When the Covid-19 started to surge in the Philippines, April Anne Martinez, 17 years old, unfortunately became one of the thousands Pilipinos who acquired the disease. Being quarantined in a hospital, April will find herself having nothing to do but...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
: Our Good Little Habits
This day marks my 7th day on a hospital quarantine. I couldn't believe that I still made it this far—living, breathing, and still being able of bearing my situation in this lonesome facility...
I lazily stretched my hands up in the air and yawned. Hindi ko namalayang nakatulog ulit ako matapos mag-almusal at ma-check up kanina ni Nurse Mary Jo. Nitong mga nakaraan talaga, bagot na bagot ako sa bawat umaga. Kung hindi ako matutulala sa kawalan, makakatulog naman ako nang wala sa oras.
I can't understand why things and situations now are becoming ironic for me—just like this. I have nothing to do the whole day but to relax and stay seated or laying on the bed, but still, I always feel like I'm tired up already, especially even after just waking up. There's this tendency that my body craves for more rest even I'm doing nothing else rigorous. Is this what they call cabin fever?
Ibinangon ko ang sarili ko sa higaan saka papikit-pikit na iniharap ang sarili sa kanan ko. "How can I get rid of this boredom, Anthurium, huh?" sambit ko sa halamang nasa may harap ko.
As expected, hindi ito sumagot.
Napasalumbaba na lamang ako at nakasimanggot na tinitigan ang Anthurium. Yes, I'm being a liitle bit crazy again for talking with a stationary plotted flowering plant, but who cares? We're the only living macroscopic creatures here in this room. Ayoko namang tumawag ng mga ligaw na espirito para lang may makasama't makausap na iba rito. As. In. No.
Isa pa, sa pagkakaalam ko kahit hindi ako mahilig mag-gardening, may mga tao naman talagang kinakausap ang mga halaman para raw mas maging malusog ito at lumakas. So basically, this act isn't stange anymore. 'Yun nga lang, sa kalagayan kong ito, baliktad ang nangyayari. Kinakausap ko lang naman ang Anthurium na ito ngayon para ako ang makakuha ng lakas at mabuhayan man lang kahit papaano sa sitwasyon kong ito.
I winced and gently yawned again. Nang tumagilid ako pakaliwa, napadako bigla ang tingin ko sa nakabukas na pinto ng banyo. Natigilan ako nang makita ang repleksiyon ko at ng buong kwarto mula sa salaming nasa loob nito. Walang ano-ano, bigla na lang akong napangiti sa ideyang pumasok sa isipan ko...
What if. . .kumanta at sumayaw na lang ako?
Mabilis kong tinitigan ang pinto nitong kwarto. Mukhang hindi pa naman darating si Doc Angelo o kahit sinong medical staff sa hospital na 'to kaya wala namang makakakita sa akin...
The fiber of my hospital gown gently scratches on the surface of my bed as I lift myself away from it. Slowly and confidently, I took steps on the floor while rhythmically flicking my shoulders in a back and forth motion, alternately.
Hindi naman talaga ako dancer. I'm more fond of singing. It just happened that I idolize female artists that can do both. Siguro dahil na rin 'to sa panunuod ko ng mga music video noon kaya kahit papaano alam ko kung paano gumalaw, magpo-pose at mag-facial expression mala-Taylor Swift! This is my other side I guess. I can confidently show off, dance and sing, at magbaliw-baliwan to the max kapag walang ibang nakakakita. Well, sino bang hindi?
