trouble

1. hoe het begon

Het is koud en ik heb het gevoel dat ik haast dood vries. Ik lig onder een brug, in de stromende regen als een klein bolletje opgevouwen. Ik ben bang en alleen. Mijn vingers tintelen en ik begin te shaken en ik ben bang dat er elk moment een zwerver op komt duiken en me vermoord. Hoe heeft het toch zo ver kunnen komen? Mijn kleren zijn half gescheurd omdat ik tijdens het vluchten was gevallen en mijn knie bloed hevig. Waarom wist ik het niet eerder? Dit is mijn verhaal. Het verhaal dat nog niet klaar is. Dat voel ik. Ik moet erachter komen waarom. Maar laat ik nu eerst maar beginnen bij het begin.

Het begon maandag. Maandag was de dag dat mijn moeder besloot dat we gingen verhuizen. En als mijn moeder iets besluit dan gebeurt het ook gewoon. We verhuisde niet als elk normaal mens naar een mooie wijk. Nee we verhuisde naar een enge binnen buurt met grote hoge donkere huizen en rare buren. Dat was het moment dat ik de zaak al niet helemaal meer op een rijtje had. Er klopte iets niet aan deze buurt. Al waren het de schommels van de speeltuin die in de avond vanzelf begonnen te piepen. Misschien zou het de wind zijn geweest. Een te sterke windvlaag die de schommels zo hard heen en weer deed bewegen, toch was ik bang. Gelukkig was het nog vakantie. Een weekje maar, om precies te zijn. Maar die week was lang genoeg om de eerste persoon te ontmoeten die mijn vreselijke levendje iets op zou lichten. Ze heette Savannah, en ik ontmoette haar bij de enge speeltuin. Ze was niet normaal, maar ook niet creepy. Ze was een beetje zoals mij. Ze kwam uit Afrika en had mooie vlechten in haar haren die vol zaten met gekleurde kralen. Ik vond haar cool, want ze was anders. Anders op een goede manier. Ik weet nog precies hoe onze ontmoeting liep.

Terwijl ik naar de speeltuin liep die ongeveer tien stappen van mijn huis was haalde mama ondertussen alle dozen uit de verhuiswagen. Ik liep naar de schommel ging erop zitten en bleef er zitten voor ongeveer tien minuten. Er kwam een donker meisje op me af gelopen en ze lachtte vriendelijk. 'Hoi, ik ben Savannah' zei ze. Ze ging op de andere schommel zitten en keek me onderzoekend aan. Ik was verlegen, maar besloot toch maar iets te zeggen. 'Pink' zei ik zachtjes. 'Wat een gave naam. Ben je nieuw hier?' was de volgende vraag die ze aan me stelde. Als gouw kwamen we aan de praat we praatten voor uren en uit eindelijk bleef ze ook eten. De hele vakantie week lang spraken we af. Doorzochten we de spannende plekken die te vinden waren en het was een leuke week.

Ik droog een traan van mijn gezicht die naar beneden valt bij die mooie herrinneringen. Het lijken wel jaren geleden. Terwijl dat het nog geen half jaar geleden was. Wat ben ik in een korte tijd in de problemen geraakt...