Twins *2

~ 20 ~

Vrijdag 6 februari 2037, 19:00

POV Harry

'Familie en vrienden van Emma Styles?' 

Ik sta meteen op van mijn stoel en trek daarbij Nora ook overeind. Ze komt tegen me aan staan, waardoor ik mijn arm om haar heen leg en haar dicht tegen me aan druk. 'Ja?', vraag ik gespannen. We hebben het verhaal aangehoord van Dominic, Alexandra en Aidan en volgens hen was Emma zwaargewond. 

'We hebben Emma onderzocht. Ze heeft een gebroken linkerbeen, gebroken rechterarm en een zwaar gekneusde linkerarm. Ook heeft ze een aantal wonden aan haar hoofd en is de kans groot dat ze daardoor een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Waarschijnlijk heeft ze dus een hersenschudding. Wat er verder met haar aan de hand is, weten we nog niet. Daarvoor moeten we wachten tot ze wakker is.' Nora begint weer te snikken.

'Is ze nog niet wakker dan?', hoor ik Louis naast me vragen. De dokter schudt zijn hoofd. 'Mogen we wel naar haar toe?' De dokter denkt even na, kijkt dan langs onze groep en zucht even.

'Maximaal met vier personen tegelijk. Ze heeft rust nodig. Ik verwacht dat ze binnen een paar uur wakker wordt.' We knikken een beetje en bedanken de dokter, die daarna weg loopt.

'Gaan jullie met je gezin maar als eerst, Hazz', hoor ik Liam zeggen. Ik knik alleen maar en trek Nora mee richting de kamer. Achter me hoor ik andere voetstappen, waarschijnlijk die van Jayden en Scarlett. Langzaam open ik de deur, waarna ik even slik. Mijn meisje ziet er zo kwetsbaar uit. 

'Oh mijn god', hoor ik Scarlett en Jayden achter me zeggen. Nora durft nou ook eindelijk op te kijken, maar zodra ze een blik op Emma heeft gericht, begint ze weer te snikken en drukt ze haar gezicht weer in mijn shirt. Ik sla mijn beide armen om haar heen. 

'Het komt goed', fluister ik zacht in haar oor. 'Emma is sterk. Ze komt er wel overheen.' Nora knikt alleen maar een beetje. 

'W-Waarom moet hij onze dochter hebben?', brengt ze uit. Ik haal mijn schouders op en zucht even. 

'Geen idee. Ik weet wel dat ik hem ga vermoorden als ik hem tegen kom', grom ik. Nora kijkt op en fronst even. Daarna richt ze zich op Scarlett.

'Beloof me alsjeblieft dat je niet alleen naar huis gaat als je klaar bent met werken. Axel weet waar je op school zit en waar je werkt. Hetzelfde geldt voor jou, Jayden. Fiets niet alleen terug van school naar huis of andersom.' Jayden en Scarlett knikken een beetje. 

Langzaam bewegen we richting het bed waar Emma op ligt. 'Hoe hebben we niet door kunnen hebben dat ze gepest werd?', zucht Nora. 

'Ze heeft het goed verborgen weten te houden', mompelt Jayden. 'Wij wisten het ook niet, tot het begin van deze week.' Ik kijk verbaasd op. 

'Jullie wisten dat ze gepest werd?' Jayden en Scarlett knikken een beetje. 'Waarom hebben jullie ons niks verteld?'

'We wilden het wel', begint Scarlett. 'Maar volgens Dominic schaamde Emma zich ervoor tegenover ons. En begin deze week begon het gedoe met Axel ook. We hadden andere dingen aan ons hoofd.' Ik knik alleen een beetje. 

'Beloof ons alsjeblieft dat jullie haar beschermen op school, zodra ze weer naar school mag.' Jayden en Scarlett knikken allebei.

'Na vandaag verlies ik haar niet meer uit het oog', zegt Scarlett zacht. 'Hoe kan iemand nou zo wreed zijn?'

'Ik weet het echt niet', zucht ik. 'Maar laten we nou onze aandacht maar richten op Emma. We kunnen het hier later wel over hebben.' Iedereen knikt instemmend.

Ik ga zitten op een stoel naast het bed van Emma en trek Nora bij me op schoot. Tegenover ons gaan Jayden en Scarlett zitten. Ze kruipen naar elkaar toe. Jayden slaat een arm om Scarlett heen en Scarlett legt haar hoofd op zijn schouder neer. Ik glimlach naar het aanzicht. Het is zo fijn dat ze zo'n goede band hebben met elkaar.