My Hopeless Wish (COMPLETED)

21

I was 21
While he's 24

They broke up. I'm happy while his broken. I'll do my best para kalimutan n'ya lang ang babaeng iyon. And yes I made it.

-

I continued being friends with him. Hindi ko pinahalata na gusto ko siya dahil ayokong malayo siya sa'kin at piliin ang girlfriend niya.

Hindi na'ko kasing clingy gaya ng dati. Saka lang ako makikipagbiruan kapag nagbibiro rin siya. Pag inakbayan niya ko sasabayan ko rin siya.

Give and take lang. Hindi pwedeng may lumamang saming dalawa. Balance is the term.

Balance is my only way to get rid of this feelings.

Dahil sa balance ay iisipin kong kaya niya ginawa yun kasi ginawa ko rin sa kaniya.

But then, that day came.

The day his girlfriend broke up with him.

I felt so much happiness while his crying for his broken heart.

Iniisip kong baka 'yon na yung sign sa'kin para i-pursue ang feelings ko. But I choose being a friend to him all days. I decided to help him move on and move forward like what he did to me when my Mom passed away.

Palagi ko siyang pinakikinggan sa mga 'sana' at 'dapat' niya. Kahit unti-unting nadudurog ang puso ko.

Sa t'wing i-cocomfort ko siya. Lalo akong na-gguilty kasi ang data ko nang mag break sila. Sobrang mahal niya no'ng babae.

I felt so little.

Pakiramdam ko ay di mapapantayan ng friendship namin ang string na nag-dudugtong sa kanila.

Parang kahit na i-comfort ko siya ng ilang libong taon ay di niya parin makakalimutan ang ex niya.

Ang hirap pala tulungan ng isang tao na mag move on. Pa'no pa kaya ang tulungan siya na mag move forward?

"Bes okay lang 'yan. Hayaan mong ang oras ang tumulong sa kaniyang mag move on." It's Yssa. She's caressing my back.

Naroon kami ngayon sa Ice Cream Cafe na pinupuntahan namin dati hanggang ngayon.

"Kadikit ng love ang pain. Just go with the flow hanggang sa nagising siya sa katotohanan na kahit anong ungot niya ay di na siya babalikan ng girlfriend niya."

Maya never changed. Maybe her appearance but never her attitude.

Nang makauwi ako sa bahay ay nadatnan ko si Vlad sa sala. Nakahiga sa sofa habang nakabukas ang TV. Akala ko ay manonood siya. Pero nang makalapit ako ay natutulog pala siya.

"Princess, hayaan mo na muna siya diyan. Kumain na muna tayo. Ipagtatabi ko siya para pag nagising siya ay may maipapakain tayo."

I went to Dad and kissed his cheeks.

"How's your day?"

"It's fine Dad. Gumala kami kanina nila Yssa at Maya. Remember Dad yung Ice Cream Café na lagi kong kinekwento sa inyo ni Mom? Their ice creams never fail to comfort me!"

Nakita kong natawa si Dad sa reaksiyon ko. But then, I saw a flinch of sadness passed his eyes.

Ganyan na si Dad sa t'wing mababanggit ko si Mom. It felt really miserable when your love of your life left you. But it's more miserable when you know whatever happens she'll never come back.

"Eat up more Princess. Namamayat kana kaka-aral oh!"

Dinagdagan lalo ni Daddy ang pinggan ko ng kanin at ulam.

"Dad ayoko masobrahan ng taba!"

Natawa lang si Dad at pinagpatuloy na ang pag-kain.

Katatapos ko lang kumain nang makita ko si Vlad na nasa bukana ng kusina.

"Vlad! Kain kana!"

Dali-dali akong kumuha nang malinis na plato at kutsara.

Naupo naman siya sa bakanteng upuan na iniwan ko. Magrereklamo pa sana ako.

"Princess, go up stairs and change your clothes okay? Gawin mo narin ang assignments mo. You told me it's easy right?"

Naguguluhan akong tumango kay Daddy at sumunod.

I spend almost two hours doing my assignments. Di ko gets yung mga taking and whatsoever. Ba't ba kasi ako umoo Kay Daddy?

Kung nandito lang sana si Vlad ay kanina ko pa 'to tapos.

Ilang minuto lang ay may kumatok na sa pinto ko.

Agad-agad akong tumakbo sa pinto at binuksan 'yon.

"Hi!"

"Hi." He greeted back.

Niluwagan ko lalo ang buka ng pinto para makapasok siya.

Naupo agad siya sa high stool na malapit sa study table ko.

"Ahm..okay na, gets ko na!"

Agad kong tinapos ang questionnaire na pinauwi samin.

"Misheal.."

"Hmm..?" I answered without looking at him.

"Can we talk?"

Natigilan ako sandali bago ipinagpatuloy ang pag-sasagot.

"A-about what?"

"About us.."

May sinabi ba si Dad sa kaniya? Sinabi ba ni Dad na may gusto parin ako sa kaniya hanggang ngayon?

Hinarap ko siya ng may ngiti.

"What about us?"

He let out a heavy sigh. Then he directed his glance at me.

"I'm sorry..."

Sinabi ba ni Dad? Ow my gosh!! Sana Hindi!

"...Hindi na kita natutulungan sa assignments at projects mo dahil sa problema ko."

"Ayon Lang ba? Okay lang 'yun! Akala ko naman kung ano na..."

Bumalatay ang pag-tataka sa mukha niya. Shit! Wrong move ako.

"May iba pa ba sapat akong ipag-sorry sa'yo?"

I stayed silent. Ayokong gumawa ng isa pang pag-kakamali.

"Okay uh.. I'm sorry in for the unknown reason."

Natawa ako sa kaniya.

"Wala ka namang kasalanan eh. Ako lang 'yun. Ako yung may kasalanan kaya huwag mo na isipin okay?"

He smiled. I smiled back.

"Thanks for being there for me for almost two weeks I was broken. Dahil tuloy sa'kin ay di mona natatapos ang assignments mo."

Napakamot siya ng batok.

"Ano kaba Vlad, may iniisip ka ring personal na problema at sa school. Malapit kana kaya grumaduate ng College!"

"Right. Next school year di na tayo magkasama sa isang school." He sounded sad about it.

"Huwag kang malungkot diyan! Pareho naman tayo ng papasukang school after three years ko. Susunod ako sa'yo tapos ikaw naman mang-iiwan sa'kin! Hmp!"

Natawa kami sa inasta namin.

"Don't worry. Ako parin hahatid sundo sa'yo tapos tutulungan parin kita sa homeworks mo okay?"

"Okay!"

Unti-unti kong nakikita ang progress ng pag-mmove on niya.

Di na siya ganoong affected pag napag-uusapan namin si Cheska.

Palagi na siyang nakatawa at nakangiti. Back to his old self without Cheska.

I promised to myself that I'll confess my feelings when he graduate. Maybe it's time to tell him that after all this years. It's still him.

No new and still you.

-