Gardenya | Yarı Texting

0.3

Merhaba!

Hepinize iyi okumalar.
Sizi seviyorum!!

• • • • • • • •

Abimin odasının önüne gelmiştim.
Kapıyı çalarak girmek için izin istedim.
Gel demesiyle odaya atlamam bir oldu.

"Ne oldu Kayla?" Merak eder bir tavırla bana bakıyordu.

Zıplaya zıplaya abimin yanına gittim.

"Sana anlatmam gereken bir şey var abi."

"Sakın okulda yediğin haltları toplayayım diye yalvarmaya gelmiş olma." dedi kaşlarını çatarak.

Kınarcasına bir bakış attım ve cık cıkladım.
"Ayıp... Gerçekten ayıp Kadir Yücel. Bunu sana hiç yakıştıramadım. Sen ne zaman benim okulda yediğim halt olduğunu gördün?"

Kaşlarını kaldırmış sırıtarak bana bakıyordu.

"Aslında şöyle bir düşündüm de.. Belki birkaç şey olmuş olabilir. Ama sorun değil zaten arkamı toplayan yakışıklı aslan gibi bir abim var." dedim aynı zamanda egosunu okşadım ki çenesini kapatsın.

"Neyse tamam hadi gel yanıma da ne anlatman gerekiyorsa anlat."

Hızlıca yanına gittim ve anlatmaya başladım.

Düşünceli bir şekilde pencereye bakıyordu.

Bunun yüzünden bana kızacağını zaten düşünmemiştim ama bu kadar düşünecek bir şey de yok gibiydi.

Bana döndü ve konuşmaya başladı "Zaten daha yeni olmuş bir olay söyleyecek pek bir şey yok gibi. Seviyor mu dalga mı geçiyor bunu henüz bilemeyiz ama sen ne olursa olsun dikkatli ol güzelim. Hemen her şeye inanma kendini kaptırma. Eğer istersen numarayı sorgulatıp kim olduğunu buldurabilirim."

Abim söylediği şeylerde haklıydı. Kendimi kaptırmam saçma olurdu. Sadece bir süre anlamak için konuşmalıydım. Numara sorgulatma işine gelince, böyle bir şey yapabileceğini biliyordum ama sanırım doğru olmazdı. Sonuçta o bana bilinmeyen olarak yazmıştı ve öyle kalmak isterdi. Yapacağım şey saygısızca olurdu.

Abime bunu anlattım ve o da hak verdi.
Ama her ihtimale karşı gözünün üstünde olacağını ve her zaman yanımda olacağını hatırlattı.
Sıkıca sarılıp iyi geceler dileyip odasından çıktım.

Abim en doğrusunu bilirdi diyerek odama geçtim ve ders çalışmaya başladım.

Birkaç saat çalıştıktan sonra biraz ara vermeye karar verdim ve telefonu elime aldım.

Hazır aklımdayken bilinmeyene beni nasıl tanıdığını sormak istedim.

Kayla: Beni nasıl tanıdın ? Ne zamandan beri hislerin var? Bunları anlatabilir misin?

Kayla: Belki öğrenmem için erken bilmiyorum. Daha dün bir bugün iki. Ama yine de içimdeki merak duygusuna engel olamıyorum.

Kayla: Açık konuşmak gerekirse umut vermek de istemiyorum gerçekten. Sadece öğrenmek istediğim şeyler var.

Nefesimi üfleyip telefonu kenara bıraktım ve pencereye yöneldim.

Etrafa bakarken telefonumun bildirim sesini duydum.

Bilinmeyen Numara: Ben zaten yazmaya başladığımdan beri senden bir şey beklemiyorum ki Kayla'm.

Bilinmeyen Numara: Benim tek amacım artık taşıyamadığım duygularımı sana dökmek, sana seni anlatmak.

Kayla: Sana inanmam çok zor. Bir insan sevgisini klavyeden nasıl belli edebilir ki bu da zor bir şey. Keşke karşıma çıksan gözlerimin içine bakarak konuşsan.

Kayla: Gözler yalan söylemez. Gözler, seviyorsa seviyorum diye bağırır. Saklayamaz. Ama seni zorlayamam karşıma çıkman için.

Bilinmeyen Numara: En iyisi seni nasıl ve ne zaman sevdiğimi anlatmaya başlamak.

