Twins *2

~ 12 ~

Maandag 2 februari 2037, 18:15

POV Scarlett Styles

'Scarlett, wacht even!', hoor ik achter me als ik het gebouw uitstap. Ik draai me verbaasd om en kijk naar Lenny, die aan komt gesneld met mijn telefoon in zijn handen. Mijn wangen kleuren langzaam rood, terwijl ik hem zacht bedank als ik mijn telefoon van hem heb overgenomen. 'Je deed het geweldig vandaag.' 

Samen lopen we richting de fietsen, waar iemand staat met een capuchon op. Ik frons even, maar laat het voor wat het is. Ik zoek naar mijn fietssleutel, die ergens in mijn rugzak zou moeten liggen. Waarschijnlijk ergens op de bodem.

'Dank je', zeg ik met een glimlach tegen Lenny, als ik me besef dat ik hem nog niet heb bedankt voor zijn complimentje. 'Ik vond het leuk om te doen. Het was wel veel om te onthouden.' Lenny grinnikt.

'Dat had ik op het begin ook. Geen zorgen, het went wel.' Hij haalt zijn fiets van het slot en kijkt even twijfelend rond. 'Welke kant moet jij op?' Ik wijs een kant op. 'Cool. Ik ook. Zullen we samen fietsen?' Ik knik even en zucht geïrriteerd. 'Wat is er?' 

'Ik kan mijn sleutels niet vinden', mompel ik. 'Ik weet zeker dat ik ze in dit vak heb gestopt.'

'Is deze sleutelbos misschien van jou?', vraagt de man met de capuchon ineens, terwijl hij mijn sleutelbos uit zijn jaszak haalt. Ik kijk hem verbaasd aan.

'J-Ja. Hoe komt u daar aan?' De man haalt zijn schouders op en gooit de sleutelbos in mijn richting. Als de kluns dat ik ben, lukt het me niet om de sleutelbos op te vangen, wat een grinnik van Lenny oplevert. Ik zucht even en buk voorover om mijn sleutelbos van de grond op te rapen.

'Hij lag hier op de grond', zegt de man dan. 'Ik dacht al dat het van iemand hierbinnen was, dus besloot ik te blijven wachten.' Hij draait zich naar me om. Zijn gezicht kan ik niet zien, omdat de schaduw van zijn capuchon over zijn gezicht valt. 'Jij bent Scarlett Styles, of niet?' Ik knik langzaam. Wat is het toch met deze vent?

'Ja, dat klopt. Hoe weet u dat?' De man haalt zijn schouders op.

'Ik ken je ouders. Het is verder niet heel belangrijk. Heb je contact met Megan Tomlinson?' Ik kijk hem verward aan.

'J-Ja, dat is mijn tante. Hoezo?' De man graait in zijn zakken en haalt een envelop tevoorschijn, die hij naar me uitsteekt. 

'Ik heb een brief voor haar. Zou je die aan haar willen geven?' Nog steeds verward neem ik de brief aan, waarna de man zich omdraait. 'Bedankt. Zou je haar de groeten willen doen van Axel? En doe meteen ook je moeder de groeten van hem. Dat zal ze vast leuk vinden.' De man begint weg te lopen, mij nog steeds verward achterlatend. 

'Dat was raar', mompel ik, waarna ik me omdraai naar mijn fiets en de sleutel in het slot steek. 

'Gaat het? Je kijkt nogal verward', merkt Lenny op. Ik voel zijn hand op mijn schouder rusten en glimlach even naar hem, voordat ik begin te knikken.

'Ja, het gaat wel. Vond jij ook niet dat die man zich een beetje raar gedroeg?' Lenny fronst even, maar knikt dan langzaam.

'Nou je het zegt', mompelt hij. Ik stop de brief in mijn rugzak, rits hem dicht en gooi hem over mijn schouders. 'Laten we maar gewoon naar huis gaan.' Ik knik instemmend en haal mijn fiets uit het fietsenrek. 

'Hoe lang werk jij eigenlijk al bij de StarBucks?', vraag ik nadat we een tijdje in stilte hebben gefietst. Hij haalt zijn schouders op.

'Een paar maanden ofzo', zegt hij onverschillig. 'Ik ben blij dat jij bij ons bent komen werken', geeft hij toe, waardoor mijn hart een klein sprongetje maakt. 'De andere collega's zijn saai of arrogant. Met jou kan ik tenminste normaal praten, zonder me mateloos te irriteren.' Ik glimlach even. 

'Wacht maar totdat je me beter leert kennen', waarschuw ik hem met een knipoog. In mijn hoofd geef ik mezelf een facepalm. Really?

'Ik kan niet wachten.' Lenny schenkt me een knipoog en ik voel mijn wangen langzaam rood kleuren. 'Hoe ver moet jij nog?', verandert hij het onderwerp.

'In de volgende straat rechts woon ik.' Lenny knikt even en slaat af.

'Cool. Dan woon ik zo goed als bij je om de hoek', grinnikt hij. 'Ik woon aan het eind van de straat, maar dan net daar links om de hoek.' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Echt waar?' Hij knikt en grinnikt even om mijn verbazing. 'Ik heb je nooit langs zien fietsen.'

'Ik ga normaal gesproken via een andere route, omdat ik met een paar vrienden van me mee fiets.' Ik knik even en bijt op mijn lip. Bijna tijd voor het afscheid.

'Ah, vandaar. Nou, dit is mijn stop', grinnik ik, terwijl ik wat vaart minder en de stoep op fiets. Lenny stopt, waardoor ik hem vragend aan kijk.

'Ik wil nog een afscheidsknuffel', geeft hij toe met een pruillipje, waardoor ik even grinnik. Ik zet mijn fiets op het standaard, loop op Lenny af en geef hem nog een knuffel. 'Tot morgen op school.' 

'Tot morgen.' Lenny stapt weer op zijn fiets en ik kijk hem na, terwijl ik van binnen sta te gillen. Lenny gaf me een knuffel!

Ik draai me weer om naar mijn fiets als Lenny uit het zicht is verdwenen en huppel vrolijk naar de schuur. Vervolgens huppel ik richting het huis en huppel ik verder naar de keuken om een glas water te halen. Daar kom ik mijn moeder tegen, die me verbaasd aankijkt. 'Wat ben jij vrolijk!', merkt ze lachend op. 'Hoe was je eerste dag bij de StarBucks?'

'Ja, leuk! Lenny heeft me ingewerkt en we fietsten net samen naar huis. Hij blijkt hier om de hoek te wonen.' Mama knikt even en stopt een theezakje in haar theeglas. 'Oh, voordat ik het vergeet: ik moest je de groeten doen van Axel!' 

Mama's gezicht betrekt wanneer ze zich naar me omdraait. 'W-Wat?'

Oefff