ZEMHERİ (Askıda)

3.Hazırlık

Hellooo biz geldik

Yeni hali umarım beğenirsiniz

Keyifli okumalar💙💙

Mecburiyet nedir kimse bilmez. Mecbur bırakılmayan kimse bunun ne demek olduğunu bilmez. Senelerdir çok iyi biliyorum ne demek olduğunu ve şimdi de mecbur bırakılıyordum.

Aradan geçen iki gün sessiz sedasızdı. Amcamlar hala burdaydı. Benim düğünüme kadar da gitmeyeceklerdi. Hepsi etrafımda dört dönüyorlardı resmen. Yüzümü güldürmek için her şeyi yapıyorlardı ki başarılı da oluyorlardı.

"Amcasının gülü söyle bakalım nedir seni böyle düşüncelere daldıran."Dedi Mahmut amcam.

"Öyle amca aklım iş maillerin de kaldı."Dedim geçiştirmek  amacıyla.

"Çok düşünme be gülüm sen halledersin"Dedi hemen gülümseyerek.

Arkamdan yükselen sesle o tarafa döndük.

"Aşk olsun amca hani gülün bendim."Diyerek yanımıza yaklaşan Sühra'ya baktım.

"Sen ayrısın o ayrı be amcam."Dedi Mahmut amcam.

Sühra bu ailenin en küçüğüydü. Henüz yeni 18 olmuştu. Amcalarına nazlanmak konusunda bir numaraydı. Onlar sohbet ederken aşağıda dönen koşuşturmaya baktım. Bir saat sonra Berivan'ı almaya gideceklerdi.

Kaçan kıza düğün yapılmazdı. Ona da yapılmıyordu ama yine baba evinden gelinlikle çıkıp gelecekti. Babasının son isteğiydi bu.

Terastan inip odama girdim. Önce bir duş alıp çıktıktan sonra hazırlanmaya başladım. Altım siyah bir kumaş pantolon üstüme ise saten siyah bir gömlek giymiştim. Bir kaç aksesuar takıp çantamı alıp aşağı indim.

Aşağı inince herkesin gözleri bana dönmüştü. Dün kesin bir dille onlarla gitmeyeceğimi söylemiştim. Şimdi beni hazırlanmış görünce şaşırmışlardı. Gidip babamın önünde durunca konuştum.

"Baba müsaaden olursa hastaneye gidicem. Malumun bir kaç gün izin almalıyım."Dedim sesim benden bağımsız cansız çıkmıştı.

"Tabi kızım sen nasıl istersen öyle yap."Dedi babam.

Dışarda da benim için araç hazırlanırken ağabeyimle göz göze geldim. Gözleriyle gömleğimin  dekortesini işaret ederken ona sadece omuz salladım. Normalde çok açık giyinen biri değildim ama arada giymediğim anlamına gelmezdi.

Araç hazır olunca hemen çıktım. Korumalardan  biri benimle gelirken hastaneye gitmek üzeri yola çıktık.

'Yazar'dan'

Mislin'in gidişinden sonra ev ahalisi arabalar bindi ve gelinlerini anlamaya gittiler. Berzan ablası gelmedi diye üzülse de sevdiğine kavuştuğu için mutluydu.

Evden ayrılan konvoy Zemheroğlu konağına doğru yola çıktı. Aradan geçen zamanla konvoy Zemheroğlu konağının önünde durdu. Herkes araçlardan inerken Şevket ağa ve Meryem hanım konağın kapısında belirdi.

Misafirlerini buyur etmiş içeri geçmişlerdi.  Barutçu ailesinin aksine onlar tamdı. Merih öfkeli gözlerele Berzan'a bakarken diğer Zemheroğulları ise onun aksine duygusuz bakıyorlardı. Şevket ağa yukarı çıkıp son kez göz bebeğine baktı. Kuşağını bağlayıp onu aşağı indirdi.

Zordu bir baba için kızının gitmesi. Daha da zoru ise onları arkasında bırakıp kaçan bir kızının olması. Gözünden sakındığı kızıydı. Ama şimdi ona karşı sevgi gösteremiyordu. Kızgındı ,öfkeliydi ona karşı o yüzden tek kelime etmeden onu odadan çıkardı.