Rengarenk

4

"Uff Uff Yankıııııı? Biz neden suçsuz olduğumuz halde buradayız ki?" Sinirden nezarethanenin duvarını bir taraftan tekmeliyorum diğer taraftanda boş boş konuşmaya başlıyordum. Arkadaş sıkıntı olmasa ben hiç boş boşuna konuşurmuyum? Her şey sıkıntıdan. Her şey bu hayat yüzünden ah kaderim yüzüme gülmediiiiğğ. Şuan kafamdaki Esmira elinin tersini kafasına yaslayarak bayılıyordu. Birden Yankıya başımı döndürdüğümde bana tersçe ve sinirle bakıyordu. O bayılma numaramı hiç kimse yememiş üstelik adam biraz daha beni gazlamışdı. Bende sinirle ağzımdan küfür kaçırıncada sonumuz böyle . Ama tabiki yalnız girmedim niahahha ben küfürü etdikten sonra elimi ağzımla kapayarak gözlerimi yummuştum ki gel sen bu zaman adam benim üzerime yürümüş Yankıda çakmış bir yumruk daha hihihiiii şimdi asıl konu bu değil beni bu küçük yerde öldürecek kapasiteye sahip Yankıydı.

"Neden mi buradayız? Birde soruyormusun? Geç otur şuraya" elini saçını götürüp çektikten sonra çenesini kaşıdığında cidden sinirlendiğini anladım. O sinirlendiğinde pek iyi biri değildi. Hemen dediği yere oturup başımı aşağı saldım.

"Sen o sövdüğüm çeneni kapatsaydın eğer şimdi burada olmazdık anladın mı? Zaten sorun bende sen ne diye parka çağırıyorsun ki bu kızı?" Bunları derkende eli ile kendisini vuruyordu. Aman aman kendisini vursunda başka yere vurmasın da. "Ben benim kendimi affetdirmek isteyen kafama sıçayım" birden söylediği bu sözle hızlıca ona baktım. Sövmüştü. O..o sövmüştü. Oha 17 yıllık hayatımda ilk kez olmasada benim yanımda sövüyordu. Abisi başka zaman arkadaşlarıyla gizli yazışmalarını okuduğumda görmüştüm. Adam döverkende sövdüğünü görmüştüm ama benim yanımda bir ilkti. Bilerekten hemde. Keşke telefonum yanımda olsaydı. Bu sefer 4 saatlik nezaret zamanımızda bir ben konuştum bir o konuştu hatta bir ara durum daha doğrusu etdiğimiz  ve nasıl çıktığı anlamadığım kavga okuldaki erkek ve kızlara kadar gitmişdi. Neymiş o erkekle neden konuşmuşmuşum. Bende yapıştırdım cevapı sen neden o kızla konuşuyorsun dedim ooohh iyide yaptım. Sonra durup bir birimize baktığımızda ne kadar anlamsız bir konu üzerinde kavga etdiğimizi anlamış şuanda orada olan oturacaktara yan yana oturmuş sırtımı Yankıya yaslamış uyukluyordum.

"Esmira?" Uykum vardı lan benim

"Hmmm"

"Eğer gelecek yıl başka bir okula gidersem benle arana mesafe koyarmısın?" Ne? Nasıl?

"Ne demek gidersem? Neden gidiyorsun ki?"
Bir yandan söyleyip bir yandan dik oturmaya çalışırken o bana acılı gözlerle bakıyordu. O gerçekten gidecekti.

"Diyelim ki öyle olması gerekiyordu." Gözlerim hafif doldu. Benim Yankıya bağlılığım öyle küçük bir şey değildi ki. Her kes giderdi küçüklüğümüzde biz ikimiz oynardık ağlardık gülerdik. Her kes giderdi ama o kalırdı hep. Yani kalmalıydı gidemezdi gitmesindi.

"Yankı ne-neden? Gitmesen olmazmıydı?" Oda bana öyle bir bakış atdı ki acılı, çaresiz ve masum
"Benim elimden bir şey gelmez Esmira. Ailem gitmemi makul gördü. Artık dedemgilin yanında kalıp orada okuyacakmışım."
"Neden itiraz etmiyorsun hadi et itiraz bağır onlarada söyle ki ben gitmiyorum burada arkadaşlarım var onları salla oğlum ben varım BEN. Söz vermiştin her kes gider sen kalırsın demiştin. "

Ona sarılıp ağlamaya başladığımda onunda bedeni sallanmaya başladı. Sandım ki ağlıyor. Kafamı kaldırmayıp orada ağlamaya devam etdim.
"Belki, benden ayrı kalamayacağını söylersen gitmeye bilirim."
"Söylerim sen yeterki kal ben senden ayrı kalamı- bi dakka ne? "
Kafamı göğsünden kaldırıp yüzüne baktığımda sabahtan beri benle ağladığını düşündüğüm çocuk kahkahalarla gülmeye başlamıştı. Şimdi bu beni salak yerine mi koymuştu?!