"I don't want to see you. Get out of my way."
I was wearing my stoic face. I was also able to utter a cold tone. Miguel was blocking my way at pilit na nilalapitan ako. Wow. Just look at that innocent eyes. Kung dati ay sabik akong makita ito, now it disgust me. What a great pretender.
"Love listen-"
I raised my hand in front of his face. I made sure that he saw my icy glare. I don't care if he'll see my swollen eyes. I want him to feel the guilt.
"DON'T. EVER. CALL. ME. THAT. STUPID. ENDEARMENT. AGAIN." I took a step para lampasan s'ya. Sinadya kong bungguin ang kanyang balikat. Nakakailang hakbang pa lang ako nang hawakan n'ya ang braso ko. Madiin ko itong iwinasiwas.
"I will explain. Just please hear me out. Huwag namang ganito oh."
He sounds frustrated. Dama ang pagmamakaawa sa kanyang boses. Pero hindi na n'ya mabibilog ang ulo ko. Never again. He doesn't even have an idea on how I am hurting right now. Hindi ako sumubok na tumingin sa mga mata n'yang nangungusap. Natatakot akong mahulog nanaman sa mga kasinungalingan. Dahil nagsisimula nanamang manghina ang mga paa ko, humakbang ako upang tuluyang makalayo sa kanya.
"Jessica, mahal kita. I love you. So much."
My feet suddenly froze. With my lips trembling, i took a deep breathe and gulped upang mawala ang bara sa lalamunan ko. How could he say such words na para bang talagang nanggaling sa puso n'ya? Paano n'ya nagagawang magpanggap na mahal n'ya talaga ako? Para akong niloloko ng sarili kong tainga dahil parang hindi kasinungalingan ang mga binitawan n'yang salita. If I did not heard the conversation he had with his step-sister, I would probably end up believing him. I took the courage to face him.
" Fuck you." I firmly said and walk away. I tear escape from my eye but I aggressively wiped it.
Days passed by but Miguel didn't give up. He always follows me like a dog. Kung naasaan ako ay nandoon rin s'ya. Palaging humahanap ng pagkakataon para makausap ako.
"Ms. Jessi." Joy pointed something using her lips. Sinundan ko iyon ng tingin. I stood up when my eyes met Miguel's. He's holding a bouquet of flowers and a paper bag. His smile widen when he sees me walking towards him.
"Hi." His pearly white teeth appeared. I maintain a cold stare. I noticed his eyes. It has dark circles but he's still looked happy. "I've got you flowers and you're favorite, love." He offered it to me. Mas lalong nagningning sa saya ang mga mata n'ya nang tanggapin ko iyon. I stared at the flowers. It is perfectly arranged. Medyo mainit rin ang laman ng paper bag. I looked back at him.
"It's pretty." I said. "But I don't like the smell of it." Hinawakan ko ang dulo ng bouquet at malakas itong inihagis sa sahig. Tinapakan ko iyon ng paulit-ulit hanggang sa masira ang magandang pagkaka-ayos. Nakuha ang atensyon ng ibang staff na naroon. When I glanced at Miguel, he was now looking at me with distress. Nakita ko ang sakit sa mata n'ya pero hindi pa rin ako nakuntento. Kinuha ko ang laman ng paper bag.
"Adobong pusit? I don't eat this kind of food anymore. Kung gusto mo ay sa'yo na." Hinawakan ko ang tupperware pero hindi ko inaasahang ganoon ito kainit. Aksidente ko itong nabitawan. Tumilapon iyon sa gawi n'ya. My eyes delated when the hot soup leaked at nalatsikan ang braso n'ya. I saw him flinched. The staffs saw it and gasped. Natapon ang laman noon sa hita n'ya. Dali-Dali akong tumalikod at iniwan s'ya doon.
Pilit kong itinutuon ang atensyon sa daan. I'm on my way to meet Bryan dahil may importante raw s'yang sasabihin. Hating- gabi na ngunit nagdesisyon pa rin akong makipagkita. Coding ang kotse ko kaya napilitan akong magtaxi. Hindi mawala sa isip ko ang nangyari kanina. Why do i feel freaking guilty. Gusto ko nang sermonan ang puso ko dahil nakakaramdam pa rin ako ng pag-aalala sa kanya. Miguel's eyes was full of sadness. There was sorrow in it like as if he was really hurt. But is he? O pati iyon ay parte ng pagpapanggap n'ya?
My phone beeped. It was a text from Bryan.
Bryan: Jessica I'm sorry. Something urgent happened. I'll just see you tommorow.
