Enchanted Academy (Blood Academy)

Chapter 27: Voices

Karina's POV

'Hey, Go away!'

*Dug*tug*

'Don't mind them, I'll be your superhero and I'll save you from the bullies.'

*Dug*tug*

'Please be safe always... Karina...'

*Dug*tug*

Nagising ako ng may maamoy na kung anong hindi mapaliwanag na amoy. Basta magulo. Hindi mabango, hindi rin mabaho.

Tunutulak ako ng amoy na ito na imulat ang mga mata, kaya unti unti ko itong binuksan at nakita ko ang isang kulay pink na bulaklak sa ilong ko.

Unti unti itong tinanggal at nakita ko ang isang magandang babae...

Vivian...

Medyo nagtaka pa ako sa reaksyon nito ng naka-kunot ang noo, nito at tila ay medyo nagulat pa at gising ako.

"Vivian..." Tawag ko na nagpa-gising dito.

"K-Karina," hindi makapaniwala niyang sambit. Seryoso? Bakit?

"Why?" I asked.

"W-We're so worried for you." Ani Vivian na napalitan ng saya ang kanina ay gulat.

Luminga linga ako na tila hinahanap sila Von, ngunit kaming dalawa lang ang nandito. Maliit lang ito at may kurtina. I think na sa clinic ako.

"May inasikaso lang sila." Ani Vivian ng mapansin ako.

Dahan dahan akong umupo at medyo napahawak pa sa dibdib ko.

Inalalayan naman ako ni Vian.

"May masakit ba sayo?" She asked.

Pinakiramdaman ko muna ang sarili ko bago sumagot.

"I feel a bit dizzy." Well, thats true. Matapos kong ma-amoy ang nakaka-hilong amoy ay nahilo ako.

"Ah, its a awaken flower. Kaya nitong gumising kung nahimatay ka lang. I'm worried kaya ginamit ko. Sorry, at nahilo ka pa." She apologize.

Actually, wala dapat siyang i-apologize kasi wala naman siyang kasalanan. At niligtas niya rin ako sa mga boses na yun.

"No, thank you." I smiled, and she smiled back.

Maya maya ay dumating na si Von kasama sila Venice, kasama ang ilang CSC officers.

"Hey, Karina. Are you ok? Do you feel anything? Do you need anything? Huh?" Nag aalalang ani Athena, ng makita ako.

I smiled to het telling her that I'm fine.

"Karina, what just happened?" Nag aalala paring tanong ni Athena.

"W-Wala. Ahm... Kasi.... Ano...." Sasabihin ko ba? Napakamot ako ng ulo sa isiping yun.

"Karina naman eh!" Pag mamaktol ni Athena habang pumapadyak padyak pa.

'Isip-bata...'

"Ano?"

"Umiyak ka ba? Hindi ko mabasabyang iniisip mo eh! Umiyak ka no!" Aniya.

Siguro blanko ang nakikita niya sa isip ko at ganiyan siya.

"Eh-"

"Bakit ka naman umiyak?"

'Sh*t, sasabihin ko ba? Sasabihin ko ba ang nakita ko? Sasabihin ko ba na nasaktan ako sa naging reaksyon niya? Pero ako nga hindi alam kung bakit paano pa kaya pag sinabi ko sakanila? Hay, ang gulo ng sitwasyon.'