Twins *2

~ 2 ~

Maandag 19 januari 2037, 15:00

POV Jayden Styles

'Hey.' Ik leun nonchalant tegen de kluisjes aan en kijk naar het zwartharige meisje voor me. Ze kijkt om het deurtje van haar kluisje heen, rolt even met haar ogen en gaat dan weer verder met haar boeken om te wisselen. 

'Wat moet je van me, Jayden?' Ik kijk verbaasd op. Ze doet haar kluisje dicht en kijkt me verveeld aan, terwijl ze haar armen over elkaar slaat.

'Hoe weet je mijn naam? Ik weet die van jou nog niet eens.' Ze haalt haar schouders op.

'Je hebt een bepaalde status op school.' Ze draait haar kluisje op slot en kijkt me dan weer aan. 'En dat is niet positief.' Na dat gezegd te hebben, draait ze zich om en loopt ze van me weg. Ik loop haar snel achterna.

'Hey, wacht! Hoe heet je?' Ze kijkt me aan over haar schouder en schudt haar hoofd.

'Vergeet het maar, Jayden. Ik ben niet geïnteresseerd.' Met een zucht sta ik stil. Haar achterna lopen heeft toch geen zin meer.

'Oef. Blauwtje gelopen, neef? Ik dacht dat je elk meisje wel kon krijgen.' Tommy slaat zijn arm om mijn schouders heen en ik grom, terwijl ik het meisje nakijk. 'Ah, is JayJay een beetje chagrijnig omdat hij afgewezen is?'

'Shut up.' Tommy grinnikt even en komt voor me staan. 'Ze draait wel weer bij. Dat doen ze allemaal.' Eveline en Scarlett komen bij ons staan. 

'Of je stopt eens met je doel om de hele school te daten.' Ik rol met mijn ogen. 'Serieus, broertje. Als je zo door blijft gaan, vertrouwd geen enkel meisje je meer.'

'Hmm. Ja, misschien heb je gelijk', mompel ik na een tijdje.

'Ik heb altijd gelijk', grinnikt Scarlett, terwijl ze haar haren naar achteren gooit. Ik rol weer met mijn ogen. 'Zijn jullie klaar voor vandaag?' vraagt ze om het onderwerp te wijzigen. Ik knik en kijk naar Tommy en Eveline, die ook knikken.

'Ik moet alleen wat boeken omwisselen', zegt Eveline. Scarlett knikt.

'Ik ook. Zien we jullie zo voor school? Dan kunnen we samen naar London's TeaTime fietsen.' Tommy en ik knikken en lopen richting de uitgang van de school. David is vandaag later uit dan ons. Hij zal zich straks vast bij ons voegen als we in de theesalon van tante Megan zitten, ons standaard plekje na school. 

'Scarlett heeft wel gelijk trouwens. Als je de meiden zo blijft bespelen, krijg je nooit meer een vaste relatie. Je hebt bijna elke week een ander.'

'Laat het nou maar zitten', grom ik.

POV Emma Styles

'Hey, dikkerdje!' Met een harde duw beland ik tegen de kluisjes aan en ik kerm even van de pijn, voor ik om me heen kijk op zoek naar de dader. Violet kijkt me grijnzend aan. Tessa en Hannah staan achter haar, met dezelfde grijns op hun gezicht. 'Weet je? Je zou echt eens moeten nadenken over make-up. Dat zou je gezicht al zoveel beter maken om naar te kijken. Het zal nog steeds niet optimaal zijn, maar beter dan dit.' Ik slik en kijk naar mijn voeten. 

'Je zou toch denken dat haar ouders alles voor haar zouden kopen? Een beetje plastische chirurgie zal haar goed doen', voegt Hannah grijnzend toe. Mijn rugzak wordt van mijn schouder getrokken. Geschrokken kijk ik op, terwijl Tessa de tas op zijn kop zet, waardoor al mijn spullen eruit vallen.

'Misschien heeft ze nou ook wel geld bij zich. Met zulke ouders moet je toch wel een goed gevulde portemonnee hebben?' Ik zet een stap naar voren, maar wordt door Violet weer teruggeduwd tegen de kluisjes.

'Geef terug!' Ik duw Violet van me af en storm op Tessa af. 'Dat is van mij! Ahh!' Ik word weer teruggetrokken aan mijn haar. Inmiddels heeft Tessa mijn portemonnee gevonden en haalt ze er grijnzend een paar biljetten uit.

'Kom, meiden. We gaan shoppen', zegt Tessa, terwijl ze met het geld wappert. 'Lief van je dat we wat geld mogen lenen, Emma.' Hannah duwt me nog een keer, waardoor ik op de grond val. Lachend lopen ze weg. 

'Emma!' hoor ik achter me. Ik draai me meteen om en zie Dominic op me af stormen. 'Gaat het?' Hij knielt naast me neer en helpt me om mijn spullen bij elkaar te rapen. Ik haal mijn schouders op en kijk weg van zijn blik. 

'Ja hoor', komt er zacht uit mijn mond. 'Alles gaat prima.'

'Weet je het zeker? Ik zag wat er gebeurde.' Ik knik en sta op.

'Ja, het gaat. Bedankt voor je hulp.' Ik wil weglopen, maar Dominic pakt mijn pols vast. Ik draai mijn hoofd naar hem om. Een onderzoekende blik staat in zijn ogen. 

'Hoe lang is dit al gaande?' Ik kijk weer naar mijn voeten en haal mijn schouders op. 'Emma?'

'Laat het zitten, oké?' snauw ik naar hem. Ik probeer mijn pols los te rukken, maar Dominic verstevigd snel zijn grip. 'Dominic, laat me los!'

'Dus je laat zo makkelijk over je heen lopen?' Weer haal ik mijn schouders op. 'Dit slaat nergens op, Emma. Je moet dit tegen iemand vertellen. Als jij het niet doet, dan doe ik het.' Mijn hoofd schiet omhoog.

'Nee, alsjeblieft. M-Mijn ouders weten het al', lieg ik snel. Dominic kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Het is echt niet nodig. Echt. Bedankt voor je bezorgdheid, maar het is niet nodig, Dominic. Laat het nou maar zitten, oké?' 

Dominic kijkt me nog even onderzoekend aan, maar besluit dan om het erbij te laten zitten. Een zucht verlaat zijn mond. 'Vooruit dan maar. Samen naar huis fietsen?' Ik knik snel. 

'Is goed.'