Twins *2

~ 21 ~

Vrijdag 6 februari 2037, 20:00

POV Nora

Na een paar uur probeert Emma haar ogen te openen. Iedereen is inmiddels langs geweest om te kijken bij Emma. Scarlett en Jayden zijn naar huis toe gegaan. Nou ja, ze zijn mee naar huis gegaan met Niall. Ik wilde niet dat ze nou alleen thuis zouden zijn. Niet eens door het gedoe met Axel, maar ook omdat hun zusje nou met ernstige verwondingen in het ziekenhuis ligt.

'Hey lieverd.' Ik glimlach zwak naar Emma en pak haar hand vast. Ze opent haar ogen verder en kijkt mij dan verward aan.

'Mam?' Ik knik. 'W-Wat is er gebeurd? Waar ben ik?' 

'Je bent op school voor een auto geduwd', hoor ik Harry zeggen. Ik schiet hem een blik. Subtiel, Harry...

Emma kijkt ons met grote ogen aan. 'W-Wat? Door wie?' Ik kijk Harry vragend aan en haal mijn schouders dan op.

'Geen idee. Dominic zei dat het iemand was die je al een tijdje pest, maar hij noemde geen namen.' Emma knikt langzaam. 'Hoe voel je je?'

'Pijnlijk', zegt ze zacht met een vertrokken gezicht. Ik bijt even op mijn lip. Harry drukt op het knopje naast het bed. Binnen een paar minuten staat er een zuster in de kamer.

'Ah, je bent wakker. Hoe voel je je?' Ze tikt wat in op het apparaat naast Emma's bed en kijkt dan Emma vragend aan.

'Alles doet pijn.' De zuster knikt begrijpend. 

'Dat is logisch na wat er gebeurd is. Ik zal zo pijnstillers voor je halen.' Emma kijkt haar dankbaar aan. 'Weet je nog wat er gebeurd is?' Emma zucht even en knikt.

'Een klein beetje', zegt ze dan zacht. 'Ik weet nog niet alles.' De zuster knikt een beetje.

'Weet je je naam nog?' Emma kijkt haar verbaasd aan en knikt. 'Kun je je naam opnoemen?'

'Emma Diana Styles', brengt Emma verward uit. De zuster knikt een beetje. 

'Mooi. Het lijkt erop dat je geen hersenschudding hebt opgelopen. Misschien een hele lichte. We houden je nog een tijdje hier voor onderzoek.' Emma knikt alleen maar een beetje. 'Ik ben zo terug met wat pijnstillers.'

De zuster verlaat de kamer weer. Emma laat zich met een zucht in de kussens zakken en sluit haar ogen. 'Ben je moe?' Ze humt wat, waaruit ik op kan maken dat het een "ja" is. 'Je kan zo slapen. Wacht nog maar even tot de zuster terug is.' Emma knikt een beetje. 

Ik kijk naar Harry en zie hem strak voor zich uit kijken. Zijn kaakspieren zijn aangespannen. Ik slik even, hij is boos. Begrijpelijk, gezien wat er met Emma is gebeurd. Maar als Harry boos is, dan is hij ook echt boos. Ik praat wel met hem als we weggaan uit het ziekenhuis. Het bezoekuur was al afgelopen, maar aangezien Emma bijna wakker zou worden, mochten we blijven van de dokter. Nu ze wakker is, zullen we vast zo weggestuurd worden zodat Emma kan uitrusten. 

Na een paar minuten komt de zuster weer terug met een strip pillen en een glas water. Emma opent haar ogen weer. De zuster richt zich eerst op mij en Harry. 'Het spijt me, maar Emma zal moeten rusten. Ik verzoek u daarom om zometeen afscheid van haar te nemen. Morgen om tien uur is er weer een bezoekuur.' Ik knik begrijpend. De zuster richt zich op Emma. 'Voor nu krijg je een pijnstiller. Als je over een paar uur nog steeds pijn hebt, dan moet je maar op de bel drukken. Dan komt er zo snel mogelijk iemand naar je toe.' Ze haalt een pilletje uit de strip en overhandigt het aan Emma, die het met een pijnlijk gezicht aanneemt met haar linkerarm. Haar rechterarm zit ingepakt in het gips. Haar linkerarm hangt een beetje in een mitella. 

Ik bijt even op mijn lip om de tranen binnen te houden. Het doet me pijn om mijn meisje zo te zien. Zo kwetsbaar, zo beschadigd. Wie doet nou zoiets bij een kind?

Een ding is zeker: Axel moet koste wat het kost weer opgepakt worden. Hij is alleen maar een gevaar voor onze families. Een gevaar dat we moeten uitsluiten. 

Emma neemt de pijnstiller in en neemt dan een slok water. Ze glimlacht zwak naar Harry en mij. We nemen afscheid van Emma, waarna we haar kamer verlaten en op de gang nog even praten met een dokter. Emma moet sowieso een week in het ziekenhuis blijven, zodat ze haar kunnen onderzoeken. 

Na het gesprek lopen Harry en ik het ziekenhuis uit. Voor het ziekenhuis staan een aantal paparazzi, maar we negeren ze. Eigenlijk net zoals anders, al hebben we nou al helemaal geen zin in paparazzi. Ze hoeven ook niet alles te weten.

Als we in de auto zitten, leg ik mijn hand op Harry's bovenbeen. Zijn handen spannen zich strakker aan rond het stuur en zijn kaakspieren zijn nog steeds aangespannen. 'Hoe kun je zo rustig blijven na wat er is gebeurd met Emma?', weet hij uiteindelijk uit te brengen. Ik kijk hem even verbaasd aan. Is hij nou boos op mij?

Ik besluit eerst even na te denken over een goed antwoord, voor ik antwoord geef op zijn vraag. 'Omdat Emma nou geen behoefte heeft aan drama. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd.' Harry snuift even. 'Ik ben ook boos, Harry. Axel moet met zijn vuile poten van onze kinderen afblijven! Eerst Scarlett, nou Emma.' Ik zucht een keer diep.

'Als ik hem tegen kom, maak ik hem helemaal kapot', sist Harry. 'Hij is gek in zijn hoofd.'

'Hazz, laat het nou maar over aan de politie', zucht ik. 'Zo ontstaat er alleen maar meer gedoe. Wat denk je wat er gebeurd met jou als je hem bewerkt met je vuisten? Na de eerste keer kreeg je al gezeik met Simon. Hoe denk je dat het nou zal aflopen? De paparazzi zal ervan smullen, dat weet je.' 

Harry haalt een hand door zijn haar heen. 'Je hebt gelijk', zucht hij geïrriteerd. 'Ik voel me gewoon zo waardeloos nu. Ik had niet eens door dat mijn eigen dochter werd gepest.' Ik knijp even in zijn bovenbeen.

'Geen een van ons had het door. Trek je dat niet zoveel aan. Emma heeft het goed verborgen weten te houden voor ons. Voor ons allemaal.' Harry kijkt me even aan, voor hij zijn aandacht weer op de weg voor ons richt. 'We hebben het er nog wel een keer over met Emma.'

Vanaf vandaag (donderdag 23 juli 2020) ga ik om de dag updaten. Ik heb het de laatste tijd erg druk met werk, schrijven en andere dingen en om voor mezelf een beetje rust te creëren is dit echt even nodig. Daarnaast komen de hoofdstukken er niet zo makkelijk uit rollen de laatste tijd. 

Ik hoop dat jullie het begrijpen.

- Ilona