Twins *2

~ 9 ~

Zondag 1 februari 2037, 23:30

POV Nora

Langzaamaan begint de zaal leeg te stromen. De weinige mensen die er nog zijn, staan in groepjes bij elkaar en zijn druk met elkaar aan het praten. Ik kijk van een afstandje toe, terwijl ik bij Louise sta. 

'Harry kijkt naar je', merkt Louise ineens op. 'Hij kijkt nou al een paar minuten naar je.' Ik wil me omdraaien, maar Louise houdt me tegen door me bij mijn bovenarmen vast te pakken. 'Niet doen. Wacht even af', zegt ze zacht. Ik zucht even, terwijl ik een hand door mijn haar heen haal.

'Ik kan hier zo slecht tegen', mompel ik. 'Ik haat het om ruzie te hebben met Harry. Het is nog nooit zo heftig geweest.' Louise wrijft even met haar duim over mijn bovenarm heen en kijkt me aan met een geruststellende glimlach.

'Het komt echt wel goed, lieverd. En anders weet hij wat hij heeft laten lopen', grinnikt ze, maar ze stopt gelijk als ze door heeft dat ik niet mee lach. 'Maak je geen zorgen. Jullie hebben al zoveel samen doorstaan. Hoe vaak heeft de pers wel geen nepartikel naar buiten gebracht, waarin stond dat één van jullie is vreemdgegaan? Daar zijn jullie toch ook samen doorheen gekomen?' Ik haal mijn schouders op en kijk weg. 'Hier komen jullie ook echt wel doorheen', zegt ze overtuigd.

'Deze keer is het anders', zucht ik. 'Ik kwam een aantal keer later thuis, omdat ik de artiesten voor vanavond aan het regelen was. Ik begrijp wel waarom Harry me ervan verdenkt dat ik ben vreemdgegaan. Dat zou ik ook hebben.' Ik zucht weer even en kijk zijn kant op. Hij was blijkbaar nog steeds naar mij aan het kijken, maar zodra ik naar hem begin te kijken, kijkt hij weer weg. 'Hij wilt me niet eens in mijn ogen aankijken', zeg ik droevig. Louise kijkt me vol medeleven aan.

'Ga anders met hem praten?' stelt ze voor. Ik schud mijn hoofd. 

'Dat durf ik toch niet? Lou, hij wilt me niet eens in de ogen aankijken! Hoe zou ik dan ooit een gesprek met hem kunnen voeren?' Louise haalt haar schouders op.

'Het is toch je man? Jullie zijn al vijftien jaar getrouwd! Kom op, dan kun je echt wel een gesprek met elkaar voeren!' Ik zucht weer en leun tegen de rand van het podium aan. Ik leg mijn hoofd in mijn hand en schud even mijn hoofd. 'Oh, daar komt hij!' Ik kijk geschrokken op en kijk om me heen. Harry loopt inderdaad onze kant op.

'Oh mijn god! Wat moet ik nou doen? Moet ik met hem praten? Wat als hij me haat?' Louise knijpt even in mijn bovenarmen, waardoor ik stop met ratelen.

'Ontspan. Haal even diep adem.' Ik sluit mijn ogen even en haal diep adem, waarna ik hem trillerig uitadem. 'Goedzo. Nog een keer.' Weer haal ik diep adem, waarna ik het langzaam weer uitblaas. Naast me hoor ik een kuchje en ik kijk geschrokken op. Mijn ogen vinden die van Harry en even lijk ik alles om ons heen vergeten te zijn. 

'Uhm. Hey', begint Harry zacht, terwijl hij even slikt. Ik glimlach zwak naar hem en kijk dan paniekerig Louise's kant op, die me een knipoog geeft en zich dan omdraait, om vervolgens de andere kant op te lopen. Lekker dan. 

Ik draai me weer om naar Harry, die zijn blik neerslaat. 'Hey', zeg ik zacht, terwijl ik een brok voel ontstaan in mijn keel. Ik probeer de brok weg te slikken. 

'Dus', mompelt Harry, terwijl hij met zijn voeten begint te schuifelen. Ik bijt even op mijn lip. 

'Ja, dus', mompel ik ook. Harry kijkt op met een onzekere blik in zijn ogen. 'Uh. Hoe gaat het met je?' 

Harry haalt zijn schouders op en kijkt weg. 'Mwah.' Hij friemelt een beetje met zijn vingers en kijkt er dan naar. 'Met jou?' Ik knik even.

'Mwah', zeg ik zacht met een korte grinnik. Harry kijkt weer op en ik zie de tranen in zijn ogen staan. Hoe graag ik hem nou ook in mijn armen zou willen trekken, toch weet ik dat dat niet verstandig is op dit moment. 'Hoe vond je je verrassingsfeestje?' Harry knikt even.

'Ja, leuk.' Hij is even stil en lijkt te twijfelen over wat hij zal doen. 'H-Heb jij dit echt allemaal voor mij geregeld?' Ik knik en kijk weer naar beneden. 'Waarom?' vraagt hij verbaasd. 'Ik was zo'n klootzak tegenover jou.'

Ik frons even en kijk hem weer aan. 'Ja, dat klopt. Ik was bezig met de voorbereidingen voor je verrassingsfeest. Daarom kwam ik een paar keer wat later thuis.' Harry kijkt me aan, terwijl hij zijn wenkbrauwen fronst.

'D-Dus wat de jongens zeiden is waar? Je bent niet vreemdgegaan?' Ik schud mijn hoofd en voel de tranen langzaam weer opkomen. Harry bijt even op zijn lip, voor hij mij tegen zich aantrekt en zijn armen stevig om me heen slaat. Ik blijf even verbaasd stil staan, maar als ik besef wat hij zojuist heeft gedaan, sla ik mijn armen ook om hem heen en snuif ik zijn geur op. Ik voel mezelf ontspannen en zucht even. 'Het spijt me', mompelt Harry tegen mijn haren. 'Ik had nooit zo tegen je moeten uitvallen.' Ik span mijn armen even aan, waardoor ik hem dichter naar me toe trek.

'Het maakt niet uit', mompel ik, terwijl ik mijn hoofd tegen zijn borst aan leg. 'Jij kon het niet weten.' Harry mompelt wat. 

'Ik hou van je', zegt hij zacht na een tijdje in stilte te hebben gestaan. Ik kijk verrast op. 

'Ik ook van jou. Zoveel.' Harry kijkt op me neer met een waterige glimlach en zijn blik glijdt langzaam naar mijn lippen. Ik glimlach terug en kijk toe hoe Harry langzaam dichterbij komt. Ik lik even mijn lippen en zucht gelukkig tegen zijn lippen aan als ze de mijne raken. 'Ik heb je zo erg gemist', mompel ik tegen zijn lippen aan. Zijn handen verplaatsen zich naar mijn heupen. 

'Ik jou ook. Zo ongelofelijk veel', mompelt hij terug.