When the Covid-19 started to surge in the Philippines, April Anne Martinez, 17 years old, unfortunately became one of the thousands Pilipinos who acquired the disease. Being quarantined in a hospital, April will find herself having nothing to do but...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
: Folded and Faded
Live.
A simple four-letter-word we often took for granted once we hear. A plain word we only usually use to form sentences in an essay, slogan, and any other literary pieces. But, to an individual like me who's in the edge of life and death, that single four-letter-word is enough to alter the whole system.
Nang umalis si Doc Angelo sa kwartong ito, buo na ang naging desisyon ko na magpatuloy na maging palaban para sa buhay ko. His words were pursuing and it captured my courage to be tough on this battle against the pathogens inside me.
I thought this would be a start of a new hope for me, but things easily broke down again... The burning passion to live inside me was again slaughtered into ashes by an unexpected bad news that I recieved today...
Hindi pa man nga tuluyang sumasapit ang takip-silim nang bumukas ang pintuan nitong kwarto. Nabigla ako at agad na napabangon sa pag-aakala na si Doc Angelo ulit ito pero ibang doktor ang pumasok
"Good evening...April. I am Doctor Via Layzaban," mahinahon at payak na pagpapakilala ng isang babaeng medical staff. She's wearing a full-body protective gear. Hindi siya gaanong katangkaran pero sa tingin ko, bagay lang ito sa kaniya. Her voice sounds like a mother to me.
My eyebrows furrowed as I sat on the right side of my bed. "B-bakit po? Where is Doc Angelo?" Pilit akong ngumiti sa kaniya. "A-ano...pong kailangan niyo?"
Instead of answering me, she continued to walk forward until she reached near on me. Bahagya siyang naupo sa dulo nitong kama at tinitigan ako. Napabuntong-hininga siya at saka ko lang napansin ang hawak-hawak niyang brown envelope sa kamay. As I looked back on her eyes, there is this strange emotion I felt inside. Something like...there's something wrong she's about to tell.
"I'm a doctor here too, April," magaang sambit ni Doktora Via. "I'm one of the head doctors of this hospital. Hmm.. About Doc Angelo, he was now attending other patients sa ward so ako na lang ang pumunta rito sa iyo to update you about something important."
Nangunot ang noo ko. "What do you mean Doc? Is this really too important po kaya kahit hindi pa gumagabi, nagpunta na kayo rito?" pagbibiro ko rito. Napangiti ako saka natigilan. "Wait. Doc, is this about my health? Magaling na po ba ako?" Bigla akong nabuhayan sa ideyang pumasok sa isipan ko saka ngumiti ng pagkalapad-lapad sa kaniya. Alam ko namang hindi nagri-recede ang sitwasyon ko kaya kung ano man ang sasabihin niya, siguro hindi dapat ako mabahala.
"Magaling na po ba ako Doc Via? P-pwede na ba akong umuwi?" sunod-sunod ko pa ulit na tanong.
Bahagya siyang napailing at nakita ko sa mga mata niya ang kalungkutan kaya't parang binuhusan naman ako bigla ng isang malamig na balde ng tubig. I can feel it. Batay sa tingin niya, hindi magandang balita ang dala niya.
Napalunok ako. "A-ano po ba 'yun Doc?" Pilit akong ngumiti sa kaniya.
"April..." she started. "I know you're doing great this past few days base na rin sa mga kwento at report nina Doc Angelo. I don't want to break off your optimism but I think you need to know these news."
