Twins *2

~ 19 ~

Vrijdag 6 februari 2037, 15:00

POV Emma Styles

'Laat me met rust', snik ik, terwijl Hannah me tegen de kluisjes aandrukt. 

'Je bent nog niet veel afgevallen, hé?', merkt Violet op. 'Je doet niet goed je best.'

'Hou op', snik ik weer. 'Jullie hebben me vandaag al een keer aangepakt.'

'Oh, maar we kunnen hier geen genoeg van krijgen.' Ik slik en wordt nog een keer tegen de kluisjes aangedrukt. 'Hoe laat is het?', sist Violet naar Tessa. Die kijkt op haar horloge. 

'Bijna drie uur', antwoord ze. Violet draait zich weer naar me om en grijnst breed. 

'Showtime.' Ik kijk haar verward aan en voel hoe ze me meetrekt naar buiten. Net naast de ingang zie ik Dominic, Alexandra en Aidan staan. Ik begin naar ze te schreeuwen om aandacht te krijgen, wat gelukkig al snel lukt. Ze rennen achter ons aan.

'Laat haar los!', roept Dominic. Hij duwt Violet opzij, maar ze laat me niet los dus ik word meegetrokken. Ik kijk om me heen. We staan inmiddels naast de weg. Ik zie een auto vaart maken en voel hoe Violet me nog dichter naar de weg trekt.

'Haar loslaten?', vraagt Violet onschuldig. Ik kan aan haar stem horen dat ze grijnst. 'Oké.' Ik zie de auto dichterbij komen en gil als ik de weg op wordt geduwd door Violet. Achter me hoor ik Alexandra nog gillen. 

Ik voel een harde klap op de zijkant van mijn lichaam en sluit geschrokken mijn ogen, terwijl ik het uitgil van de pijn. Ik voel nog een klap en voel daarna dat ik van de auto afrol, waarna ik op het asfalt beland. Iemand knielt naast me neer, maar mijn lichaam doet teveel pijn om mijn ogen te openen en te kijken wie het is. 

Ik hoor een autodeur open gaan. 'Later, losers. Oh, en doe jullie ouders de groeten van Axel.' De auto scheurt weg. 

'Bel een ambulance!', hoor ik Dominic schreeuwen. Het klonk dichtbij, dus ik heb zo'n gevoel dat hij naast me zit. 'Emma? Kun je je ogen openen?' Ik schud zacht mijn hoofd, wat ook al teveel pijn doet en ik kreun even. 

'Pijn', mompel ik nog, voor ik verder wegzak.

POV Dominic Horan

'Godver!', scheld ik hardop. 'Emma? Emma? Ben je er nog? Alsjeblieft, reageer!', smeek ik haar. Maar ze reageert nergens op. 'Is die ambulance al onderweg?', roep ik naar Aidan en Alexandra, die achter me staan. Alexandra is helemaal wit weggetrokken en Aidan staat met zijn telefoon in zijn handen.

'Ze zijn onderweg', zegt Aidan zacht. 

Inmiddels hebben meer mensen zich om ons heen verzameld. Een docent is bij ons neergeknield en vraagt wat er gebeurd is. Ik vertel hem snel het verhaal. Halverwege barst ik in tranen uit. In de verte hoor ik een ambulance aan komen en ik zucht opgelucht. 

'Aan de kant! Laat ons erbij! Geef haar wat ruimte!', wordt er geroepen. Ik word opzij getrokken door iemand en als ik zie dat het David is, laat ik me in zijn armen vallen. 

'W-Wat is er gebeurd?', vraagt hij zacht.

'E-Emma is aangereden. Z-Ze werd de weg opgeduwd door Violet.' David trekt me strakker tegen zich aan.

'Emma!', hoor ik iemand achter me roepen. Ik kijk op en zie Jayden zich naar voren worstelen. Een docent pakt hem vast, voordat hij bij Emma kan komen. 

'Emma moet onderzocht worden in het ziekenhuis', verteld de docent. 'Hebben jullie je ouders al gebeld?' Ik schud mijn hoofd. 'Ga dat maar snel doen dan.' Ik knik langzaam en haal met trillende handen mijn telefoon tevoorschijn. David pakt hem uit mijn handen.

'Laat mij maar bellen. Je bent te erg van streek om het verhaal te vertellen.' Ik knik langzaam en voel zijn armen mijn lichaam verlaten.

'Het komt goed, Dominic', zegt Alexandra zacht, terwijl ze naast me komt zitten. De tranen staan in haar ogen. 'H-Het moet goed komen.'