Lütfen bol bol satır arası yorum yapar mısınız güzellerim :')
Sizi seviyorum, iyi okumalar. 💚
Harry'nin bedeni arkasını dönüp hızlı adımlarla uzaklaşmaya başladığında, Anna hızla ayaklandı ve şaşkın yüz ifadesiyle beraber arkasından,
" Harry! " diye bağırdı ama Harry durmadı.
Tıpkı, Anna kadar şaşkın olan Tom'da ayaklandığında Harry'nin resmen koşarak uzaklaşan bedenini izlerken yutkunup, bakışları uzağa dalmıştı. Anna ise Harry'nin durmadığını gördüğünde her şeyi yanlış anlamış olacağını düşünerek telaşlandı ve hızla Harry'nin peşinden koşmaya başladı. Aynı zamanda da, " Harry, bebeğim dur lütfen! " diyerek tekrar bağırmıştı arkasından. Tom, Anna'nın Harry'nin peşinden koşusunu gördüğünde geri yerine banka oturdu ve bakışları hala daha uzakları izlemeye devam etti.
Harry ise daha fazla koşamamıştı, nefes nefese kalarak adımlarını yavaşça durduğunda ilk önce gözlüklerini çıkarttı ve terlediğinden dolayı alnına yapışmış olan saçlarını elleriyle geriye itti. Sonra iki elinide dizlerine koydu ve öne doğru eğilerek derin ve hızlı nefesleri ile soluklanmaya başladı. Ona doğru gelen Anna'nın adımlarının sesi git gide yaklaşıyordu ve kulaklarında yankılanıyordu. Sonra Anna'nın bedeni tam önünde durdu ve Harry onun sesini duydu. " Harry? " Sesi koştuğundan dolayı nefes nefeseydi ve soru sorarcasına çıkmıştı. Harry ise doğruldu ve önce elinin tersiyle gözlerini ovuşturduktan sonra gözlüklerini takarak karşısında ona telaş ve korkuyla bakan Anna'ya baktı, suratındaki gizleyemediği üzgün bir ifade ile.
İlk defa, ilk konuşan Harry olmuştu. " B-ben buraya geldim çünkü, sen telefonda annenle ilgili bir sorun olduğunu söyleyip aniden çıkınca seni merak ettim ve görmek istedim. Tom ile olabileceğini düşünememiştim, üzgünüm.
Harry'nin cümlesini duyar duymaz, Anna Harry'nin her şeyi yanlış anladığını anlamıştı.
Hızla Harry'ye atılıp ellerini tuttu ve gözlerinin içerisine baktı. Harry'nin gözlerini sokak lambasından gözlüğüne vuran ışık yüzünden pek fazla göremiyordu ama, gözlerinin dolu dolu olduklarını biliyordu Anna. " Harry, bebeğim..." dedi Anna ve derin bir iç çekti. " Benim için buraya kadar geldiğin için teşekkür ederim, ama gördüklerinin hepsi yanlış tamam mı? Evet annemle ilgili bir sorun oldu, eve getirdiği sevgilisiyle tartışıyordu ve bende daha fazla dayanamayıp parka oturmaya gelmiştim ki Tom'da buradaydı. Her şey sadece bundan ibaret, bana inanıyorsun değil mi? "
Anna konuşmasını bitirdiğinde ise, Harry'nin gözlerinden yanağına doğru firar eden göz yaşını gördü Anna. Harry ise başını salladı onu onaylarcasına, " E-evet, inanıyorum. " diyebildi sadece. O anda Anna'nın vücuduna öyle bir pişmanlık duygusu hakim olmuştu ki, Harry'yi üzmenin verdiği pişmanlıkla yutkunarak Harry'nin ellerini bıraktı ve derin nefesler alarak Harry'ye arkasını döndü ve bir süre öylece gökyüzünü izledi Anna. Harry'de başını eğmiş yeri izliyorken, ikisininden de çıt çıkmıyordu. Fakat o anda, sessizliği delip geçen ses duyuldu. Tom'un sesi.
" Anna'yı duydun Harry, neden düşünüp durup kendini üzüyorsun? "
İkiside Tom'un sesini duymasıyla ona döndüklerinde Anna dudaklarını yalayarak bakışlarını Harry'ye çevirdi, Harry ise sanki yaramazlık yapmış küçük bir çocuk gibi duruyordu Tom'un karşısında. Tom ise bu görüntüyle birlikte iç çekerek, Harry'yi iyi hissettirmek amacıyla yeniden konuştu. " Anna'yı sanki başka birisiyle görmüş gibi davranmayı kes, ben senin kardeşinim. " dediğinde Tom, Harry usulca başını sallamış ama konuşmak adına dudaklarını aralamıştı bir kez daha. " Üzgün olduğum şey bu değil. " diye sessizce konuştuğunda Harry, Anna bir kez daha sevgilisine yaklaşarak bu sefer tek eliyle çenesini tutmuş ve Harry'nin yüzünü kendine çevirip ona bakmasını sağlamıştı. Bu manzarayı gören Tom ise bakışlarını kaçırarak, onlar hariç her yere bakmaya başlamıştı.
