Twins *2

~ 26 ~

Donderdag 12 februari 2037, 12:00

POV Jayden Styles

Samen met Scarlett en Eveline loop ik richting de aula om pauze te houden. 'Ik moet nog even mijn boeken omwisselen', zegt Scarlett dan ineens als we er bijna zijn. 

'Ik ga wel mee. Ik moet ook nog wat boeken omwisselen.' Eveline en Scarlett haken hun armen in elkaar en lopen de andere kant op, zonder mijn antwoord af te wachten. Ik loop hoofdschuddend richting Tommy en David, die al aan een tafel zitten.

'Waar heb jij last van?', grinnikt Tommy als ik bij de tafel aan kom. Ik haal mijn schouders op en plof neer op de stoel naast hem. 

'Meiden', grinnik ik alleen maar. 'Scar en Eveline gingen nog even boeken omwisselen en ze liepen arm in arm weg, zonder op mijn antwoord te wachten.'

'Och, jochie toch', zegt Tommy op een plagende toon, terwijl hij voor de grap een stomp tegen mijn arm geeft. Ik grinnik weer en stomp hem terug. 'Ligt het aan mij, of wordt die docent van wiskunde met de dag saaier?' 

'Stel je aan joh', grinnikt David. 'Dat komt alleen maar omdat jij wiskunde zelf saai vind.' Tommy rolt met zijn ogen en richt dan zijn aandacht op mij.

'Wat denk jij, Jayden?' Ik wil net antwoorden, als ik ergens achter me de naam "Scarlett" hoor vallen. Met een frons spits ik mijn oren. 

'Ja, ze is best makkelijk. Je had gelijk toen je zei dat ze een crush op me had. Oh, en trouwens: ze kan goed zoenen. Alleen moest haar broer onze zoen verpesten. Anders had ik haar misschien wel in mijn bed gekregen.' Mijn ogen worden groot en de woede begint door mijn lichaam te gieren. Wat denkt die gast wel niet!

'Wat is er, Jay?', vraagt David, die blijkbaar de verandering in mijn gedrag heeft opgemerkt en me nu bezorgd aankijkt. Ik schud mijn hoofd alleen maar.

'Nee, niks', mompel ik. Ik besluit het vanmiddag eerst tegen Scarlett te zeggen. De jongens weten volgens mij niet eens van haar soort van relatie met Lenny af. 'Ik vind de docent van wiskunde wel meevallen', besluit ik als antwoord te geven op de vraag van Tommy.

'Jullie sporen niet', geeft Tommy als weerwoord. In de verte zie ik Yara lopen met een paar vriendinnen. Ik sta op zonder wat te zeggen en loop dan die kant op. 

'Hey', begroet ik ze vrolijk als ik voor ze sta. Yara rolt met haar ogen en zucht diep. 'Kan ik met je praten?' Yara kijkt me onderzoekend aan, maar knikt dan toch. Ze wend zich tot haar vriendinnen en verteld ze dat zij alvast een plekje kunnen zoeken.

Als ze weg zijn, richt ze haar aandacht weer op mij. 'Wat moet je, Jayden?', zucht ze. 

'Ik-uhm', stamel ik, zoekend naar de juiste woorden. 'Ik weet dat je me niet zult geloven, maar ik vind je echt heel erg leuk.' Yara kijkt me verbaasd aan. 'Alsjeblieft, geef me een kans. Ik beloof je dat je er geen spijt van zult krijgen.' 

Yara kijkt me nog een tijdje verbaasd aan, voor haar gezichtsuitdrukking veranderd in een bedenkelijke frons. Uiteindelijk knikt ze dan toch, wat me eigenlijk wel verrast. Ik had verwacht dat ze alsnog niks van me moest hebben. 'Oké. Is goed.'

'Dank je', zucht ik opgelucht. 'Je weet niet hoe blij je me hiermee maakt.' Ik wil mijn armen om haar heen slaan, maar ze houdt me tegen. Ik kijk haar verward aan.

'Rustig aan', mompelt ze. Haar hand ligt nog op mijn borst en laat daar tintelingen achter. Ik slik even. 'Als we dit gaan doen, dan doen we het op mijn tempo.'

'Dus ik mag je geen knuffel geven?', vraag ik haar verbaasd. Ze kijkt me even bedenkelijk aan, voor ze haar hoofd schudt.

'Nee. Dat moet je verdienen.' Ze gooit haar haar over haar schouder en loopt heupwiegend weg. Ik kijk haar verbaasd na. 

-

Als ik de voordeur hoor dichtvallen, loop ik gelijk richting de trap. Ik heb besloten het meteen aan Scarlett te vertellen. Ik wil niet dat haar hart gebroken wordt. 'Scar', zeg ik zodra ik haar onderaan de trap zie staan. Ze kijkt met betraande ogen op. Meteen storm ik de trap af en neem ik haar in mijn armen. 'Wat heeft hij gedaan?', vraag ik, terwijl ik mijn woede probeer in te houden.

Scarlett begint te snikken in mijn armen. Ik hoor de voordeur weer open gaan en kijk op in het verbaasde gezicht van onze vader. Vanuit de woonkamer komt mama aangesneld. 'Wat is er gebeurd?', vraagt ze gelijk bezorgd. Ik haal mijn schouders op. 

'I-Ik weet het niet', mompel ik. Scarlett klemt zich stevig aan me vast. 

'A-Axel', brengt ze uit. 'W-We moeten naar Emma!' Ze probeert zich van me los te wurmen, maar ik houd haar stevig vast. 

'Wat is er met Axel?', hoor ik papa verward vragen. 'Heeft hij contact met je gezocht?' Scarlett begint te knikken, terwijl haar snikken nog steeds de ruimte vullen. Ik hoor mijn moeder naar adem happen. 

'W-Wat is er met Emma?', hoor ik mama achter me stamelen. Scarlett begint harder te huilen. Ondertussen hoor ik mijn vader praten, waardoor ik opkijk. Hij is tegen zijn telefoon aan het praten en maakt wilde handgebaren.

'H-Hij zei dat hij al onze gezinnen kapot ging maken, te beginnen met Emma', snikt Scarlett uiteindelijk. 'En daarna komt hij mij halen.' Ik druk Scarlett dichter tegen me aan. 

'Jij komt niet meer alleen het huis uit. Niemand van jullie. Jullie krijgen allemaal beveiliging mee', zegt papa resoluut. 'De politie zet beveiliging in bij Emma's kamer. Hij gaat hier niet mee weg komen.'