What the heck? Is he freaaking serious? Pagkatapos kong pumayag na kitain s'ya kahit dis-oras na ng gabi ay ganito ang aabutin ko sa kanya? That prick. I hate him. I told the taxi driver na bumalik na lang. Ibinigay ko ang address ng condo ko ngunit hindi ito umimik .
"Manong balik na lang po. Eto po ang address ng cond-" I stopped.
Manong stared at me from the rear mirror. His stares looked down until it reached my slightly exposed chest. He bit his lips like a maniac and stepped on the gas. Mas lalong bumilis ang takbo ng sasakyan. I saw his stares again and it made me shivers. I paled and started sweating bullets.
'Manong t-this is not the way to my condo. T-take a U-turn." I stuttered. He revealed his evil smirk.
"M-manong you n-need t-to go back right now. K-kung hindi ay irereport kita sa pulis." Nagpakawala s'ya ng malademonyog tawa at itinuon ang malalaswang tingin sa aking dibdib. My whole body trembled.
"Miss, kanina pa ako nagtitiis sa'yo . Hindi ko kayang palampasin ang gabing ito na hindi ka natitikman." He let out an evil laughed again. I cried in terror. Sumiksik ako sa tabi at sinubukang buksan ang pinto. Narinig ko ang malakas na pagtawa ng driver.
"Hindi mo mabubuksan iyan. Minsan lang ako makadale ng kasing ganda mo." Pinihit kong muli ang pinto pero nakalock. Hindi ko mabuksan. Hindi ako makalabas!
"Kung ako sa'yo ay pumayag ka na lang at pagbigyan ako sa gusto ko. Kapag natuwa ako ay hindi kita papatayin."
"N-no. No please no." Kinalampag ko ang bintana ng kotse. "Help! Someone help me! Help me please!"
"Hoy puta, kahit anong gawin mo d'yan ay walang makakarinig sayo. Huwag kang mag-alala, mag e-enjoy ka rin naman sa gagawin natin."
Tila naputol ang dila ko. Hindi na rin gumana ang utak ko dahil sa takot. Bigla kong naalala ang cellphone ko. Dali-dali ko itong kinuha at patagong tinawagan si Liam.
"Please, please sagutin mo." I was biting my nails due to frustration. Hindi sumasagot si Liam kaya si Joy ang sumunod na pumasok a isip ko.
"Why aren't you'll answering?! Damn!" Unattended ang cellphone ni Joy.
Sumubsob ako sa harap na upuan dahil sa biglaang pagpreno ng manyakis na driver. Napalakas ang pagtama ng ulo ko kaya nakaramdam ako ng kaunting hilo. When I raised my head, I saw that manong stopped on an abandoned building. Mas lalong nangatog ang buong katawan ko. He removed his seatbelt and turned to me. Inilabas n'ya ang dila at malaswang pinasadahan ang labi.
"Lord, please help me." I started crying out loud hoping that someone would hear me. Nang lumabas s'ya sa kotse ay mabilis kong pinihit ang pinto. Pagbukas noon ay hindi ako nagdalawang-isip na tumakbo. But I was unlucky. He immediately caught me and pulled my hair. I jerked my head up because he was too strong and it hurts.
"Saan ka pupuntang puta ka?" I shivered when he started smelling the back of my ears. Buong lakas ko s'yang siniko pero nahawakan n'ya agad ang braso ko at ibinalibag ako sa harap ng sasakyan.
"H'wag! Tulong! Tulungan n'yo ako!"
Nag-umpisa s'yang halikan ang leeg ko. I cried. Pilit ko s'yang itinutulak at inilalayo ang mukha. "Please no! I don't want." I pleaded while sobbing.
Marahas n'yang hiniklas ang tela ng suot ko. My black brassier becomes visible. He inserted himself in between my legs. I protest and tried to headbutt him. Napaatras s'ya dahil doon. It made him angry. He slapped me hard and punched my stomach. Pinagpawisan ako ng malamig at umikot ang paningin. I suddenly felt like I was running out of breathe. Hindi ako makahinga! He unsip my pants. Even if my hands were exhausted and weak, I stopped him. But I failed. Nawalan na ako ng pag-asa. Lumabo na ang paningin ko at unti-unting humihina ang tunog ng paligid. I'm going to die.
But before I was able to close eyes, the rapist disappeared. May kung sinong humila sa kanya. wala na akong lakas na tignan kung sino iyon. Huli kong narinig ang malakas na pagtawag n'ya sa pangalan ko at ang mainit na tela na bumalot sa aking kabuuan.
"Jessica! Jessica! Fuck! Fuck it! Love wake up please!"
,
hala
