at tumango sa kanya nang makompirma kong si Mang Toni nga iyon.

"You have a lot to tell me, then," tumango ako ngunit naguguluhang tumingin sa kanya. Then I remember how he approached me back then before I went to the hospital when my Dad had massive stroke. He told me to tell him some other time about my dilemma.

"Sleep well, don't think too much."

Nakatingin lang ako ng diretso sa kanyang mga mata. Nagtataka, naguguluhan. Why does he even care? 

Sa gitna ng madilim na kalangitan, malamig na hangin ang yumakap sa aking katawan. At linawanag lamang ng buwan ang nagsisilbing ilaw, upang makita ko nang tuluyan ang kulay-abo niyang mga mata, na kasing pungay ng buwan sa gabi kong puno ng kalungkutan.