The Heartbeat of Sky

Kabanata 17

Gone

Nasa loob kami ng kanyang sasakyan. The smell of his perfume made me uncomfortable.

"Are you sure we talk here?" may pag-aalinlangan nitong sabi.

"Yes. Nandyan na rin naman si Manong Roy. I can't go anywhere. Pwede bang bilisan din natin. Kailangan ko ng umuwi."

Tumahimik ito at ilang buntong hininga ang pinakawalan. Nakita ko rin kung paano kumuyom ang kamay nito.

"Are you happy with him?" seryoso nitong tanong.

"Ano bang nakita mo kanina?"

"I'm not like that Cleo. Hindi ako nagbibigay ng kahulugan base sa nakikita ko lamang. So you tell me. Are you happy with him?"

Nanlamig ang tiyan ko dahil sa narinig. I know he meant something. Pinatatamaan niya ba ako? Eh ano pa bang kahulugan ang makita ko siya roon sa restaurant na iyon. He manipulated me. He used my Mom and Dad. He didn't care about me. Si Janine pa rin ang pinahahalagahan nito hanggang ngayon.

"Are you happy with her?" tanong ko.

He looked at me and groaned. Nanatili ang tingin ko sa harap ng kanyang sasakyan.

"Tumutuloy siya sa condo. Pero wala na ako roon. Sa bahay namin ako umuuwi. She's using Sab's room, Cleo.. Hindi ko hahayaang gamitin niya ang kwarto ko... kwarto natin.." he tries to reach me but he stopped. Umayos ito ng upo at pinasadahan ng kamay ang buhok. He looked frustrated.

"I didn't mean to lie to you that time Cleo. Sinabi ko iyon para protektahan ka. Ayokong maabutan mo ang sitwasyon na iyon. I know how you care for your family. How you value them. Kaya ginawa ko ang lahat para matigil ang ginagawa ng Daddy mo. I've seen you, Cleo.. how you lost your smile. How problematic you are. Graduating ka noon at maraming problema, but you always remind me of your dreams for your family. At ayokong makita kang hindi maabot lahat ng iyon.. all I want for you is to be happy.. Please love. I'm sorry if I hurt you. I'm sorry kung mali ang naging paraan ko. Mahal na mahal kita..." narinig ko muli ang pagsinghap nito. Ang mukha nito ay nakapatong sa manibela. Kitang kita ang panginginig ng balikat.

Agad kong pinunasan ang luhang pumatak sa aking mata. I remained stiff on my seat.

"Matagal munang alam hindi ba? But you chose not to tell me... Anong pakiramdam na makita akong masaya sa kasinungalingan? I bet you all laughing at my back. I thought you know me well. I trusted you. The truth may hurt for a little while Caden.. but a lie hurts forever.. dapat ay sinabi mo pa rin. Makita mo man akong nadudurog ay nandun ka sa tabi ko. Para alalayan at suportahan.. pero hindi mo iyon ginawa. You are just like them. Mahilig akong maliitin.. Just be honest with me or stay away from me. Hindi mo nagawa ang una. Kaya gawin mo ang panghuli"

"I'm sorry. Hindi iyon ang intensyon ko. Please I'll be better. Bumalik ka na sa akin..." inabot nito ang aking siko at dahan dahan hinarap ako sa kanya.