Kayla: Peki. Bekliyorum, merakla.

Bilinmeyen Numara: 10. sınıftayken yağmurlu bir okul çıkışı. Hızlı hızlı kahverengi kıvırcık saçların uçuşa uçuşa yürüyordun. Tam köşeyi döneceğin anda küçük bir çocukla çarpıştın ve çocuk yere düştü. Çocuk suyun içine düşünce korkup ağlamaya başlamıştı. Sen de anın şokunu atlatıp hemen onu kaldırıp bir şeyler söylemiştin gülerek. Çocuğun ağlaması durmuştu, onu o hâlde bırakmak istememiştin ve zaten ince olan hırkanı çocuğa vermiştin. Senin ise üstünde ince okul gömleği dışında bir şey kalmamıştı.

Bilinmeyen Numara: Biliyorum çok böyle nasıl desem abartılı bir ilk görüş değil ama o gün korkuyla bakan o bal gözlerin, dağılmış kıvırcık saçların o kadar ilgimi çekmişti ki.

O an gözümün önünde canlandı.
O çocuğa çarptığımda üzülmüştüm gerçekten ve hasta olmaması için hiç düşünmeden üstümdeki hırkayı vermiştim.

Tabi daha sonra iki gün yataktan çıkamamıştım. Annemlerden de bayağı azar işitmiştim.

Kayla: Evet hatırlıyorum o günü. Ama etrafımdaki kimseye dikkat edememiştim.

Kayla: Ve zaten o günden sonra iki gün yataktan çıkamamıştım ödüsldüsxlwğxö

Bilinmeyen Numara: Demek o yüzden sonraki iki gün seni aradığımda bulamamıştım.

Kayla: Muhtemelen.

Kayla: Peki her şey nasıl ilerledi?

Bilinmeyen Numara: Yani o gün seni gördüğümde ilgimi çektin. Daha sonra seni araştırmaya başladım. Okulda izledim, gözlemledim. Sonra baktım ki seni izlemek benim hoşuma gidiyor. Üzgün anımda mutlu anımda ister karşımda ol ister telefondaki tek bir fotoğrafın beni iyi hissettiriyordu. Belki kulağa ne bileyim takıntı gibi gelebilir ama kesinlikle değil. Eminim olmadığına. Seni gerçekten yavaş yavaş izleye izleye sevdim. İyi ki de sevdim.

Bilinmeyen Numara: Bana bu duyguyu yaşattığın için teşekkür ederim.

Düşünceli bir şekilde ekrana bakıyordum.
Haklı olabilir miydi?
Gerçekten yazdığı şeyler ne bileyim sevmeyen biri böyle yazamaz ki.

Kayla: Ne diyeceğimi gerçekten bilemiyorum. Ben böyle bir sevgiyi taşıyabilir miyim, sana karşılık verebilir miyim bunu bilmiyorum. Sana umut verme gibi bir niyetim başından beri yoktu zaten. En kısa sürede karşıma çıksan belki.. Belki bir ihtimal her şey daha iyi olurdu.

Bilinmeyen Numara: Her ne kadar karşına çıkmaya cesaretim olmasa bile bu bilinmeyen oyununu çok uzatmaya niyetim yok. Doğum gününde yani 31 Aralıkta karşına çıkmak istiyorum.

Dediği şeylere şaşırmıştım. Doğum günümü bilmesine tabii ki şaşırmadım, karşıma çıkacak olmasına şaşırmıştım.

Yılbaşına az bir süre kalmıştı neredeyse 1 ay kadar.
Bir anda heyecan basmıştı.

Kayla: Anladım bilinmeyen. Umarım her şey iyi olur.

Kayla: İyi geceler bilinmeyen.

Bilinmeyen Numara: Sen iyi geceler deyince geceler gerçekten iyi oluyor Kayla..

Bilinmeyen Numara: En iyi geceler sana <3

Telefonu şarja taktım ve içimdeki garip hisle uyumaya çalıştım.

_ _ _ _ _ _ _ _

Bölüm sonu.
Belki çok yavaş ilerliyorum bilmiyorum ama yorumlarınızla toparlamaya çalışacağım.
Yorumlarınız benim için çok önemli.
Umarım beğenmişsinizdir, teşekkür ederim!!