Tutulan masum bir dilek...⭐
"Kimliğine bak ve bana orada yazılan soyadını söyle!"
"Karın olmak istemiyorum!"
Gözleri şaşkınlıkla açılırken Eunha konuşmasına devam etti, "boşanalım."
'Boşanmak?'
"Bu da bir sonraki şakan mı?" diye istemsizce sordu Jun...
Neredeyse buraları unutuyordum yahu 🙄 Sınavlar, sınavlar, sınavlar...
Size güzel bir bölüm bırakıyorum ❤
Oy vermeyi ⭐ Yorum yapmayı 💭 unutmayın lütfen.
Umarım beğenirsiniz 🍀
~
İyi okumalar 💜
~
Eunha -------------
Dudaklarından dökülen kelimelerin bende nasıl bir etki bıraktığını tahmin bile edemezdi. Saçlarımı okşayan ellerini geri çekerken kollarımı gevşeterek ondan ayrıldım. Her ne kadar kendimi boşluktaymışım gibi hissetsem de yeniden o sıcaklığa geri dönmek istemiştim. İnsan böyle durumlarda nasıl hissetmeliydi? Üzgün olmaktan uzak duyguların eşiğindeydim. Her zamanki ben yine fazlasıyla bencildi...
"Elimden geldiği kadarıyla evde kalmaya özen göstereceğim." Dağınık olan saçlarını eliyle bir kaç kez karıştırarak ayağa kalktı, "Önemli bir şey olmadığı sürece şirkete gitmeyi düşünmüyorum." Kafamı onaylar anlamında sallamakla yetinsem de aslında biraz huzursuz hissediyordum. Bana göre kalması işlerini aksatması demekti, bu da ona fazlasıyla yük olduğum anlamına geliyordu. Kafamdaki düşünceleri bir tarafa koyarak ayağa kalkmak için harekete geçtiğimde anlamsız bakışlarını üzerimde olduğunu hissetmiştim.
"Bütün günü nerdeyse ayakta evi turladın" derken suratına ciddi bir ifade yerleştirdi, "uyumayı düşünüyor musun?" Parmaklarımı ıslak kirpiklerimde gezdirdikten sonra tavırlı sorusunu yanıtlamadan yanından geçerek valize doğru yaklaşmıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sadece sen geldiğinden beri ayaktayım." "Bu bir şeyi değiştirmiyor." Valizi açarken telefonumu bulma edasıyla kıyafetlerimi karıştırmaya başlamıştım. "Bütün günümü hareketsiz bir şekilde yatarken geçiremem." "Doktorun ne söylediğini biliyorsun Eunha." "Bence o doktor fazla saçmalıyor." diye mırıldanırken telefonumu bulmamla aptal gibi sırıtıyordum. Hala anlamsız bakışları üzerimdeyken dediklerimin doğru olma ihtimalini gözardı ettiğinden emindim.
"Bu davranışların ilaçların etkisinden." dedi Jungkook kısık şekilde konuşurken.
Telefonu açmamla gözlerimi bir-iki kez kırpıştırarak yatakta yerimi alırken son aramalar listesini görünce gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Listenin tamamını Jinyoung kaplarken içimde her saniye büyümekte olan endişeyle hafif şekilde yutkundum. Jungkook koltuğa doğru yol aldığı zaman gözlerimi ondan çekerek titrek bir şekilde numarasını tuşlamıştım.
Bakışlarımı tavana doğru kaldırarak açmasını bekliyordum. İlk aramam cevapsız kaldığında tüm vücudumu sarmaya başlayan titremeye engel olamazken yatağın başlığına yaslanarak tekrar aradım.
