promise?

■ chapter 7

"Λοιπον... τι θες να μου πεις;" του λεω οταν ειχαμε φτασει πλεον στο πισω μερος της αυλης.

"Ηθελα να σου πω... να συμφιλιωθουμε γιατι δεν θελω πλεον να μαλωνουμε" μου λει αυτος.

"Εμ οκευ... ουτε κι εγω θελω να μαλωνουμε" του λεω και ενα χαμογελο εμφανιζεται στα χειλη του.

"Ωραια. Οποτε εμ φιλοι;"

"Ναι."

Ειναι λιγο καπως αμηχανα γιατι δεν μιλαμε καθολου.

"Εμ... παμε στα παιδια;" λεει αυτος και φενεται η αμηχανια του οταν βαζει το χερι του στο σβερκο.

"Ναι...παμε" λεω εγω

Φτανουμε στο παγκακι διπλα διπλα με τον Αλεξ και χαμογελαμε και οι δυο.

"Επ παιδια πειτε και σε εμας το αστειο να γελασουμε" λεει ο Ανδρεας.

"ΠΟΙΟ ΑΣΤΕΙΟ;" λεμε ταυτοχρονα εγω και ο Αλεξ.

"Γιατι χαμογελατε και οι δυο;"

"Αα ε... αποφασισαμε με την Μαρια να συμφιλιωθουμε και να μην μαλωνουμε πλεον." Λεει ο Αλεξ.

"Επιτελους βρε παιδια αντε ελατε να καθησετε" μας λεει ο Αρης και κανει χωρο για να κατσουμε. Εγω ομως δεν ειχα που να κατσω γιατι ο χωρος ηταν μικρος. ΕΛΕΟΣ.

"Ελα κατσε εδω" μου λεει ο Αλεξ;; Θελει να κατσω στα ποδια του;;; παιδι μου τα κανεις χειροτερα τα πραγματαααα

"Ασε καλυτερα" λεω και αυτος μολις το ακουει με αρπαζει απο το χερι και με βαζει να κατσω στα ποδια του ενω εχει κλεισει με τα χερια του την μεση μου για να μην μπορω να φυγω (ιφ γιου νοου γουατ αι μιν)

Μεχρι να βολευτω τριβομουν λιγο επανω του. Νταξειι. Μπορει να το εκανα και επειτιδες. Χιχι. Τον ειδα που σφιγκοταν.

"Αν συνεχισεις ετσι θα σε στειλω να κατσεις στο πατωμα."

"Μαα δεν βολευομαι. Εγω φταιω;"

"Ποιος φταιει η γειτονισσα;"

"Μπορει." Λεω και σκαω ενα γελακι.

Μετα απο 5 λεπτα χτυπαει αυτο ΤΟ ΠΑΛΙΟΚΟΥΔΟΥΝΟ και αναγκαστηκα πρεπει να σηκωθω απο τα ποδια του Αλεξ :((

"Παιδια ειστε για κοπανα;" μας λεει ο Μιχαλης.

"Εγω ειμαι μεσα" λεει ο Αλεξ. Μην χασει την κοπανα.

"Ναι κι εγω" λεει ο Αρης. Αυτος να χασει κοπανα;;; σιγα μην εχανε. Εγω τον Ανδρεα σκευτομαι που αν συνεχισει ετσι θα μεινει.