Üvey Abim Bir Vampir•MYG

Bölüm•25

"o zaman ruhen hastasın değil mi?"
Dedi

Acı bir gülümseme ile konuştum

"Sen ne kadar hastaysan, bende o kadar hastayım.ben aydın biri değildim. Tanımadığım yüzlerce odası olan kocaman bir evde karanlıklar içinde dolaştığını düşün.Yüzlerce odada neler neler var, ama hiç bir ışık yok. Elbette etrafa zarar verir, değerli eşyaları kırarsın. Kendinide sakatlarsın. İnsan böyle bir yerde canavar mı, deli mi, yoksa sadece ışıktan yoksun biri mi olur? Ha"

Beyaz zambaklar ülkesinde 74.

Bana baktı. Acıyordu bana. Odadan çıktım ve Maria'nın yanına gittim. Cidden bunu nasıl yapardı!

Odanın kapısını kırarcasına açıp Maria'ya baktım.

-S..sen nasıl Yaparsın. SEN BUNU NASIL YAPARSIN. LANET SURATINI GÖRMEK İSTEMİYORUM DEFOL GİT BURDAN!?!

Sesimi duyan Yoongi koşarak odaya gelmişti. Ve bana bakmıştı. Hah şimdide rol yapıyordu. Tam bi sürtüktü Yoongi bu numaralara kanmazdı. Değil mi?

Suga: Sen. Sen ne kadar acımasız olmuşsun. Sevdiklerini bile incitiyorsun

N-ne ona mı inanıyordu. Maria nın yanına gidip onu kolundan tutup dışarıya çıktılar. Gitti. Yine gitti. Arkasında gözyaşlı bir kız bırakıp yine gitti. Ama bu sefer bir kız için gitti.

Oturdum. Aklıma mezuniyet konuşmam geldi. Bana demişti ki "seni hiç bırakmayacağım." Bıraktı. Beni bıraktı.

Ağlamayacağım. Sadece oturacağım ama ağlamayacağım gerekirse intihar ederim ama asla ağlamam.

Telefonumu aldım ve galerime girdim. Bir fotoğrafımızı buldum

Baktım.Sadece Baktım. O yoksa bende yokum. Ne demiştik. Hepimiz birimiz birimiz hepimiz için.

Mutfağa gidip elime birkaç tane antidepresan aldım.

Odama çıkıp Depresanları masaya bıraktım. Önüme telefonumu alıp fotoğrafa baktım. Gülümsedim. Engel olamadım gözümden yaşlar akıyordu. Ayağa kalkıp kitaplığa gittim orada çerçevelerimiz vardı. Birini elime aldım. Baktım.

Dayanamadım yine. Ağladım. Herşeyi kırdım döktüm. Kitaplığı devirdim. Tüm çerçeveler kırıldı. Aynı kalbim gibi parçalanıyordular.

Antidepresan ları alıp tek seferde yuttum. Biraz bekledim. Uyku bastırıyordu. Gözlerim kendi kendine kararıyordu. Ama olmadı. Bırakamadım kendimi.Olmadı. ölmedim.

Buna daha çok sinirlenmiştim. Ama hala başımda bir ağrı vardı. Yavaşça merdivenlere yöneldim. Aşağı inip etrafa baktım bomboştu. Annemler ve abimler bizi yalnız bırakmak için dışarı çıkmıştı.

Ama sonra o kız gelip Yoongi'ye eski hatalarımı anlattı. Aramızı açtı. Yoongi'mi alıp gitti.

Salonu koşarak geçip dış kapıya ulaştım. Kafam sarhoş gibiydi. Dışarı çıktım. Yürğmeye başladım.

Yürüdüm.

Yürüdüm.

Yürüdüm.

Sahildeydim. Ama ayağımda ne bir babet ne bir ayakkabı vardı. Üstümde eski bir bluz altımda şort vardı.

Oturmadım. Yürüdüm. Sıcak havadan dolayı taşlar sıcaktı. Ayağım umrumda değildi.

Etraftaki herkes ters ters bakıyordu. Birden bi ses geldi. Telefon. Ne zaman yanıma almıştım. Cebimden çıkarıp. Ekrana baktım. Görünmüyordu. Bulanıktı.

Açıp 'Alo' dedim. Bu Yu jin di son 4 ay içinde Jin ile sevgili olmuştular.

Bi saat yerimi söylemem için konuştu. Heryerde beni arıyormuşlar. Annemler beni evde bulamamış.

Yujin: Bak Lütfen yerini söyle

-Gelemezsin ki buraya sen

Yujin: gelirim. Gelirim ben

-Tamam. Söyleyeyim. Birazdan Özgür olacağım bir yere gideceğim.

Yujin: Ya direk nerde olduğunu dese-

Yüzüne kapattım ve han nehrine yürümeye başladım

Can'dan

Yujin ile çok tuhaf konuşmuştu. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorduk. Birden Jhope kalkıp bağırdı.

Jhope: HAYIR OLAMAZ! İNTİHAR EDECEK

-Sakin ol neden etsin

Jhope:Gidip arayalım KENDİNE BİRŞEY YAPACAK

Beni elimden tutup sürükledi. Annemler başka yöne Yujinler başka yöne biz başka yöne gidiyoduk.

Jhope'a sordum. Han nehrine gidiyorduk.

Biraz sonra han nehrine gidip heryeri aradık. Baktık. Orda. Oturuyor

Yanına gidip hemen sarıldım

-NERDESİN SEN!? NAPIYORSUN BURDA?

Bana bakıp umursamazca konuştu.

EunMi: Hey! O salaklar gibi gelip burada intihar edeceğimimi sandınız. Edeceksemde bu asalak yerde yapmam!

******
EunMi'den

Odama girdim. Tabi herkesden azar işitmiştim. Yatağıma uzanıp. Gözlerimi kapattım.

En sonunda gidecektim değilmi?

En yakın bilet ne zamana?