Yan ang mahirap kapag sobra ka nang nagmamahal. Kapag umabot ka na sa point na hindi mo na kaya lahat ng sakit na ibinibigay ng pagibig sayo, wala ka ng ibang magawa kundi umiyak. Umiyak hanggang sa mailabas mo na lahat. Pero mananatili pa rin yan sayo. Kahit na sabihin mong nailabas mo nang lahat sa pag iyak. Bakit? dahil hindi naman agad yan mawawala. Nandyan at nandyan pa rin yan. Hindi yan bubbles na pag hinipan mo at nasa ere na eh mawawala na lang basta. Yan ang sakit ng pag ibig. Hindi mo man ginusto, napupunta pa rin sayo. Tanggihan mo man, wala kang magawa. At kung iwasan mo man, lalo ka lang mahihirapan. Kailangan mong tanggapin ang sakit. Kahit hindi mo gusto, kahit tanggihan mo, kahit iwasan mo. Ganyan talaga pag nagmamahal ka ng totoo. May sakit na kapalit. Kahit na wala kang ibang ginawa kundi mahalin at mas mahalin pa yung taong yun. Unfair diba? Pero wala tayong magagawa. Ganyan sa pagibig.
Ang swerte mo na kung puro kaligayahan ang dala niyan sayo.
-------------------------------------------------------------------------------------------
Nainspire na naman ako kaya isinulat ko to. Dahil dun sa "Masaya ang mas masakit" ni writer_kuno . Saktong sakto sa nararamdaman ko ngayon.
Kaya dedicated to ulit sayo. Sana magustuhan mo :')
