When the Covid-19 started to surge in the Philippines, April Anne Martinez, 17 years old, unfortunately became one of the thousands Pilipinos who acquired the disease. Being quarantined in a hospital, April will find herself having nothing to do but...
Ito na ang wakas! Ang sunod na mababasa niyo ay ang epilogo ng istoryang ito. Nahahati ito sa dalawang chapters since medyo mahaba siya. Enjoy reading until the end! I'm hoping you'll be able to gather and borrow lessons from it afterwards.
By the way, the ending song I preferably chose for this finally chapters is Lifetime by Ben&Ben. Have fun! 💙
(Epilogue)
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
" I hate being stagnant-just like what happened to me back then. Ayokong nanatili lang sa isang posisyon sa matagal na panahon. I hate monotonous routine."
" Papa knows how much I always crave for motion, travel, and action. Hindi man halata dahil introvert ako, pero sa katotohanan, ayokong nanatili lang sa isang bagay o lugar. I always wanted change and exploration. Noong una, hindi ko magawang maipaliwanag sa sarili ko kung bakit. Noong una, hindi ko masabi kong bakit ba ayaw na ayaw kong nati-tengga sa isang lugar lang, until one day, na-realize ko kung bakit nga ba. I crave for change because the feeling of being in monotonous, makes me feel like I've been always left."
Muli akong tumigil sa pagsasalita saka napangiti sa mga taong nasa harapan ko. All of them are attentively listening to me now. Hindi ko nasisiguro kung nakukuha ba talaga nila ang mga sinasabi ko o talagang may charm lang talaga ako para kunin ang mga atensiyon nila. Whatever it is, I'm happy knowing that today, I already have the chance to extend my thoughts to a wider range of people.
With a pounding heart, I took a breath and glanced at the paper on top of the podium in front of me. "But things altered six years ago..."
Yes, it was already six years ago when that "accident" occured. Sa bilang ng mga taong nako-comatose, I'm one of those lucky people who still have a vivid memory of what happend to me...
February 2020. In one of the weekends of that month, Papa and I decided to travel to Manila. But, unfortunately, a mishap took place and I became one of those involved persons on that accident-a vehicular accident.
Habang nag-aabang kami ng masasakyan pauwi sa amin, nabangga ako sa kalsada ng isang pampasaherong UV Express. It was unexpected. Sa isang iglap, nawalan ako ng lakas at malay. Ang huling narinig ko na lang matapos ng aksidenteng iyon ay ang pagkabasag ng salamin ng mga sasakyan at sigawan sa paligid. That very exact moment, feeling the bloods running on my head and face and as I closed my eyes, I thought I would die...
"Six years ago, I been comatosed. Unknowingly to me, na-impair ako and of course, being in that situation, I experienced stagnancy," pagtutuloy ko sa pagsasalita ko. Bahagya pa akong natawa nang maalala ang irony ng buhay ko. "Kasagsagan na noon ng pandemic sa buong mundo at sa dinami-dami ng mga na-aadmit na kaso ng Covid-19 sa mga hospital, naroon ako. Naroon ako sa isa sa mga hospital para sa mga Covid-19 patients-hindi dahil sa infected ako, kundi dahil nakikipaglaban din ako sa ibang uri ng kamatayan."
