Clouded Feelings (Yutang Bulahan Series #2)

CF - 37

"It's my pleasure. At saka worth the pain ang bata. Promise."

THE BIRTH OF A NEW SUGAR HEIR.

"Ano, Sia? Hindi pa ba ako manganganak? Medyo masakit na, e."

Ilang minuto, o mas malala ay umabot na ng oras, ang pananatili ko rito sa emergency room ng ospital. Kasama ko si Sia at 'yong isang kasambahay sa mansion ng mga Lizares na si Ate Ivy. Nandito rin kanina 'yong family driver kaso pinalabas na muna para hindi dumami ang tao rito sa E.R.

"Ang sabi ng doctor, hindi pa raw puwede kasi masiyado pa raw masikip 'yong ano mo, 'yong labasan ng bata, basta alam mo na 'yon. Kaya kaonting hintay lang, Aylana, ha? At saka pakalmahin mo muna si baby, makakalabas din 'yan."

Tumango na lang ako sa mga pinagsasabi ni Sia. Wala rin naman akong choice kundi ang maghintay kung kailan ako dadalhin sa operating room. Mga eksperto naman sila, alam na naman siguro nila ang gagawin. May tiwala naman ako sa kanila.

Nakatulog yata ako sa paghihintay. Kulang na nga lang din ay magpa-admit na ako sa ospital na ito sa kahihintay.

Umabot ng mahigit isang oras ang paghihintay namin sa ospital nang biglang sumakit na naman ang tiyan ko. Kanina no'ng dumating kami, medyo kumalma siya  kaya kahit papaano'y nakahinga ako nang maluwag at nakapagpahinga. No'ng biglang sumakit ulit ay saka ako dinala sa operating room para simulan na ang labor.

Ito talaga, legit na lalabas na siya. Feel na feel ko na talaga sa loob ko. Gustong-gusto na talaga niyang lumabas sa mundo at masilayan ito.

Sobrang excited naman, anak, kahit hindi mo pa due date talagang plinano mong lumabas na ngayon ha. Pilyo kang bata ka ha. Masiyado kang excited sa buhay!

Nang magsimula na ang orasyon, halos ilabas ko na ang lahat ng hinanakit ko sa buong buhay ko mairaos lang ang sakit na nararamdaman ko ngayon.

Sobrang sakit. Halos mabali na buong katawan ko. Gusto kong may makapitan pero wala akong ibang makapitan kundi ang malamig na bakal ng aking higaan.

Inire ko lahat. Isinigaw ko lahat. Hindi ako pala-sigaw na tao pero dahil dito halos malagutan na ako ng hininga kakasigaw.

Gusto ko nga rin tampalin ang bibig no'ng doktor na nagpapa-anak sa akin ngayon. Sinasabi niyang ire pa, push pa, e, bigay na bigay na ako. Hindi ko nga alam kung kaya ko pa.

Putang ina, ang sakit manganak!

Sobrang tagal nang pag-ire kong iyon. Parang kulang na kulang pa kasi hindi pa raw lumalabas ang bata, kailangan pa raw ng matinding push. Putang ina, push na push na lahat, e.

Ang tagal kong naghirap. Pinagpapawisan na ako nang malalaking butil ng pawis. Halos lumabas na ang mga ugat ko sa katawan. Pero nang marinig ko ang munting iyak ng bata… parang ang lahat ng paghihirap ko ay biglang nawala.

Gamit ang natitirang lakas ko, tiningnan ko ang batang hawak ng doktor. Nakalawit pa ang kaniyang pusod at punong-puno pa rin ito ng dugo habang malakas na umiiyak.

Walang pagsidlan ang sayang nararamdaman ko ngayon. Hindi rin ako makapaniwalang ang batang iyon ay galing sa looban ko, galing mismo sa akin. Ang sarap sa pakiramdam. Parang hinahaplos ang aking puso nang masilayan ang anak ko. 

Pagod na pagod na ako at inaantok pa.

Magkikita tayo mamaya, anak, matutulog lang si Mama.

Kusa akong nagising nang biglang may narinig akong ingay galing sa kung saan. Nagmulat ako ng mata pero agad ding napapikit nang makitang sobrang liwanag ng paligid.