𝕭𝖊𝖙𝖜𝖊𝖊𝖓 𝕿𝖜𝖔 𝖂𝖔𝖗𝖑𝖉𝖘: 𝕿𝖍𝖊 𝕯𝖆𝖚𝖌𝖍𝖙𝖊𝖗 𝕺𝖋 𝕾𝖔𝖚𝖗𝖔𝖓

Κεφάλαιο 14: Η συνέχεια του ταξιδιού

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από τον Legolas που στριφογυρνούσε γύρω μου. Τον τελευταίο καιρό πάντα κοιμόταν ανήσυχα αλλά όχι τόσο έντονα.

Ακούμπησα το χέρι μου στο στήθος του και αμέσως το πρόσωπο του χαλάρωσε και σταμάτησε τα πέρα δώθε.

"Legolas, πλησιάζει η ώρα να φύγουμε." ψιθύρισα στο αυτί του και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στήθος του. "Είσαι καλά;" τον ρώτησα ύστερα.

"Τώρα που σε βλέπω, σε ακούω και σε αισθάνομαι είμαι μια χαρά."χαμογέλασε και με φίλησε στο κεφάλι.

Σηκωθίκαμε και μαζέψαμε τα πράγματα μας. Κατεβήκαμε κάτω και συναντήσαμε τους υπόλοιπους να ετοιμάζουν τα άλογα.

"Δεν θα μας ενημερώνατε." έκανα και καλά παράπονα.

"Μα φυσικά και θα σας ενημέρωνα αρχόντισσα." έκανε μία μικρή υπόκλιση ο Faramir.

"Για εσάς είμαι απλώς η Belle." τον κοίταξα αυστηρά.

"Όπως επιθυμείς." χαμογέλασε και σηκώθηκε.

"Πάρτε γρήγορα το πρωινό σας και ξεκινάμε για το μοναχικό βουνό." πήρε τον λόγο ο Aragorn κάνοντας μου μια μικρή αγκαλιά.

"Σήμερα έχουμε μεγάλο δρόμο." συνέχισε ο Legolas. "Για να σταματήσουμε, για ξεκούραση θα πρέπει να έχουμε διασχίσει τον ποταμό κατά μήκος μέχρι την λίμνη. Και ο δρόμος προβλέπεται μακρύς."

"Γι'αυτό δεχτείτε την προσφορά μου σε φαγητό. Μαζί με την αρχόντισσα Galadriel αλλά και τους δύο άρχοντες του Rivendell σας προσφέρουμε ξωτικοφαγητό που με λίγες μόνο μπουκιές θα σας κάνει να νιώσετε χωρτάτοι." εμφανίστηκε ξαφνικά ο Thrandruil.

"Ευχαριστούμε πατέρα." πήρε τα δύο σακίδια από τα χέρια του πατέρα του ο Legolas. "Αλλά πατέρα αυτά είναι πάρα πολλά τρόφιμα δεν χρειάζονται."

"Χρειάζονται γιέ μου. Όλοι σας χρειάζεστε δυνάμεις για να αντιμετωπίσετε την Marion όταν φτάσει η ώρα. Και αυτά τα τρόφιμα θα σας την δώσουν. Το ξέρεις πολύ καλά αυτό."

"Έχει δίκιο ο Thrandruil." Ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο του Legolas.

Ύστερα ξανά βγήκαμε στον δρόμο και αρχίσαμε να ακολουθάμε τον ποταμό. Η μέρα σιγά σιγά περνούσε και ο ήλιος είχε ανέβει ψηλά στον ουρανό, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει πολύ την πορεία μας καθώς η ζέστη ήταν αφόρητη.

"Aragorn. Πρέπει να κάνουμε μια μικρή στάση εδώ. Χρειαζόμαστε λίγη ξεκούραση και αυτός ο ήλιος δεν βοηθάει. Ας περιμένουμε να πέσει λίγο και συνεχίζουμε μετά." φώναξα στον αδελφό μου.