Twins *2

~ 17 ~

Woensdag 4 februari 2037, 19:00

POV Alexandra Tomlinson

Een klopje op de deur laat me weer opschrikken. 'Binnen!' De deur gaat langzaam open en papa steekt zijn hoofd om het hoekje van de deur. Ik kijk weg.

'Kunnen we praten?', vraagt hij zacht aan me. Ik haal mijn schouders op. Dat ziet papa blijkbaar als teken dat hij naar binnen kan lopen en bij mij op het bed mag zitten. 'Tommy kwam net bij me', begint papa zacht, terwijl hij zijn hand op mijn knie legt. Ik kijk op en slik even. 'Hij vertelde me waarom je die kleding hebt gestolen.'

Ik knik een beetje en kijk dan weer weg. Ik hoor papa zuchten. 'Alex, zo maak je geen vrienden. Ze gebruikt je alleen maar.'

'Hoe weet jij dat nou?', snauw ik naar hem, terwijl ik mijn hoofd weer naar hem omdraai. Hij schrikt blijkbaar van mijn uitbarsting, want hij deinst wat achteruit. 'Sorry', mompel ik er zacht achteraan. 

'Ik heb het zelf ook meegemaakt', zegt papa dan zacht. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Mensen probeerden bevriend met me te raken, zodat ze met One Direction in contact konden komen.'

'Dat is niet zo', mompel ik. 'Zo is Violet niet. Ze doet het niet om in contact te komen met jullie.' 

'Weet je dat zeker?', vraagt papa met een klein glimlachje, waarop ik mijn schouders ophaal. 'Alex, wil je wel vrienden met hen zijn? Ze dwingen je om dingen te doen die je niet wilt en brengen je zo alleen maar in de problemen.' Weer haal ik mijn schouders op. 

'Ze zijn aardig tegen me', mompel ik. Papa zucht even.

'Je hebt kleding gestolen, omdat zij het je opdroegen om te doen. Vind je dat zelf niet een beetje te ver gaan?' Ik haal mijn schouders op.

'Misschien', mompel ik weer. 'Maar ze zijn aardig tegen me. Volgens mij zien ze mij als vriendin.'

'Vrienden hoeven elkaar toch niks te dwingen?' Ik haal mijn schouders op. 'Kijk eens naar jullie. Dominic, Faith, Emma. Die dwingen je toch ook niet om dingen te doen die je niet wilt?' 

'Dat is anders, pap', zucht ik. 'Dat is familie. Nou ja, soort van. Ze voelen aan als familie.' Ik zucht weer en haal mijn hand door mijn haar heen. 'En ze dwongen me niet', breng ik twijfelend uit. 'Violet vroeg of ik kleding voor haar kon halen, maar ik zei tegen haar dat ik geen geld bij me had. Toen zei ze dat ik het desnoods maar moest stelen. Ze zou het later terug betalen, zei ze.'

'Wat ging er in je hoofd om? Je gaat toch niet zomaar kleding stelen voor iemand anders? Je gaat überhaupt geen kleding stelen! Dat kan echt niet, Alexandra!' Ik schrik van zijn uitbarsting en kruip wat naar achteren. Zijn hand valt van mijn bovenbeen af. 'Ik wil niet meer dat je me ze omgaat.' 

'M-Maar pap', begin ik, maar papa onderbreekt me.

'Nee. Ik wil niet meer dat je met hen omgaat. Ik wil niet dat je jezelf nog meer in de problemen werkt.'

'Dat ik mezelf in de problemen werk, of dat ik jouw reputatie in de problemen werk?', snauw ik naar hem en ik druk geschrokken mijn hand tegen mijn mond aan. 'Shit! Sorry, dat bedoelde ik niet. Dat wilde ik niet zeggen!'

'Beiden', zucht papa. 'Maar het belangrijkste is dat je je eigen reputatie ook in de problemen brengt. Wat nou als je opgepakt was en naar de jeugdgevangenis moest? Wat dan? Hoe denk je dat mensen daarop zouden reageren? Je zou een strafblad kunnen krijgen, waardoor je later moeilijk een baan krijgt. Had je daar aan gedacht?' Ik kijk naar beneden en schud langzaam mijn hoofd. 

'Sorry, pap', zeg ik zacht, waarna ik in snikken uitbarst. 'I-Ik wil er gewoon bij horen.'

'Dat kan ook anders, lieverd', zegt hij zacht, terwijl hij me op zijn schoot trekt en zijn armen om me heen slaat. 'Het is al goed. Maar doe het niet nog een keer, oké? Beloof je me dat?' Ik knik snel.

'H-Het spijt me zo erg.'